Σκεφτόμουν γιατί ο προπονητής του Ολυμπιακού Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ παράταξε μία τόσο παράξενη ενδεκάδα στο ντέρμπι του πρωταθλητή πλέον με την ΑΕΚ. Σε ένα ματς που ο Ολυμπιακός ήθελε να κερδίσει για να κατακτήσει και μαθηματικά το πρωτάθλημα, ο Μεντιλίμπαρ χρησιμοποίησε μια τετράδα στην άμυνα αποτελούμενη από παίκτες που δεν είχαν αγωνιστεί ξανά μαζί. Ξεκίνησε μετά από καιρό τον Ροντινέι ως δεξιό μπακ αφήνοντας στον πάγκο τον Κοστίνια, έβαλε τον Ρέτσο που έλειπε καιρό δίπλα στον Μπιανκόν προτιμώντας τους από τους Κάρμο – Μπιανκόν κι αριστερά είχε τον Μπρούνο. Προτίμησε επίσης για τη θέση του σέντερ φορ τον Ελ Καμπί από τον φορμαρισμένο Γιάρεμτσουκ, και έβαλε πίσω του μια πεντάδα αποτελούμενη από τους Ντάνι Γκαρθία, Μουζακίτη, Εσε, Ζέλσον και Τσικίνιο, στην οποία καθαρό εξτρέμ ήταν μόνο ο Ζέλσον ενώ «δεκάρι» έπαιζε ο Εσε, που τον έχουμε συνηθίσει σε ανασταλτικές δουλειές – ο Τσικίνιο είχε ένα είδος απόλυτης ελευθερίας, μπορεί να παίζει όπου θέλει.
Τρόπος
Ο πειραματισμός ήταν μεγάλος για την κρισιμότητα του ματς. Κατέληξα σε δύο συμπεράσματα. Το πρώτο έχει να κάνει με την αντίληψη του Μεντιλίμπαρ τη σχετική με το παιχνίδι: δεν μετρά για αυτόν τόσο η διάταξη (ο Ολυμπιακός αγωνιζόταν χθες χωρίς μεσοεπιθετικό παίκτη στα αριστερά…) όσο ο τρόπος που η ομάδα αγωνίζεται. Ο τρόπος του Μεντιλίμπαρ απαιτεί σωστή κάλυψη της άμυνας και κυρίως πρέσινγκ, δηλαδή ανακτήσεις της μπάλας όσο πιο ψηλά γίνεται. Ο Μεντιλίμπαρ ήθελε ποδοσφαιριστές με ενέργεια και στην άμυνα, αλλά κυρίως στη μεσαία γραμμή, περιμένοντας ότι η ΑΕΚ θα αγωνιζόταν περισσότερο κλειστά απ’ όσο στις προηγούμενες επισκέψεις της στο «Καραϊσκάκης», όταν και είχε δεχτεί δέκα γκολ σε δυο ματς – πράγμα που έγινε. Το δεύτερο και εξίσου σημαντικό για αυτές τις κάπως παράξενες επιλογές είναι ότι ο βάσκος προπονητής διάλεξε για αυτό το ειδικό ντέρμπι αυτούς που μέσα στη διάρκεια της σεζόν κρίνει ότι σε κάθε περίπτωση τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο. Δεν είχε εξαιτίας τραυματισμών τους Κωστούλα και Ορτέγκα, αλλά είχε όλα τα υπόλοιπα παιδιά του.
Εξήγηση
Αυτή η προσέγγιση εξηγεί τη σύνθεση. Ο νεαρός αλλά δυναμικός Πιρόλα πήρε τη θέση του Κάρμο. Ο Ρέτσος επέστρεψε για να αγωνιστεί στη θέση του Μπιανκόν γιατί έχει κάνει καλύτερο πρωτάθλημα από τον Γάλλο – εξαιρουμένων των τραυματισμών του. Ο Μουζακίτης δεν θα μπορούσε να λείπει από μια ενδεκάδα μιας ειδικής αποστολής γιατί είναι ο «παίκτης-αποκάλυψη» που ο Μεντιλίμπαρ εμπιστεύτηκε, αλλά δεν θα μπορούσαν να λείπουν και ο Εσε και ο Ντάνι Γκαρσία που έχουν τρέξει στη διάρκεια της χρονιάς για όλους. Ο Ζέλσον και ο Τσικίνιο είναι για τον προπονητή αναντικατάστατοι και φυσικά ο Ελ Καμπί είναι ο Ελ Καμπί, δηλαδή ο μόνιμος σκόρερ του. Ο Μεντιλίμπαρ ήθελε αυτή τη φορά να πάρει το ματς – τίποτα πιο πολύ. Διάλεξε να περιορίσει το ρίσκο (η ΑΕΚ έκανε μία όλη κι όλη φάση – ένα σουτ άουτ του Μάνταλου στο πρώτο ημίχρονο) και ήξερε πως με τη βοήθεια του γηπέδου ο Ολυμπιακός του πιέζοντας ένα γκολ θα το βρει. Δεν το βρήκε στο ξεκίνημα του ματς (όπως σε όλα τα εφετινά του ντέρμπι στο «Καραϊσκάκης») αλλά το βρήκε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου σπρωγμένος από το κοινό του. Οταν σκόραρε ο Ελ Καμπί (στο μοναδικό του σουτ εντός της εστίας της ΑΕΚ) η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Τα παιδιά του Μεντιλίμπαρ θα έπαιζαν για να κρατήσουν το 1-0 όσο και όπως χρειαζόταν: η νίκη ήταν που μετρούσε αυτή τη φορά.
Αλμέιδα
Μέσα σε όλα όσα έχουν ειπωθεί για τον εφετινό Ολυμπιακό και τη δουλειά του προπονητή του ας προσθέσουμε κι αυτό: ο Βάσκος στη διάρκεια της σεζόν, χάρη στη γενικότερα χαρισματική παρουσία του («είναι ένας άνθρωπος που ό,τι έχει να σου πει θα στο πει με χαμόγελο» είπε ο Ροντινέι στο τέλος), έχει καταφέρει να δουλεύει με παίκτες έτοιμους να πέσουν στη φωτιά για χάρη του: για την κυριακάτικη απαραίτητη νίκη εμπιστεύθηκε τους καλούς του στρατιώτες. Δύσκολα μπορώ να πω κάτι ανάλογο για τον Ματίας Αλμέιδα που με τις πολλές αλλαγές που έκανε φέτος δεν φαίνεται καλά-καλά να έχει μια βασική ενδεκάδα – πράγμα παράξενο, δεδομένου ότι βρισκόμαστε στα μέσα του Απρίλη. Χθες σε ένα ματς στο οποίο η ΑΕΚ έπρεπε να σταματήσει το κακό σερί πέντε αγώνων χωρίς νίκη στο πρωτάθλημα (μετρά τέσσερις ήττες και μία ισοπαλία) ο Αλμέιδα άφησε στον πάγκο αυτόν που ήταν ο πιο πιστός στρατιώτης του, δηλαδή τον Πινέδα, προτίμησε τον Μαρσιάλ από τον μαχητή Πιερό, δεν έδωσε χρόνο συμμετοχής στον Φερνάντες, που ήταν από τους καλύτερους στη νίκη γοήτρου της ΑΕΚ κόντρα στον Ολυμπιακό για το κύπελλο – τη μοναδική εδώ και δυο μήνες. Τέλος, ο καλός Ματίας έχει εξαφανίσει από την ενδεκάδα της ΑΕΚ τον Χατζισαφί, που δεν είναι ο καλύτερος αριστερός μπακ του πρωταθλήματος, αλλά είναι τουλάχιστον αμυντικός. Πράγμα που δεν είναι ο Γκατσίνοβιτς που εδώ και καιρό κάνει σε κάθε ματς ένα λάθος που η ΑΕΚ το πληρώνει πάντα.
Πίεση
Πολλοί απόρησαν γιατί ο Ολυμπιακός ανέβασε πολύ τους τόνους πριν από το ματς με την ΑΕΚ ενώ είχε στη διάθεσή του τρία ακόμα ματς για να βρει τους ελάχιστους βαθμούς που έψαχνε – αναρωτιόνταν αρκετοί γιατί ο πρόεδρος Βαγγέλης Μαρινάκης έπρεπε να πάει στον Ρέντη να ζητήσει από την ομάδα νίκη κόντρα στην ΑΕΚ για να ολοκληρωθεί η αποστολή κατάκτησης του πρωταθλήματος. Ο Ολυμπιακός, αν δεν κέρδιζε την ΑΕΚ, θα μπορούσε να έχει φορτωθεί ξαφνικά με άγχος λόγω της πίεσης για μια νίκη ενώ δεν ήταν με την πλάτη στον τοίχο. Ο Μαρινάκης το έκανε γιατί ξέρει από πρωταθλητισμό: στον πρωταθλητισμό δεν επιτρέπονται χαμένες ευκαιρίες. Η ΑΕΚ πέρυσι ήταν 7 βαθμούς μπροστά από τον ΠΑΟΚ στα playoffs και έχασε το πρωτάθλημα: όλα μπορούν να συμβούν. Και υπάρχει και κάτι ακόμα: ο Ολυμπιακός ο εφετινός έμαθε να λειτουργεί με πίεση. Είχε την πίεση μιας ομάδας που έπρεπε να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα για να το συνδυάσει με τα γενέθλια των εκατό της χρόνων. Δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει σε συνθήκες χαλαρότητας. Υποθέτω πως έχετε ακούσει ότι η πίεση κάνει κακό στις ομάδες, αυξάνει το άγχος, προκαλεί εκνευρισμούς κ.τ.λ. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού όλα αυτά διαγράψτε τα. Το μαρτυρούν 48 πλέον πρωταθλήματα ότι η πίεση για τίτλους είναι για τον Ολυμπιακό φυσιολογική κατάσταση.