Η πτώση των ποσοστών του κυβερνητικού κόμματος, σε όλες τις δημοσκοπήσεις (φιλικές ή κριτικές), δημιουργεί θέματα διαδοχής και διεγείρει το υπαρκτικό άγχος στους βουλευτές ή τους εκκολαπτόμενους, για την επόμενη μέρα. Οι δημόσιες πλειοδοσίες για μισθολογικές ενισχύσεις των Σωμάτων Ασφαλείας, σε αναλογία με τους στρατιωτικούς, είναι κάτι τέτοιο; Εμφύλιος διαδόχων για την ηγεσία της ΝΔ; Είναι οι σκασμοί των εμφύλιων βομβίδων; Ο κ. Γεωργιάδης (με βοηθό τον κ. Κικίλια), εναντίον του κ. Δένδια που, όπως λένε οι περπατημένοι δημοσιογράφοι, «πήρε όλη την κρέμα»; Ο κ. Χατζηδάκης ούτως ή άλλως έχει ημιχριστεί δελφίνος από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, ο οποίος όμως τώρα, με τη συγκατάθεσή του στις εξαγγελίες του κ. Δένδια, τον αναβιβάζει στο δελφινικό βάθρο. Σε λίγο κάθε βουλευτής προσκείμενος (ή προσκολλημένος) στους φιλόδοξους, θα εκρήγνυται πλειοδοτώντας, ώστε και να εξυπηρετήσει τη μελλοντική κατάσταση (να προϋπηρετήσει τον επόμενο αρχηγό) και να γίνει ευδιάκριτος και εντοπίσιμος από το ψηφοφορικό πλήθος. Μειούμενα τα κομματικά ποσοστά, θα σημάνουν «απολύσεις» (ή με μια πιο ευγενή διατύπωση, απώλειες) βουλευτών.
Ενα πρόβλημα είναι ότι, τυπικά τουλάχιστον, δεν υπάρχει ηγετικό κενό στο κυβερνών κόμμα. Και ένα δεύτερο, σοβαρότερο, πρόβλημα είναι ότι πίσω από την ανασφάλεια που γεννούν οι δημοσκοπήσεις, «αντικαθίσταται» η πολιτική σκηνή, από περίπλοκα δελφινικά, «θριλερικά» σενάρια. Ποιος με ποιον, ποιος εναντίον;
Σε κάθε περίπτωση η ανασφάλεια οδηγεί βουλευτές να γίνουν πιο ηχηροί, πιο ευδιάκριτοι, μοιραία και πιο θεατρικά συγκρουσιακοί, με την κυβέρνηση. Δεν είναι η πρώτη φορά που εσωτερικά, κομματικά προβλήματα, επεκτείνονται και καταλαμβάνουν τη θέση της κεντρικής πολιτικής σκηνής, η οποία υποτίθεται, έχει διαφορετικά επίδικα.
Ακριβώς την ίδια στιγμή που αναδύονται εξέχοντα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής (λόγω του δομικού γεωπολιτικού ανακαθορισμού), την ίδια στιγμή που γίνονται δραματικότερα τα προβλήματα που σχετίζονται με ζητήματα παραγωγής. Ιδίως μετά τη φάση λήξης του ευρωπαϊκού χρήματος, το βάρος πέφτει στα σενάρια και όχι στην πολιτική παραγωγή.
Η ψηφοθηρική μοιρασιά των ευρωπαϊκών οικονομικών ενισχύσεων κλείνει τον κύκλο της, επομένως χωρίς διαμοιρασμό χρήματος, τι μένει στην ελληνική πολιτική; Είναι ένα ερώτημα που ενώ δεν τίθεται ποτέ, απαντάται εμπράκτως από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις: δεν μένει σχεδόν τίποτα.
Η πολιτική παραγωγή στην Ελλάδα είναι ο διαμοιρασμός δανεικών χρημάτων. Επομένως η δημοσκοπική υποχώρηση και η παρεπόμενη δελφινομαχία θα συνδυαστούν με το οδυνηρότερο: την απίσχναση των διαθέσιμων οικονομικών πόρων. Η πολιτική στον τόπο μας δεν συνδυάζεται με πλούτο, αλλά με παρηγορητική διαχείριση της φτώχειας. Είναι ιδιόρρυθμο αυτό το μοντέλο που έχει συγκροτήσει η χώρα μας. Μια εκλογικίστικη διαχείριση δανεικών.
Ο Πολ Πόρτερ, επικεφαλής των εμπειρογνωμόνων «τροϊκανών», του 1947, στην έκθεση που συνέταξε για την ελληνική οικονομία και την πολιτική τάξη, ήταν συντριπτικός στην κριτική του: διαφθορά, ανικανότητα, ιδιοτέλεια (βλ. και Απόστολου Β. Βετσόπουλου «Η Ελλάδα και το Σχέδιο Μάρσαλ» εκδ. Gutenberg 2007).
Στον βαθμό που η αντιπολίτευση συνεχίσει να ταλαντεύεται και υπολειτουργεί και στον βαθμό που η κ. Κωνσταντοπούλου δεν καταφέρει να αναδειχθεί σε πληθυντικό ρεύμα ώστε να γίνει ο κύριος αντιπολιτευτικός πόλος, ο κ. Μητσοτάκης, πολύ έξυπνα, κινητοποιεί αυτούς που εποφθαλμιούν. Και τους εξαντλεί. Απλό.
Ο Δημήτρης Σεβαστάκης είναι καθηγητής στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ