Ακουσα χθες την ομιλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκου Ανδρουλάκη, στο ΣΕΦ, στη Διάσκεψη Τομέων Πολιτικής του κόμματός του. Κάνει προσπάθεια να ξαναβρεί ακροατήριο στη μεσαία τάξη, κατάλαβε ότι η φωτογραφία του πλάι στα κομμάτια του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ τον μικραίνει. Του το είπαν και δύο στελέχη του, ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος και η Αννα Διαμαντοπούλου.
Αλλά, όπως διαπιστώνει κανείς ακούγοντάς τον να μιλάει πολλή ώρα, δεν μένουν και πολλά πράγματα να προσέξει. Εκτός από μια μόνιμη γκρίνια, τη σταθερή θυσία στον κρατισμό και μια βολονταριστική διαβεβαίωση ότι με το ΠΑΣΟΚ τα πράγματα θα είναι καλύτερα, δεν μένει κάτι ιδιαίτερο στον ακροατή και υποψήφιο ψηφοφόρο να προσέξει. Ζήτησε βέβαια από τους ακροατές του τη συμβολή τους στην επικαιροποίηση, την εμβάθυνση και τον εμπλουτισμό των προγραμματικών του θέσεων. Καλά κρασιά.
Το πρόβλημα με το ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν έχει οραματική πρόταση για τη χώρα. Συνεχίζει να πολιτεύεται σαν αντιμητσοτακική δύναμη. Αλλά ο Μητσοτάκης είχε μια πρόταση: είπε ότι θα εκπροσωπήσει την κανονικότητα, θα θωρακίσει την οικονομία, θα φέρει ανάπτυξη, θα μειώσει φόρους, θα κάνει μεταρρυθμίσεις. Ο Ανδρουλάκης τι υπόσχεται; Πρόνοιες για την περιφερειακή ανάπτυξη και για το δημογραφικό! «Και παιδιά θα σας κάνω» έλεγαν οι παλαιοί πολιτευτές που έταζαν ό,τι να ‘ναι. Θα τον περιμένω με αγωνία να λύσει το δημογραφικό.