Λένα Πλάτωνος
τραγουδοποιός
«Σαν τους τράπερ, αλλά πιο λουστραρισμένος»
Ο ΛΕΞ είναι μια κλασική περίπτωση λούμπεν διαμαρτυρίας. Τουλάχιστον ήταν. Γιατί το λέω αυτό; Γιατί άκουσα το τραγούδι «Φύγε» που έκανε με τη Χαρούλα Αλεξίου και μοιάζει περισσότερο με τη δική μου αφήγηση. Νομίζω ότι με αυτό κάνει τη μετάβαση, όπου μέσα σε αυτόν τον δρόμο γίνεται πιο σεμνός. Λέει στους στίχους τού «Φύγε»: «Η Νέα Σμύρνη έχει ιστορία / μα δεν την έγραψα εγώ». Σε παλαιότερους στίχους του έχω εντοπίσει μια έπαρση: «Αυτό το σύστημα με θέλει χαζό / Να λέω εγώ ευχαριστώ και να γελάω στο φακό, μα / Ελα που δεν είμαι σαν τους άλλους» (σ.σ.: από το τραγούδι «Παυσίπονα» που υπάρχει στον δίσκο του «2ΧΧΧ») και στο ίδιο τραγούδι λέει: «ευχαριστώ όσους ξυπνάνε τον κακό μου εαυτό». Σε ένα άλλο κομμάτι του, με τίτλο «Air Max», λέει: «…μια μέρα θα γίνουν όλα δικά μας…». Τι όμως θέλει να τονίσει με το «όλα δικά μας»; Τα υλικά αγαθά, άραγε; Αυτό το σημείο δεν είναι επηρμένο, αλλά δηλώνει, κατά κάποιον τρόπο, το ταξικό του απωθημένο. Μέχρι εκεί μπορώ να προσεγγίσω τον στίχο του, δεν με αφήνει να το πάω παραπέρα. Λείπει δηλαδή η πνευματικότητα από την τραγουδοποιία του.
Λίγο αργότερα, αυτό το «τα θέλω όλα» επικυρώθηκε, τρόπον τινά, μέσα από τη συνεργασία του με τη Χαρούλα Αλεξίου, αφού ο αντισυμβατικός ράπερ υπέκυψε στην αίγλη. Σαφώς είναι έξυπνος – το Αλεξ, για παράδειγμα, που θα μπορούσε να είχε επιλέξει ως όνομα και που σημαίνει «απώθηση», το έκανε ΛΕΞ – έχει τη λεκτική χάρη, αλλά δεν καταφέρνει να σε εξυψώσει πνευματικά η δημιουργία του. Και οτιδήποτε δεν με εξυψώνει πνευματικά – και αισθησιακά – δεν με εκφράζει. Ο ΛΕΞ μιλάει με έναν πιο λουστραρισμένο τρόπο για τα ίδια – σχεδόν – θέματα που μιλούν και όσοι κάνουν τραπ, επιλέγοντας τη χυδαιότητα. Ο τρόπος έκφρασης του ΛΕΞ απελευθερώνει και γι’ αυτό συνδέονται κάποιοι μαζί του. Είναι μια μόδα και νομίζω ότι πολλοί από όσους θα πάνε στο ΟΑΚΑ δεν τον έχουν στα ακούσματά τους. Δεν υπάρχει κάτι μεμπτό, απλώς το παρατηρούμε.
Φίλιππος Πλιάτσικας
συνθέτης – ερμηνευτής
«Μια ρωγμή στον μαύρο τοίχο»
Εδώ και 15 χρόνια, τουλάχιστον δυο γενιές νέων ανθρώπων υπέστησαν ευνουχισμό. Στο πιο σημαντικό κομμάτι μάλιστα που μπορεί να έχει ένας νέος άνθρωπος: στα όνειρα. Βρέθηκαν να πληρώνουν κυρίως αυτοί την τιμωρητική διάθεση κάποιων δογματικών Γερμανοευρωπαίων που παρεμπιπτόντως στη χώρα τους η λαμογιά και η παραοικονομία επιτρέπονται και θριαμβεύουν. Κι αισθάνθηκαν ότι δεν τους υπερασπίστηκε κανείς. Πρόθυμα η μεσοαστική μας μεσήλικη τάξη συμβιβάστηκε και τους πρόδωσε κουνώντας τους μάλιστα και το δάχτυλο. Μέσα σ’ αυτό το αδιέξοδο (αστικό αλλά όχι μόνο) τοπίο, γεννήθηκε μια ολόκληρη σχολή καλλιτεχνών που προσπάθησε να περιγράψει βιωματικά και ειλικρινά τον μαύρο τοίχο αλλά και πως ακόμα κι η πιο μικρή ρωγμή σ’ αυτόν θα μπορούσε να σημαίνει ελπίδα και δύναμη. Η σημαία αυτής της σχολής αισθάνομαι ότι είναι ο ΛΕΞ. Για πολλούς οι ρίμες του είναι δυσάρεστες και φασαρία στην τακτοποιημένη ζωή τους, για άλλους όμως είναι φάρμακο. Για τα δικά μου αφτιά, τα λόγια όχι μόνο του ΛΕΞ, αλλά και άλλων καλλιτεχνών της σκηνής αυτής, παλιότερων και νεότερων, είναι απαλό χάδι, ανακούφιση, ελπίδα και ίαση σ’ έναν καρκίνο που η εποχή προόριζε γι’ αυτούς και της τον επιστρέφουν με θόρυβο, φτύνοντάς τον μπροστά της.