Η ιστορία ενός συλλόγου γράφεται από τις στιγμές, τις νίκες, τις ήττες, τις μεγάλες θυσίες, τα όνειρα και τις μορφές που τον καθόρισαν. Στον Ολυμπιακό, στα εκατό χρόνια της ύπαρξής του, υπήρξαν πολλοί που έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο οικοδόμημα του μεγαλύτερου αθλητικού οργανισμού της Ελλάδας. Αν όμως υπάρχει ένα όνομα που λειτούργησε σαν γέφυρα ανάμεσα σε όλες τις γενιές των Ερυθρολεύκων, που βίωσε και στήριξε όλες τις μεγάλες στιγμές της ομάδας, αυτό είναι του Λεωνίδα Θεοδωρακάκη.
Γεννημένος στον Πειραιά, την πόλη που ανέθρεψε τον θρύλο του Ολυμπιακού, έζησε τα πάντα. Από παιδί είδε τις πρώτες μεγάλες στιγμές, τις κερκίδες του Γ. Καραϊσκάκης να πάλλονται, τις σημαίες να ανεμίζουν στη θάλασσα του Σαρωνικού. Ως διοικητικός παράγοντας, αφοσιωμένος και πιστός στρατιώτης του συλλόγου, υπήρξε μάρτυρας αλλά και πρωταγωνιστής σε κάθε μεγάλη μεταμόρφωση της ομάδας: από τις εποχές του Μπούκοβι και του Γουλανδρή μέχρι την εκτόξευση σε όλα τα σπορ στον 21ο αιώνα.
«O Ολυμπιακός ήταν πάντα υπεράνω ιδεολογιών. Ηταν πάντα μια πολύ δεμένη οικογένεια. Ο Ολυμπιακός είναι μια ιδέα»
Αφηγητής
Ο Θεοδωρακάκης δεν ήταν απλώς παράγοντας. Ηταν ένας θεματοφύλακας της ερυθρόλευκης ιστορίας, ένας αφηγητής των θρύλων, ένας άνθρωπος που ζούσε και ανέπνεε για τον Ολυμπιακό. Ηξερε κάθε γωνιά του συλλόγου, κάθε επιτυχία και κάθε πίκρα, κάθε χαρά και κάθε θυσία. Ηταν ο τελευταίος από εκείνους που είχαν το προνόμιο να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τη μυθική γενεαλογία των «Αθανάτων» του Ολυμπιακού.
Καθώς ο σύλλογος γιορτάζει την επέτειο των εκατό χρόνων του, οι μεγάλοι πρωταγωνιστές που τον στήριξαν, τον οδήγησαν και τον προστάτευσαν, πρέπει να μνημονεύονται. Ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης ανήκει σε αυτούς που δεν έγραψαν απλώς κεφάλαια στην ιστορία του Ολυμπιακού. Ηταν ένα ζωντανό βιβλίο γεμάτο μνήμες, ένας ακούραστος εργάτης, μια ψυχή που έζησε την ομάδα όχι ως θεατής, αλλά ως ένα αναπόσπαστο κομμάτι της.
Ισως το βιβλίο που ονειρευόταν να γράψει να μην πρόλαβε να το ολοκληρώσει. Ομως οι ιστορίες του, τα λόγια του, το πάθος του και η αφοσίωσή του στον Ολυμπιακό είναι χαραγμένα στις ψυχές όλων όσοι τον γνώρισαν. Και κυρίως, στο ίδιο το DNA του συλλόγου.
Ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης γεννήθηκε στον Πειραιά στις 9 Σεπτεμβρίου 1929 και αφιέρωσε τη ζωή του στον Ολυμπιακό, υπηρετώντας τον σύλλογο για περισσότερες από πέντε δεκαετίες.
Η ενασχόλησή του με τα διοικητικά των Ερυθρολεύκων ξεκίνησε το 1963 ως πάρεδρο μέλος και την επόμενη χρονιά έγινε μέλος της εφορίας του κολυμβητικού τμήματος, αναλαμβάνοντας στη συνέχεια καθήκοντα αναπληρωτή εφόρου. Το 1967, κέρδισε μια θέση στους 100 «Αθάνατους» του συλλόγου και εντάχθηκε στο Διοικητικό Συμβούλιο ως έφορος των υγρών σπορ (κολύμβηση, υδατοσφαίριση, καταδύσεις).
Η πορεία του στον σύλλογο πήρε νέα τροπή το 1970, όταν ανέλαβε αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος και στη συνέχεια ταμίας, ρόλους που διατήρησε έως τον Σεπτέμβριο του 1975. Παράλληλα, το 1976 εξελέγη μέλος του ΔΣ της ΕΠΟ και συμμετείχε στην τεχνική επιτροπή της ομοσπονδίας.
Το 1977 επέστρεψε στο ΔΣ του Ολυμπιακού, αναλαμβάνοντας καθήκοντα Α’ Αντιπροέδρου, Γενικού Αρχηγού και υπευθύνου του ποδοσφαιρικού τμήματος, τα οποία διατήρησε μέχρι τον Νοέμβριο του 1979, όταν η ομάδα πέρασε στη νέα εποχή της ΠΑΕ υπό την ηγεσία του Σταύρου Νταϊφά.
Στα χρόνια του πάθους και της δημιουργίας: Ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης (αριστερά) με τον μεγάλο Γιώργο Δεληκάρη και τον Πέτρο Καραβίτη το 1972. Ενας άνθρωπος που έζησε την ομάδα από μέσα, ως πρωταγωνιστής
Στον ερασιτέχνη
Η επόμενη μεγάλη επιστροφή του ήρθε το 1990, όταν επανήλθε στον Ολυμπιακό, και από το 1991 έως το 2008 διετέλεσε πρόεδρος του Ερασιτέχνη για 18 συνεχόμενα χρόνια, εκλεγόμενος σε έξι διαδοχικές θητείες. Παράλληλα, είχε την προεδρία του ΤΑΑ στο ανδρικό βόλεϊ, ενώ διετέλεσε μέλος των Διοικητικών Συμβουλίων της ΠΑΕ και της ΚΑΕ Ολυμπιακός έως το 2009.
Το 2008, σε αναγνώριση της πολύτιμης προσφοράς του, ανακηρύχθηκε επίτιμος πρόεδρος του Ολυμπιακού από τη Γενική Συνέλευση του συλλόγου. Παρέμεινε ενεργό μέλος στη διοίκηση, συνεχίζοντας να στηρίζει την ομάδα σε όλα τα τμήματα και σε όλες τις προκλήσεις που αντιμετώπιζε.
Την 1η Δεκεμβρίου 2011, έπειτα από αρχαιρεσίες, ανέλαβε τον Σύνδεσμο, προσπαθώντας να αποτρέψει την πιθανότητα διάλυσης και να διαχειριστεί τα σοβαρά προβλήματα του Ερασιτέχνη. Σε σύντομο χρονικό διάστημα, πέτυχε να κινητοποιήσει ανθρώπους που μπορούσαν να βοηθήσουν στην επιβίωση και ανάπτυξη του συλλόγου. Η συμβολή του αποδείχθηκε καθοριστική, καθώς η περίοδος αυτή σφραγίστηκε από την κατάκτηση των περισσότερων τίτλων που είχε σημειώσει ποτέ ο Ολυμπιακός σε μία χρονιά, έως τις 30 Ιουνίου 2011.
Ο κυρ Λεωνίδας ήταν γνώστης μυστικών που έμειναν πίσω από τις γραμμές των εφημερίδων, αφηγητής μιας εποχής όπου το ποδόσφαιρο δεν ήταν απλώς ένα παιχνίδι, αλλά μια αντανάκλαση της ίδιας της κοινωνίας. Από τις ιστορίες των μεγάλων παικτών, τις δύσκολες στιγμές και τις αδικίες, μέχρι τις ατελείωτες νύχτες αγωνίας και τα δάκρυα χαράς.
Το ευρωπαϊκό όνειρο που τότε είχε στερήσει η διαιτησία του Παλοτάι για τη μυθική ανατροπή κόντρα στην Αντερλεχτ. Δεν την ξέχασε (όπως όλοι τότε) ποτέ: «Ηταν ανεκδιήγητη. Συναντηθήκαμε στο Κάβο Ντόρο στο Μικρολίμανο και μαζί ταξιδέψαμε στην Πάτρα για τον αγώνα. Ως γηπεδούχος, ο Ολυμπιακός είχε αναλάβει τη φιλοξενία του, και εκείνος έδειχνε ικανοποιημένος. Ομως, είχε ήδη χαράξει το μέλλον του. Οι άριστες σχέσεις του με τον πρόεδρο της βελγικής ομοσπονδίας, που ήταν στην επιτροπή διαιτησίας της UEFA, τον βοήθησαν. Στο ματς ακύρωσε τρία γκολ και μετά μας έλεγε πόσο καλά παίξαμε. Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε, ενώ εκείνος αργότερα σφύριζε σε Μουντιάλ και ευρωπαϊκούς τελικούς. Είχε εκπληρώσει την αποστολή του», έλεγε σαν να ήταν χθες ο Θεοδωρακάκης σε όποιον τον ρωτούσε.
Ιστορίες που ο θρύλος έχει ζώσει. Από τις μετεμφυλιακές μέρες μέχρι τη φυγή του Γουλανδρή. Το κόλπο με Λεμονή και Ξανθόπουλο μέχρι την – στο παραλίγο – ακύρωση της μεταγραφής του Δεληκάρη στον Παναθηναϊκό. Οι διακρίσεις και τα ευρωπαϊκά σε πόλο και βόλεϊ, αμέτρητοι άσοι, μεγάλες νίκες, στιγμές δόξας, αλλά και πίκρας. Τέτοιες που διδάσκει και μοιράζει η ζωή, αλλά και χαλυβδώνουν έναν σύλλογο με το τεράστιο διαμέτρημα του Ολυμπιακού. Οπως πάντα έλεγε «ο Ολυμπιακός ήταν πάντα υπεράνω ιδεολογιών. Ηταν πάντα μια πολύ δεμένη οικογένεια. Ο Ολυμπιακός είναι μια ιδέα».
Γεννήθηκε στον Πειραιά στις 9 Σεπτεμβρίου 1929 και αφιέρωσε τη ζωή του στον Ολυμπιακό, υπηρετώντας τον σύλλογο για περισσότερες από πέντε δεκαετίες
Από το 1991 ως πρόεδρος του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού είχε κατακτήσει στην Υδατοσφαίριση Ανδρών 13 Πρωταθλήματα, 11 Κύπελλα, 8 νταμπλ, το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2002, το Ευρωπαϊκό Super Cup την ίδια χρονιά, στην Πετοσφαίριση Ανδρών 9 Πρωταθλήματα, 7 Κύπελλα, 6 νταμπλ και το Top Teams Cup το 2005, στην Κολύμβηση είχε κατακτήσει δεκάδες Πρωταθλήματα και αφού έθεσε τις βάσεις για τη θρυλική πορεία του τμήματος αυτού από το 1969 συνέχισε να το υπηρετεί αδιάκοπα. Επίσης είχε κατακτήσει πολλά Πρωταθλήματα και διακρίσεις και στα υπόλοιπα τμήματα του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΦΠ.
Ελεγε πάντα: «Ο Ολυμπιακός ήταν και θα είναι όλη μου η ζωή. Ποτέ δεν φαντάστηκα τον εαυτό μου μακριά από αυτή την ομάδα. Η δύναμη του Ολυμπιακού ήταν πάντα η οικογένειά του, και μαζί μπορούμε να ξεπεράσουμε κάθε εμπόδιο».
Εφυγε στα 91 του με το όνομα του Ολυμπιακού στα χείλη του. Ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης ήταν κάτι παραπάνω από ένας άνθρωπος του Ολυμπιακού. Ηταν η ζωντανή μνήμη του. Και καθώς ο Ολυμπιακός γιορτάζει τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του, η σκιά του Θεοδωρακάκη θα πλανάται πάνω από το Γεώργιος Καραϊσκάκης, εκεί όπου έζησε, αγάπησε και ονειρεύτηκε. Γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν φεύγουν ποτέ. Ζουν μέσα στις ιστορίες που άφησαν πίσω τους, στην κληρονομιά που δεν μπορεί να σβήσει ο χρόνος.