Το πού ακριβώς βρίσκεται το δίκιο στην υπόθεση για την οποία η Μαρίν Λεπέν καταδικάστηκε και έχασε για πέντε χρόνια το δικαίωμα του εκλέγεσθαι δεν έχει πολλή σημασία, κατά τη γνώμη μου. Το μόνο που μετράει εν προκειμένω είναι το όφελος ή, στην αντίθετη περίπτωση, η ζημία για τη δημοκρατία. Συγχωρήστε μου τον κυνισμό, καλύτερα όμως να τον συνηθίσετε και εσείς, γιατί θα μας χρειαστεί με όσα μας περιμένουν. Οχι ότι δεν της αξίζει η ποινή. Της αξίζει και με το παραπάνω, διότι η κ. Λεπέν εχθρεύεται την Ευρώπη και θέλει να εμποδίσει την πρόοδό της προς την ενοποίηση, ενώ συγχρόνως την εκμεταλλεύεται, εκλεγόμενη παλαιότερα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Αλλά να την κλέβει κι από πάνω; Ε, όχι δα! Της άξιζε λοιπόν, παρότι η κλεψιά – με την έννοια της κατασπατάλησης πόρων – δεν είναι κάτι που ενοχλεί την Ευρωπαϊκή Ενωση. Για τη δική της περίπτωση, όμως, έπρεπε να γίνει η εξαίρεση, αν και την έκανε η γαλλική Δικαιοσύνη, όχι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί.
Πόση εμπιστοσύνη όμως έχουν οι Γάλλοι στην αμεροληψία της Δικαιοσύνης τους; Θυμάμαι όμως ότι πριν από δέκα χρόνια, ίσως και λίγο παραπάνω, είχε ξεσπάσει στη Γαλλία το σκάνδαλο του «τοίχου με τους μ@λ@κες» (les mur des cons). Αυτό ήταν ένα ταμπλό, που είχαν οι δικαστές σε έναν τοίχο του συνδικαλιστικού σωματείου τους (ενός από τα τρία που υφίστανται), στο οποίο καρφίτσωναν τις φωτογραφίες δεξιών πολιτικών, δημοσίων προσώπων, δημοσιογράφων και διανοουμένων, όλων από τη Δεξιά. Δεν είναι αυτό, υποθέτω, το γενικό πνεύμα που διέπει το δικαστικό σώμα στη Γαλλία. Ούτε το συγκεκριμένο σωματείο, που πρόσκειται στην Αριστερά, είναι το μεγαλύτερο. Οταν όμως συμβαίνουν αυτά, έστω και σε μία μικρή κλίμακα, δεν μπορείς πια να πεις ότι η Δικαιοσύνη είναι πάντα τυφλή. Ξέρεις ότι ενίοτε βλέπει πολύ καλά εκείνους που απεχθάνεται και καρφώνει τη μούρη τους στον τοίχο.
Στην εποχή μας και εφόσον πρόκειται για υποθέσεις με πολιτική χροιά, όπως αυτή της κ. Λεπέν ή εκείνη του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης δεν επιβάλλονται, γιατί δεν μπορούν να επιβληθούν. Το κύρος τους εξαρτάται από την αποδοχή της κοινής γνώμης. Αν οι πολλοί κρίνουν (ορθά ή εσφαλμένα) ότι η δίωξη είναι υπερβολική και υποκινούμενη το δε αδίκημα δευτερεύον, τότε η απονομή πραγματικής δικαιοσύνης λειτουργεί μακροπρόθεσμα εις βάρος της δημοκρατίας. Η υπερβολική χειραφέτηση οδηγεί σε σύγχυση εξουσιών. Είναι η εποχή όμως και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς…
Ζήτημα αξιών
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη* δήλωσε ότι οι δύο κύριες αιτίες για τα τροχαία στον αστικό ιστό της πρωτεύουσας είναι ότι κυκλοφορούν πολλά δίκυκλα και ότι «δεν έχουμε πεζοδρόμια», όπως το έθεσε. Πολύ σωστά τα λέει ο κ. Χρυσοχοΐδης, άλλωστε η στήλη αναφέρεται συχνά στο ζήτημα των ανύπαρκτων πεζοδρομίων. Αν είχαμε πεζοδρόμια, δεν χωρεί αμφιβολία ότι το πρόβλημα θα μετριαζόταν και θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για πρόοδο στον συγκεκριμένο τομέα, γιατί η ασφυκτική κυκλοφορία των δικύκλων θα διοχετευόταν στα πεζοδρόμια. Αυτό θα δημιουργούσε αμέσως μεγαλύτερες συνθήκες ασφαλείας για τους δικυκλιστές (προτιμώ τον συγκεκριμένο όρο, για να περιλαμβάνονται και οι ποδηλάτες).
Η αναπόφευκτη συνέπεια, βέβαια, θα ήταν ότι το πρόβλημα θα μετατοπιζόταν στους πεζούς. Μας πειράζει όμως; Χ***καμε, είναι η ρεαλιστική απάντηση, διότι στην κουλτούρα μας, όπως έχει διαμορφωθεί επί δεκαετίες, είναι ολοφάνερο ότι το αυτοκίνητο (η ιδιωτική κούρσα, που έλεγαν κάποτε) κατέχει θέση ψηλότερη στην κλίμακα των αξιών από τον πεζό. Ας το παραδεχτούμε, εμείς το θελήσαμε έτσι. Και δεν έχουμε κι άδικο, ξέρετε, αν το δούμε από μια πολύ στενή σκοπιά. Γιατί ένας πεζός για να δημιουργηθεί δεν θέλει πολλά. Αρκεί μισή ώρα χαράς ανάμεσα σε δύο συναινούντες ενηλίκους. Ενα αυτοκίνητο της προκοπής, αντιθέτως, θέλει αρκετές χιλιάδες ώρες εργασίας…
* Με την ευκαιρία αυτή, ας αλλάξει επιτέλους ο γελοίος τίτλος αυτού του υπουργείου! Αφενός, επειδή είναι κοροϊδία και, αφετέρου, επειδή η εποχή της πολιτικής ορθότητας πέρασε.
Πρωταπριλιάτικο
Η παράδοση της Πρωταπριλιάς έχει προ πολλού ξεπεραστεί – μη λέμε τώρα τα αυτονόητα. Προσωπικά όμως την τήρησα, δίνοντάς της νέο περιεχόμενο. Ετσι, αντί για το παρωχημένο πρωταπριλιάτικο ψεματάκι, έκανα το πρωταπριλιάτικο λαθάκι: στο χθεσινό σημείωμα, αναφερόμενος στον Γρηγόρη Δημητριάδη, τον έκανα εξάδελφο του Πρωθυπουργού, ενώ είναι ανιψιός του.