Διαβάζω με έκπληξη τι γίνεται στο μόνο κόμμα που προέρχεται από τη δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά, παρότι δημοσκοπικά κινείται με σταθερότητα σε ποσοστά ανυπαρξίας. Τη διαμάχη δύο πόλων του κόμματος, Χαρίτση και Σακελλαρίδη, την παρέμβαση Αχτσιόγλου, την (αναγκαία) επίθεση Μπίστη κατά Τσακαλώτου… Οσα συμβαίνουν στο κόμμα αυτό, οι δημόσιες αντιπαραθέσεις για τη στρατηγική συμμαχιών, οι ηγετικές κόντρες, η εσωστρέφεια που βαθαίνει ένα ψυχολογικό ρήγμα το οποίο εκ πείρας γνωρίζουμε ότι πολύ δύσκολα θα γεφυρωθεί είναι στοιχεία που δείχνουν βαθιά ελαττώματα ενός χώρου τα οποία καλλιεργήθηκαν ακόμα κι όταν μια προγονική συναφής ιδεολογική ομάδα έλεγε ότι εργαζόταν για σοσιαλισμό με ελευθερίες και δημοκρατία.
Ποια είναι αυτά τα ελαττώματα; Η αμετροέπεια και ο φρενήρης εγωισμός. Οι άνθρωποι της ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους στα πιο απλά ζητήματα: πρωτίστως, πώς θα τα βρούνε στον χώρο τους για να επιβιώσουν σε ένα περιβάλλον πολυδιάσπασης από το οποίο επωφελείται η ιδιοκτήτρια ιδιωτικού κόμματος Ζωή Κωνσταντοπούλου, που όντως είναι δύσκολο να τσακωθεί με τον εαυτό της. Και πέρα από τα δεδομένα της πραγματικότητας, ενώ τσακώνονται μεταξύ τους για ένα πουκάμισο αδειανό κουνώντας το δάχτυλο σε όλους τους άλλους και ηθικολογώντας εναντίον όλων, στο τέλος θέλουν και να κυβερνήσουν την Ελλάδα.