Πολύ καλά έκανε το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο και αρνήθηκε την Ακρόπολη στην παραγωγή του σκηνοθέτη Γιώργου Λάνθιμου. Και όχι μόνο εξαιτίας της εξπρεσιονιστικής σκηνής, όπου ο βράχος είναι σπαρμένος με πτώματα ανάμεσα στα οποία βολτάρουν γάτες, που θα τα φάνε.
Ο Λάνθιμος είναι ένας πετυχημένος διεθνώς σκηνοθέτης. Εχει καλλιτεχνικά οράματα (προσωπικώς δεν τα καταλαβαίνω ούτε τα συμμερίζομαι), θεωρείται δημιουργός, έχει δηλαδή προσωπικό κοινό και συχνά τον αναφέρουν ως έλληνα σκηνοθέτη. Εμείς, πάλι, οι Ελληνες δηλαδή, ακόμα κι όσοι δεν τον καταλαβαίνουμε, βαριόμαστε ή και φρικιούμε με την queer θεματολογία του, τον αντιμετωπίζουμε ως παράδειγμα επιτυχίας του Ελληνος εις την ξένην και εκφράζουμε γι’ αυτό τον θαυμασμό μας.
Αλλά ακόμα και ο ανυπόκριτος θαυμασμός δεν θα μπορούσε να τυφλώσει τους αρμόδιους. Καλώς ή κακώς, η Ακρόπολη είναι συνυφασμένη με μηνύματα που δεν υπακούουν σε κανέναν εξπρεσιονισμό. Κι υπάρχουν θεματοφύλακες που οφείλουν να προστατέψουν το νόημά της – όσα λεφτά κι αν έδινε μια αταίριαστη παραγωγή. Στο κάτω κάτω, η Ακρόπολη σε μια ταινία είναι αξία κατανάλωσης: σύμβολο που φέρνει θεατές, δηλαδή δολάρια.
Οσο για το καλλιτεχνικό όραμα του σκηνοθέτη, στο Χόλιγουντ δουλεύει, που διαθέτει και μέσα και καλούς σκηνογράφους. Ας κάνει αλλού κι αλλιώς τη σκηνή του.