Θυμάμαι, τις ημέρες που θα ψηφιζόταν το νομοσχέδιο για την ισότητα στον γάμο, ένας φίλος, ταγμένος στο ΚΚΕ το «ορθόδοξο», το δογματικό, το αμετακίνητο (που, να θυμίσω ότι δεν υπερψήφισε το νομοσχέδιο) μου έλεγε, για να εκφράσει τη διαφωνία του, ότι δεν πρέπει να μπερδεύουμε την επιθυμία με το δικαίωμα. Ο φίλος, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είχε δίκιο. Η ισότητα των πολιτών απέναντι στον νόμο δεν μπορεί να εκλαμβάνεται ως επιθυμία. Είναι δικαίωμα καραμπινάτο, θεμελιώδες στοιχείο της δημοκρατίας.
Ωστόσο, αυτό που έλεγε, είχε βάση. Αλλο το δικαίωμα, το οποίο είναι ένας είδος εξουσίας που εξασφαλίζει στον πολίτη ο νόμος και επίσης από ένα σύστημα νόμων προστατεύεται έτσι ώστε το δικαίωμα του ενός να μην προσβάλει το δικαίωμα του άλλου και άλλο η επιθυμία που είναι κάτι εντελώς προσωπικό και αυθαίρετο. Βεβαίως και οι επιθυμίες των ανθρώπων θα πρέπει να γίνονται σεβαστές αλλά σε «ιδιωτικούς χώρους» και κάτω από ειδικές συνθήκες. Και, φυσικά, σε καμία περίπτωση, η επιθυμία ενός πολίτη ή μίας μερίδας πολιτών δεν μπορεί να επιβάλλεται εις βάρος των δικαιωμάτων άλλων πολιτών. Να το πω με παράδειγμα επί πραγματικού γεγονότος; Θυμάμαι να πηγαίνω προς το λιμάνι του Πειραιά, ημέρα έναρξης, για τους περισσότερους, των καλοκαιρινών διακοπών και στην τελική ευθεία, κύριος με σορτσάκι και τιραντάτο φανελάκι, να έχει διπλοπαρκάρει το ογκώδες αυτοκίνητό του και, με ορθάνοιχτες πόρτες, να το πλένει με σφουγγάρι και σαπουνάδες προκαλώντας κυκλοφοριακή ασφυξία. Αυτή ήταν η επιθυμία του η οποία όμως καταστρατηγούσε το δικαίωμά μου να κινηθώ άνετα μέσα στην πόλη και να φτάσω έγκαιρα στο πλοίο με το οποίο θα ταξίδευα. Τόσο απλά. Και για να το κάνω ακόμη πιο απλό, θα ήταν τεράστια επιθυμία μου να μην πληρώνω φόρους ή να αμείβομαι χωρίς να εργάζομαι αλλά δεν μπορώ να το διεκδικήσω ως δικαίωμα, και μάλιστα με μαχητικό τρόπο. Αν το κάνω, θέτω εαυτόν στο περιθώριο – αν δεν γνωρίσω από κοντά τα δωμάτια στου Σινούρη.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με αυτούς τους εκπαιδευτικούς που αρνούνται να αξιολογηθούν. Αυτή είναι η επιθυμία τους. Σε καμία περίπτωση δεν είναι όμως δικαίωμά τους. Ή μάλλον μπορεί και να είναι, φτάνει να παραιτηθούν από την επίσης επιθυμία τους να δουλεύουν στο Δημόσιο. Δυο επιθυμίες στην ίδια μασχάλη, δεν χωράνε. Διότι, αν συνέβαινε αυτό, οι εκπαιδευτικοί που θα υποστούν την αξιολόγηση, υποβιβάζονται αυτόματα σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Επιθυμίες και δικαιώματα συγκρούστηκαν επεισοδιακά και προχθές το βράδυ στο πατάρι του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ. Σε εκδήλωση – συζήτηση για την πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών. Επιθυμία κάποιων ήταν να μην πραγματοποιηθεί. Και επειδή σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους που δεν έχουν ούτε καν λοξοκοιτάξει τα βασικά της δημοκρατίας, η επιθυμία ταυτίζεται με το δικαίωμα, έκαναν εκφοβιστικό ντου στον ΙΑΝΟ. Εκεί όμως έπεσαν στους «γονείς» και τους «παππούδες» τους. Ατομα που όταν «γύριζαν» από ανάλογες πρακτικές, η σημερινή «ταξιαρχία» των τραμπουκικών επεμβάσεων μπουσουλούσε. Εκδιώχθηκαν λοιπόν από τον χώρο με συνοπτικές διαδικασίες, ως τραμπούκοι και όχι ως ακτιβιστές που πιστεύουν ότι είναι, συνειδητοποιώντας, ίσως, ότι το δικαίωμα έχει πιο στενή συγγένεια με την υποχρέωση παρά με την επιθυμία. Και αυτό που λέει και η φίλη Μελίνα Δασκαλάκη. Αλλο αναρχικός και άλλος αυταρχικός – εκτός από τις φορές που συμπίπτουν.
Ανακατατάξεις
Το ΠΑΣΟΚ, τελικά, είναι εδώ. Αν και καθόλου ενωμένο και μάλλον αδύναμο. Στη χθεσινή δημοσκόπηση της Interview ωστόσο ανακτά πάλι τη δεύτερη θέση ενώ σε αυτήν της Pulse φαίνεται να φρενάρει η πτωτική πορεία του ενώ, από την άλλη, φρενάρει και η ανοδική πορεία της Πλεύσης Ελευθερίας – και συμφωνώ με τους δημοσκόπους που προβλέπουν ότι πρόκειται για μια «έκρηξη» που, όπως πυροδοτήθηκε, έτσι και θα καταλαγιάσει. Ελπίζω να καταλαγιάσουν και οι «αρχηγίσκοι» του ΠΑΣΟΚ, που από το πουθενά, μπαρουτιάζουν συστηματικά την καρέκλα του Νίκου Ανδρουλάκη, αυτήν που έχει κερδίσει ύστερα από δύο εσωκομματικές εκλογές.