Η προγραμματική συμφωνία στην οποία κατέληξαν στη Γερμανία η Χριστιανική Ενωση και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα υπό τον μελλοντικό καγκελάριο Φρίντριχ Μερτς δείχνει τα θετικά ανακλαστικά τα οποία μπορεί να έχει και να αποκτήσει εκ νέου η ευρωπαϊκή ηγεσία στο νέο περιβάλλον. Μιλάμε συχνά και διαπιστώνουμε εδώ και τουλάχιστον μία 15ετία τα ελλείμματα ηγεσίας, τις ανεπαρκείς πολιτικές των Βρυξελλών και συνολικά του ευρω-οικοδομήματος.
Και το έλλειμμα αυτό δεν οριοθετείται απλώς και μόνο στις ικανότητες των ηγετών αλλά σε κάτι πιο σύνθετο: στο πολιτικό ένστικτο, στο στρατηγικό βάθος των αποφάσεων, στον τρόπο δηλαδή που μία πολιτική ηγεσία μπορεί να εμπνεύσει στα πιο περίπλοκα περιβάλλοντα. Από τη χρηματοπιστωτική κρίση και τις κρίσεις πανδημίας οι νέοι καιροί έδειξαν ότι δεν αρκεί απλώς και μόνο μία ικανή και φωτισμένη ηγεσία αλλά και χωρίς αυτήν δεν μπορείς να περπατήσεις.
Ο συγκερασμός άξιων ηγετών αλλά και ταυτόχρονα δομημένων αποφάσεων και πολιτικών σε βάθος είναι το μεγάλο ζητούμενο σήμερα. Οι κραδασμοί για παράδειγμα με τη στρατηγική του Τραμπ με τους δασμούς κατέδειξαν ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ως προγεφυρώματα και αμυντικές θωρακίσεις των ευρωπαϊκών οικονομιών και κοινωνιών πρέπει να δράσουν ταχύτατα και αποφασιστικά. Το ίδιο έδειξε ως χρέος και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αλλά και το συνολικότερο ρευστό γεωπολιτικό περιβάλλον που επιβάλλει αποφάσεις και ηγεσίες εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι καιροί βγάζουν τους ηγέτες ή οι ηγέτες επικαθορίζουν τους καιρούς; Να ένα ερώτημα στο οποίο η απάντηση είναι διττή σήμερα.