Περιμένοντας τα ματς των playoffs στη Σουπερλίγκα είναι μια ωραία ευκαιρία σήμερα να μιλήσουμε για πρωταγωνιστές άλλων σπορ που κακώς χάνονται, καθώς μας ρουφάει η συνήθως ποδοσφαιρική επικαιρότητα.
Βλάχος
Χθες το βράδυ η εθνική μας ομάδα στο πόλο διεκδικούσε το χρυσό μετάλλιο από την Ισπανία στο παγκόσμιο κύπελλο. Οταν έγραφα αυτές τις γραμμές ο τελικός δεν είχε γίνει, αλλά το αποτέλεσμά του είναι το λιγότερο που προσωπικά με απασχολεί. Για τον προπονητή της Εθνικής μας Θοδωρή Βλάχο και τα υπέροχα παιδιά του το θέμα δεν είναι ένας τελικός: τα μπράβο τα αξίζουν έτσι κι αλλιώς. Ο Βλάχος πήγε στο παγκόσμιο κύπελλο με μια ομάδα ανανεωμένη. Υπήρχαν απορίες για τις δυνατότητές της – ειδήμονες του σπορ έλεγαν ότι η ανανέωση αυτή είναι πολύ μεγάλη και κάπως ξαφνική. Ο Βλάχος δεν είχε κανέναν ενδοιασμό. Διότι ως άνθρωπος του σπορ ξέρει πως η εντυπωσιακή σκυταλοδρομία που υπάρχει στην ιστορία της εθνικής ομάδας αυτής θα συνεχιστεί: οι πρωταγωνιστές αλλάζουν, όχι η συνέπεια.
Απλοποιήσεις
Χρόνια τώρα πιστεύω πως η εθνική ομάδα πόλο, πέρα από το να διεκδικεί μετάλλια σε όποια διοργάνωση κι αν παίρνει μέρος, υπάρχει για να καταστρέφει όλα τα κλισέ και όλες τις κοινοτυπίες που μας βοηθούν να εξηγούμε τα πάντα – κυρίως τις εθνικές αποτυχίες. Εχουμε μάθει να απλοποιούμε, ενώ οι επιτυχίες στον αθλητισμό – και ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων – μόνο απλά δεν έρχονται. Οι απλουστεύσεις στις οποίες καταφεύγουμε συχνά-πυκνά μάς επιτρέπουν να εξηγούμε τα πάντα χωρίς να σκεφτόμαστε. Λέμε π.χ. «στο πόλο η Ελλάδα είναι καλή» κι αυτό μας αρκεί. Ενώ θα έπρεπε αληθινά πέρα από τη χαρά μας για τις επιτυχίες αυτής της ομάδας, να προβληματιζόμαστε και για το πώς έρχονται. Και γιατί δεν έρχονται πια σε άλλα σπορ στα οποία η προσοχή μας δεν λείπει. Στο μπάσκετ π.χ. ή στο βόλεϊ. ‘Η ακόμα και στο ποδόσφαιρο: οι καλές εμφανίσεις της ομάδας του Γιοβάνοβιτς έρχονται μετά από δέκα χρόνια απουσιών. Η Εθνική πόλο δεν απουσιάζει ποτέ από το top επίπεδο.
Κόσμος
Ευτυχώς που υπάρχουν ομάδες όπως αυτή του Βλάχου γιατί μπορούν να καταστρέφουν τις επιπόλαιες βεβαιότητες με τις οποίες πορευόμαστε και να μας δείχνουν ότι ο κόσμος του αθλητισμού και ο κόσμος του πρωταθλητισμού είναι γεμάτοι μυστικά. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει πως το μυστικό της επιτυχίας μιας ομάδας είναι ένας ξένος προπονητής, ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα ή ένα υγιέστατο περιβάλλον – όπου «υγιές» είναι πάντα κάτι πανάκριβο; Κάθε φορά που αυτά θα τα ακούτε ως εξηγήσεις ή ως δικαιολογίες θα σκέφτεστε την Εθνική πόλο. Δεν έχει στον πάγκο της έναν ξένο σοφό, αλλά τον Θοδωρή Βλάχο. Το πρωτάθλημα στην Ελλάδα δεν είναι ανταγωνιστικό: ο Ολυμπιακός το κερδίζει πριν ξεκινήσει. Σίγουρα δεν είναι ένα ακριβό πρωτάθλημα και οι πολίστες μας δεν είναι σουπερστάρ. Αλλά η Εθνική μας είναι πάντα παρούσα: σαν όσοι την αποτελούν να δίνουν έναν όρκο ότι σε κάθε διοργάνωση θα δώσουν ό,τι έχουν και πάντα να τον τηρούν. Και μπράβο τους.
Πετρούνιας
Ο επόμενος που μου έκανε μεγάλη εντύπωση αυτό το Σαββατοκύριακο είναι ο Ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας. Ο Πετρούνιας συμμετείχε στο Παγκόσμιο κύπελλο ρυθμικής γυμναστικής που έγινε στην πόλη Οσιγιεκ της Κροατίας. Εκανε έναν εξαιρετικό προκριματικό αλλά στον τελικό δεν πήγε εξίσου καλά: με 14,100 πόντους κατέλαβε τελικά την 6η θέση. Ο Πετρούνιας είναι 34 χρόνων. Εχει ως στόχο να πάει στους Ολυμπιακούς του Λος Αντζελες και να διεκδικήσει ένα μετάλλιο. Δουλεύει για αυτό σαν να είναι 18 χρόνων! «Στον αθλητισμό όπως και στη ζωή πρέπει ή να κερδίζεις ή να μαθαίνεις! Μια τεχνική αλλαγή στο πρόγραμμα των κρίκων θα φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα και ευτυχώς το ανακαλύψαμε σε αγώνα άνευ σημασίας και όχι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του επόμενου μήνα. Σηκώνουμε μανίκια λοιπόν και συνεχίζουμε πιο δυναμικά» είπε. Η μεθοδικότητά του είναι πραγματικά κάτι σπάνιο. Αρχίζω να πιστεύω κι εγώ πως ο Πετρούνιας μπορεί να κερδίσει τους νόμους και της φύσης στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Διότι το να πάρει μετάλλιο κάτι τέτοιο θα σημαίνει. Οι νεότεροι αθλητές πρέπει να τον έχουν ως παράδειγμα. Ο,τι έχει πετύχει είναι αποτέλεσμα τρομερής δουλειάς.
Ορεξη
Αντίθετα, από τον Στέφανο Τσιτσιπά μοιάζει να λείπει κυρίως αυτό: η όρεξη. Η ήττα του από τον Ιταλό Μουσέτι στο τουρνουά του Μόντε Κάρλο είναι αποτέλεσμα πικρό. Στο πρώτο σετ στο μεταξύ τους ματς ο έλληνας πρωταθλητής ήταν καταπληκτικός: η επικράτησή του με 6-1 έδειχνε πως θα έχει ένα ήσυχο απόγευμα. Δεν συνέβη τίποτα τέτοιο. Ο έλληνας πρωταθλητής έχασε τα δυο επόμενα σετ δείχνοντας μια τρομερή νευρικότητα και αποκλείστηκε. Το τουρνουά του Μόντε Κάρλο το έχει κερδίσει δυο φορές. Οχι τυχαία. Είναι το πρώτο στη σεζόν σε χωμάτινη επιφάνεια. Ο Τσιτσιπάς σε αυτήν είναι πολύ καλός. Και φέτος στο ξεκίνημα του τουρνουά έμοιαζε πανέτοιμος. Αλλά δεν ήταν.
Εκτός
Πιο πολύ από την ήττα, που είναι ο λόγος που θα βρεθεί εκτός πρώτης δεκαπεντάδας έπειτα από επτά ολόκληρα χρόνια, μου έκαναν εντύπωση οι δηλώσεις του. «Είναι δύσκολο να αποδεχτείς αυτή την ήττα. Το να αισθάνομαι τόσο σίγουρος παίζοντας σε αυτό το γήπεδο και να μην μπορώ να κερδίσω έναν αγώνα που ένιωσα ότι είχα κάθε λόγο να προσπαθήσω και να κερδίσω είναι σίγουρα αποκαρδιωτικό» είπε ο Τσιτσιπάς στη συνέντευξη Τύπου και συνέχισε λέγοντας πως τον πλήγωσε το σερβίς του. «Δεν με βοήθησε όταν το χρειαζόμουν. Επαιζα με δεύτερο σερβίς – σε ολόκληρο το 2ο και το 3ο σετ έπαιζα με ένα μόνο σερβίς. Δεν μπορώ να πω ότι είχα στιγμές που μπορούσα να χτίσω τα ράλι γύρω από το σερβίς μου, τοποθετώντας το καλά. Ισως στο 1ο σετ σέρβιρα καλά, αλλά και πάλι δεν είμαι απόλυτα ικανοποιημένος. Ισως ο αντίπαλος μπήκε λίγο σφιγμένος – το παιχνίδι του δεν φαινόταν αρκετά καλό στο πρώτο σετ. Ηξερα ότι θα είχα πρόβλημα αν ανέβαινε. Δεν μπορούσα να περάσω πρώτα σερβίς. Το σερβίς με έκανε να νιώθω αβεβαιότητα» είπε. Ολα αυτά είναι σωστά αλλά ο Τσιτσιπάς μιλάει σαν να εξαρτάται αυτό από κάποιον άλλον! Σαν σερβίς να έκανε κάποιος που κατέβαινε από την εξέδρα έχοντας την υποχρέωση να τον βοηθήσει.
Σχολιαστής
Το να είσαι σχολιαστής του εαυτού σου δεν έχει κανένα απολύτως νόημα όταν δεν κάνεις λίγη αυτοκριτική. Ο Τσιτσιπάς έχει κομμάτι συνηθίσει να ρίχνει την ευθύνη αλλού. Στον πατέρα του, στους αντιπάλους, στο σερβίς του κ.τ.λ. Κακό σημάδι.