Εγραφε προπαγάνδα για τον κινεζικό στρατό αλλά, αφού διάβασε τους κλασικούς, έγινε ατρόμητος. Υποψήφιος για το βραβείο Νομπέλ, τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 20 γλώσσες. Σε αυτά εμβαθύνει στην απληστία της ανθρωπότητας και στις ψεύτικες υποσχέσεις για το μέλλον. «Η κινεζική λογοτεχνία», λέει ο Γιαν Λιάνκε (1), «έχει επικεντρωθεί εδώ και πολύ καιρό στις θετικές πτυχές, σαν ύμνος στην ομορφιά της κοινωνίας. Ομως σήμερα στην Κίνα η κοινωνία ζει τυλιγμένη στον φόβο και το άγχος. Κάποιος πρέπει να γράψει και για αυτά».
Οι Παγκόσμιες Εκθέσεις δημιουργήθηκαν για να προωθήσουν φουτουριστική τεχνολογία και προϊόντα αλλά κατέληξαν να προωθούν ιδέες και εμπειρίες και έγιναν ο καταλύτης της παγκοσμιοποίησης. Τώρα, 174 χρόνια μετά την πρώτη Παγκόσμια Εκθεση, η Οσάκα αναμένει 28 εκατ. επισκέπτες. Οι Ιάπωνες έφτιαξαν τη μεγαλύτερη ξύλινη αρχιτεκτονική κατασκευή στον κόσμο για να φιλοξενήσουν περίπτερα από 165 χώρες και διεθνείς οργανισμούς. Οικοδεσπότης η μασκότ Μιάκου-Μιάκου (2) – με μεγάλο χαμόγελο και πολλά μάτια.
Η περιοδεία ξεκίνησε στα τέλη Φεβρουαρίου στις Δυτικές Πολιτείες των ΗΠΑ με τίτλο «Πολεμώντας την ολιγαρχία. Πού πάμε;». Στις ομιλίες του Δημοκρατικού γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς μαζί με τη βουλευτή Αλεξάνδρια Οκάζιο-Κορτέζ (3), η προσέλευση είναι μεγάλη – ιδίως των νέων. Προσπαθεί, όπως λέει, να δώσει διέξοδο στην οργή των πολιτών που διαφωνούν με τον Τραμπ. Στο Λος Αντζελες βρέθηκαν στο πλευρό του η Τζόαν Μπαέζ και ο Νιλ Γιανγκ που τραγούδησαν ενθαρρύνοντας τους πολίτες «να ξαναπάρουν στα χέρια τους την Αμερική».
Είναι πια 61 ετών και έχει αφήσει τα μαλλιά της γκρίζα. Ο δίσκος με το όνομά της κυκλοφορεί δεκαετίες μετά και πάλι, μια και τα τραγούδια για τη φτώχεια και την περιθωριοποίηση παραμένουν επίκαιρα. «Το να ακούς ότι αυτά που έγραψες κάποτε είναι “επίκαιρα” αποτελεί κομπλιμέντο» εκμυστηρεύεται η Τρέισι Τσάπμαν (4). «Αλλά ως άνθρωπος είμαι απογοητευμένη. Ονειρευόμουν περισσότερη δικαιοσύνη, λιγότερες διακρίσεις. Ονειρευόμουν, ως γυναίκα, να περπατάω γαλήνια στους δρόμους. Αλλά τα φαντάσματα είναι ακόμα εδώ».
Mια παρακαταθήκη που έδωσε σχήμα σε αυτό που είμαστε σήμερα. Αυτό είναι το σπουδαίο έργο του κινηματογραφιστή Λάκη Παπαστάθη (5), δημιουργού του περίφημου «Παρασκηνίου» που κατέγραψε τα ρεύματα της εποχής του και της χώρας μας επί 37 χρόνια στην ΕΡΤ. Η έκθεση «Λάκης Παπαστάθης – Αναζητώντας τη Χαμένη Εικόνα» στο Μουσείο Μπενάκη είναι ένας ολόκληρος κόσμος διυλισμένος μέσα από εικόνες, μια κιβωτός μνήμης για χρόνια με άλλους ρυθμούς και άλλες ανάσες. Η καταγραφή μιας εποχής όπου ζυμώθηκε το σήμερα.
Το Σουδάν υποφέρει από τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση παγκοσμίως και οι άμαχοι συνεχίζουν να πληρώνουν το τίμημα για την αδράνεια της διεθνούς κοινότητας, καθώς ο εμφύλιος πόλεμος της χώρας μπαίνει στον τρίτο χρόνο. Οι συνέπειες για τους 51 εκατ. πολίτες είναι καταστροφικές: δεκάδες χιλιάδες νεκροί, εκατοντάδες χιλιάδες αντιμετωπίζουν λιμό, 13 εκατ. εκτοπισμένοι. «Η μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση» λέει Ελίζ Ναλμπαντιάν της Oxfam. Για κάποιους τα Πάθη δεν τελειώνουν αύριο.