Ο Πάπας Φραγκίσκος αναφερόταν στη «θυσία», έναν όρο που ο αθλητισμός μοιράζεται με τη θρησκεία. Κανείς δεν αγαπά την κούραση και το βάρος που προκαλεί. «Ο αθλητής μοιάζει λίγο με τον άγιο: γνωρίζει την κούραση αλλά δεν τον βαραίνει γιατί μέσα από την κούραση μπορεί να κοιτάξει πέρα από κάτι άλλο. Βρίσκει ένα κίνητρο όχι μόνο να αντιμετωπίσει την κόπωση αλλά σχεδόν να χαρεί με αυτή».
Απέφευγε να μιλάει για το ντόπινγκ και προτιμούσε να αναφέρεται στον σεβασμό των κανόνων και σε αυτούς που επιλέγουν να «κόβουν δρόμο». «Σκέφτομαι εκείνους που πηγαίνουν στα βουνά. Ο πειρασμός να αναζητήσουν πιο σύντομους δρόμους για να φτάσουν πρώτοι στην κορυφή κρύβει συχνά μια τραγική πλευρά. Ο σεβασμός των κανόνων σημαίνει αποδοχή της πρόκλησης της μάχης με τον αντίπαλο με δίκαιο τρόπο».
Εδινε επίσης μεγάλη σημασία στην ομαδικότητα ως αρχή για την επιτυχία. «Ως πιστός μπορώ να βεβαιώσω ότι η πίστη δεν είναι μονόλογος αλλά διάλογος, συζήτηση. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα τον Μωυσή ο οποίος λέει στον Θεό, πάνω στο βουνό να σώσει και τους ανθρώπους και όχι μόνο αυτόν. Τα ομαδικά αθλήματα είναι σαν ορχήστρα. Ο καθένας δίνει τον καλύτερό του εαυτό σε αυτό που είναι καλύτερος να κάνει υπό τη σοφή καθοδήγηση του μαέστρου. Είτε παίζετε μαζί είτε κινδυνεύετε να συντριβείτε. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον μικρές ομάδες που είναι ικανές να παραμείνουν ενωμένες καταφέρνουν να νικήσουν ομάδες ανίκανες να συνεργαστούν μεταξύ τους. Υπάρχει μια αφρικανική παροιμία που λέει ότι αν μια ομάδα μυρμηγκιών αποφασίσει να συνεργαστεί είναι σε θέση να μετακινήσει έναν ελέφαντα. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο στον αθλητισμό».