Ακόμη και μέσα στο προκαθορισμένο πλαίσιο του δόγματος το όραμά του υπήρξε διακριτό. Μια Εκκλησία που δεν έστεκε σαν κάστρο μακριά από τον κόσμο, αλλά σαν γέφυρα για τους αδύναμους, όσους δεν είχαν φωνή, όσους έμεναν στην πίσω γραμμή της επικαιρότητας να πολεμάνε συνεχώς με την ανάγκη. Γράφτηκε πολλάκις και θα συνεχίσει να γράφεται τις επόμενες ημέρες ότι ο Φραγκίσκος υπήρξε ο «Πάπας των φτωχών», ταπεινός μέσα στην επικράτεια του καθολικού δόγματος. Και ενώ προφανώς δεν μπορούσε να υπερβεί τις κόκκινες γραμμές που επέβαλλαν η Ιστορία και η παράδοση αιώνων, ο ίδιος κατάφερε να ανοίξει κατά τι περισσότερο τις «ρωγμές» μέσα από τις οποίες επικοινωνούσε με τον κόσμο του.
Από μια τέτοια ρωγμή συνδέθηκε με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος στο συλλυπητήριο μήνυμά του τόνισε τη διάθεση και των δύο για διάλογο των δύο Εκκλησιών και κοινό εορτασμό του Πάσχα με αφορμή τα 1.700 χρόνια από τη σύγκληση της Α’ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας. Μετά την εκδημία του προκαθημένου των καθολικών ο χρόνος παραμένει αδέκαστος. Παραμένει, όμως, και η ανάγκη να γίνουν τα συμβολικά βήματα που φέρνουν πιο κοντά τα δύο δόγματα. Η κληρονομιά που αφήνει ο Φραγκίσκος αποτελεί το κατάλληλο έδαφος για να αποδώσουν οι καρποί, όποτε και αν υπάρξει μέριμνα από τον διάδοχό του.