To περασμένο Σαββατοκύριακο μερικοί από τους έλληνες παίκτες που αγωνίζονται στο εξωτερικό έκαναν πράγματα που βλέπουμε σπάνια. Ο Παυλίδης πρώτος από όλους. Ο φορ της Μπενφίκα οδήγησε την ομάδα της Λισαβόνας σε ένα θρίαμβο στο Οπόρτο σκοράροντας τρεις φορές στο ντέρμπι με την Πόρτο: είναι ο πρώτος που το κατάφερε – ούτε καν ο Εουσέμπιο δεν είχε πλησιάσει κάτι ανάλογο. Τρία γκολ πέτυχε στην Πολωνία για την Πογκόν κόντρα στην Κατοβίτσε και ο Κουλούρης – πρώτος σκόρερ εκεί στο πρωτάθλημα με 23 γκολ. Οι Πολωνοί τον αποκαλούν «Ελληνα Θεό». Οι Βέλγοι δεν λένε ανάλογα πράγματα για τον Τζόλη και τον Καρέτσα: χαίρονται όμως την αναμέτρησή τους για την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ο Καρέτσας είναι πρώτος με την Γκενκ, ο Τζόλης τον κυνηγά με την Μπριζ. Στο τελευταίο ματς της Μπριζ κόντρα στην Αντβέρπ, το οποίο η ομάδα του κέρδισε με 3-0, «έδωσε» το πρώτο γκολ και σκόραρε το τρίτο! Την περασμένη Παρασκευή το βράδυ, μια εβδομάδα πριν, και ο Δημήτρης Γιαννούλης έζησε τη μεγαλύτερη στιγμή του στην Μπουντεσλίγκα. Σκόραρε στο ματς της Αουγκσμπουργκ κόντρα στην Μπάγερν. Η ομάδα του ηττήθηκε, ο ίδιος όμως ήταν ο καλύτερος της ομάδας του σύμφωνα με το «Κίκερ».
Αρχηγός
Θυμάμαι όταν είχε ξεκινήσει η μεγάλη μετανάστευση των ελλήνων παικτών στο εξωτερικό, παρακολουθούσα τις περιπέτειές τους με τεράστια απορία και σπάνιο ενδιαφέρον. Οταν το 1987 ο Νίκος Αναστόπουλος πήγε στην Αβελίνο και αγωνίστηκε στο Καμπιονάτο ήταν ο μοναδικός Ελληνας τότε που αγωνιζόταν στο εξωτερικό. Οταν λίγα χρόνια αργότερα ο Ζήσης Βρύζας και ο Νίκος Μαχλάς έκαναν σπουδαία πράγματα ο πρώτος στην Περούτζια και ο δεύτερος στη Φίτεσε, πριν πάει στον Αγιαξ, η επιτυχία τους μας φαινόταν παράσημο και για τους δύο, δεδομένου ότι έμοιαζαν καλύτεροι παίκτες μακριά στα ξένα! Σίγουρα ένας άλλος πιονιέρος υπήρξε και ο Νίκος Νταμπίζας. Καθιερώθηκε στη Νιούκαστλ ανοίγοντας τον δρόμο για πολλούς που δοκίμασαν να κάνουν καριέρα στην Πρέμιερ Λιγκ τότε (ο Ζαγοράκης, ο Μπορμπόκης, ο Γεωργιάδης, ο Δώνης, ο Γιαννακόπουλος, ακόμα και ο Κυργιάκος που πέρασε από τη Λίβερπουλ) ακολούθησαν τα βήματά του, όχι όλοι βέβαια με τη δική του επιτυχία. Καμαρώναμε για το επίτευγμά του να γίνει αρχηγός της ομάδας του ακόμα και όταν βλέπαμε τον Μπέκαμ στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας να τον ζορίζει με τις ντρίπλες του – όταν είσαι μεταξύ των κορυφαίων θα σου συμβούν κι αυτά.
Εξωτερικού
Από ένα σημείο και έπειτα περισσότερο και από το ποιοι παίκτες θα πάνε στο εξωτερικό και σε ποιες ομάδες θα αγωνιστούν συζητιόταν τα χρήματα που γι’ αυτούς ξοδεύτηκαν. Ηταν πλέον δεδομένο για όλους μας, μετά μάλιστα τις επιτυχίες της Εθνικής μας, ότι οι καλοί έλληνες παίκτες θα δοκιμάσουν να κάνουν και καριέρα στο εξωτερικό. Σήμερα μάλιστα υπάρχουν αρκετοί που καριέρα κάνουν μόνο στο εξωτερικό: τον Παυλίδη, τον Χατζηδιάκο, τον Καρέτσα, τον Ζαφείρη ακόμα και τον Μαυροπάνο που έφυγε πολύ μικρός από τον ΠΑΣ Γιάννινα τους θεωρούμε «Ελληνες από το εξωτερικό».
Πινακάκι
Θυμάμαι όταν είχαν αρχίσει να φεύγουν από την Ελλάδα πολλά παιδιά για να αγωνιστούν σε πρωταθλήματα κυρίως της Δυτικής Ευρώπης, οι αθλητικές εφημερίδες της εποχής δημοσίευαν κάθε Δευτέρα ένα πινακάκι στο οποίο διάβαζες τι έκανε ο κάθε έλληνας παίκτης στην ομάδα που βρισκόταν. Το περίμενα πώς και πώς. Στεναχωριόμουν όταν διαπίστωνα πως πολλοί ήταν απλώς αναπληρωματικοί. Χαιρόμουν πολλοί όταν σκόραραν – θυμάμαι π.χ. ότι ο Χαριστέας το έκανε με όποια ομάδα αγωνίστηκε. Αλλοι έμοιαζαν στα μάτια μου απολύτως επιτυχημένοι διότι ήταν βασικοί και αμετακίνητοι στις εντεκάδες των ομάδων τους. Αλλά πολύ σπάνια συνέβαινε αυτό που βλέπουμε τώρα, δηλαδή έλληνες ποδοσφαιριστές να οδηγούν σε τίτλους τις ομάδες τις οποίες αγωνίζονται και στις οποίες θεωρούνται πρωταγωνιστές. Φέτος είναι ο Παυλίδης που υποχρέωσε τους οπαδούς της Μπενφίκα να τον αγαπήσουν. Η Μπενφίκα είναι ειδικό κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εχουν παίξει σε αυτή ο Μήτρογλου, ο Καραγκούνης, ο Κατσουράνης, ο Φύσσας, ο Σάμαρης και ο Βλαχοδήμος: ο Παυλίδης που αρχικά αμφισβητήθηκε, σήμερα είναι ο πιο αγαπητός Ελληνας που έχει φορέσει τη φανέλα της! Ο Τζόλης και ο Καρέτσας στην Μπριζ και στην Γκενκ δεν είχαν προβλήματα αμφισβήτησης, όπως και ο Τσιμίκας που παίζει στην πρωταθλήτρια Αγγλίας Λίβερπουλ. Ολοι αυτοί οι παίκτες φέτος διεκδικούν πρωταθλήματα. Είχαν προηγηθεί στη σχετική λίστα ο Μπακασέτας και ο Σιώπης που κατέκτησαν το πρωτάθλημα Τουρκίας με την Τραμπζονσπόρ, ο Πέλκας που επίσης στην Τουρκία έκανε πρωταθλητισμό με τη Φενέρ – σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι που τους ξεχνάω. Ελληνες παίκτες κάνουν πλέον καριέρα παντού: ο Λυκογιάννης, ο Νικολάου, ο Κυριακόπουλος, στην Ιταλία δεν έφτασαν σε μεγάλες ομάδες αλλά έχουν κάνει καριέρα μεγάλη. Ειδικό κεφάλαιο θα παραμείνει ο Μανωλάς: στη Ρόμα θα είναι πάντα ο παίκτης που κέρδισε την Μπαρτσελόνα.
Κοντά
Η μετανάστευση των ελλήνων ποδοσφαιριστών έκανε τεράστιο καλό στην Εθνική Ελλάδος. Στην ομάδα που κατέκτησε το Εuro 2004 αγωνίζονταν τότε εννιά παίκτες που ανήκαν σε ομάδες του εξωτερικού: ο Τσιάρτας και ο Νικολαΐδης είχαν περάσει από την ισπανική Λίγκα. «Είχαμε απομυθοποιήσει ποδοσφαιριστές που κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση» είχε πει με την χαρακτηριστική του ειλικρίνεια κάποτε ο Γιώργος Καραγκούνης. Σήμερα συμβαίνει κάτι ακόμα καλύτερο. Οι έλληνες παίκτες όχι μόνο αισθάνονται πως δεν έχουν κάτι να ζηλέψουν από ακριβοπληρωμένους σταρ που βρίσκουν αντίπαλους όταν αγωνίζονται με την Εθνική, αλλά είναι και οι ίδιοι σημαντικές προσωπικότητες στα μάτια των αντιπάλων τους. Οταν η Εθνική μας αγωνίστηκε στη Σκωτία, ο τοπικός Τύπος έγραφε ότι η Εθνική μας είναι μια πολύ δυνατή ομάδα γιατί έχει παίκτες με παραστάσεις Τσάμπιονς Λιγκ αλλά και με υποψήφιους πρωταθλητές στα πρωταθλήματα που αγωνίζονται – κάτι που δεν συμβαίνει με τους δικούς τους. Το επόμενο βήμα είναι παίκτες όπως ο Καρέτσας, ο Τζόλης, ο Παυλίδης, ο Μαυροπάνος, ο Κουλιεράκης και γιατί όχι ο Κωστούλας, ο Μουζακίτης, ο Τζολάκης, ο Ιωαννίδης να αντιμετωπίζονται από τους ξένους ως αληθινά αστέρια. Κοντά είμαστε και θα το δούμε κι αυτό.