Αν εκείνο το πρωτομαγιάτικο πρωινό του 1994 ο Αϊρτον Σένα «άκουγε» το αλάνθαστο ένστικτό του και τα καμπανάκια από τις τελευταίες προειδοποιήσεις της μοίρας του, σε εκείνη την «καταραμένη στροφή» Ταμπουρέλο στην πίστα της Ιμολα στην οποία ο Βραζιλιάνος είδε το μονοθέσιό του να καρφώνεται με 310 χλμ./ώρα και να χάνει τη ζωή του, στα 33 του χρόνια, τότε τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά, τόσο για τον ίδιο, όσο και για ολόκληρο τον λαό της Βραζιλίας, που έβλεπε και βλέπει τον Σένα ως δεύτερο θεό του έως και σήμερα!
Τριάντα ένα χρόνια μετά τον θάνατό του, ο Αϊρτον Σένα αποτελεί, εκτός από ένα μοναδικό ίνδαλμα στον κόσμο του μηχανοκίνητου σπορ, μια ξεχωριστή, πολυσχιδή προσωπικότητα που πίστευε στον Θεό με αξιοζήλευτη προσήλωση, που αν ζούσε θα ξόδευε τον πολύτιμο χρόνο του ανάμεσα στο φιλανθρωπικό του έργο και την εξέλιξη της Formula 1! Ποιος ξέρει ίσως να είχε και δική του ομάδα.
Οντας η θρυλική μορφή των γκραν πρι και η μοναδική κληρονομιά του αποτελεί έως και σήμερα ένα φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση, αποτέλεσμα της αστείρευτης δύναμης που εξέπεμπε, με επίκεντρο την ακλόνητη αφοσίωσή του στους αγώνες, ξεγελώντας με το οδηγικό του ταλέντο ακόμη και τους νόμους της φύσης, ενώ παραμένει ζωντανή η ανιδιοτελής προσφορά στη χώρα του με κοινωνικό έργο που θα ζήλευε και ο Πάπας.
Οπότε στη θεωρητική αναζήτηση τι θα έκανε σήμερα ο Αϊρτον Σένα αν ζούσε, δεν θα υπήρχε αμφιβολία ότι θα διέμενε σε μια φάρμα πολλών εκταρίων στη Βραζιλία (τιμώντας την αγροτική του καταγωγή) και θα περνούσε ώρες στο υπάρχον Ινστιτούτο Αϊρτον Σένα, με στόχο να συνδράμει στη δωρεάν διαπαιδαγώγηση χιλιάδων νέων δίνοντάς τους ευκαιρίες μέσα από τα εκπαιδευτικά προγράμματα και τις υποτροφίες που στοχεύουν στη βελτίωση της ζωής των παιδιών σε ολόκληρη τη χώρα. Θα ήταν δίπλα στο πλευρό της αδελφής του, της Βίβιαν Σένα, η οποία εδώ και πολλά χρόνια κάνει το όραμά του πραγματικότητα, μιας και στο Ινστιτούτο του ανθρώπου στη Βραζιλία τον αντιμετωπίζουν ως εθνικό ευεργέτη έχοντας βοηθηθεί πάνω από 1,5 εκατομμύρια παιδιά! «Ο αδερφός μου ο Αϊρτον ονειρευόταν να δει μια μέρα τη Βραζιλία με λιγότερες ανισότητες, με ευτυχισμένα παιδιά και επιτυχημένους νέους» είχε τονίσει παλαιότερα σε συνέντευξή της. Ισως από μια γωνιά να βλέπει την πρόοδο στο φιλανθρωπικό έργο και να χαμογελάει συγκρατημένα, όπως έκανε πάντα. Αυτή θα ήταν και η πρώτη του προτεραιότητα! Η ενεργή του συμμετοχή στην υποστήριξη των ανθρώπων που είχαν ανάγκη.
Βαρύτητα στην ασφάλεια. Στον υπόλοιπο ελεύθερο χρόνο του θα ασχολούνταν με το πάθος που τον διέκρινε στα γκραν πρι και θα έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην ασφάλεια των μονοθεσίων της Formula 1. Αν εκείνη την τραγική Πρωτομαγιά του 1994 ο Σένα την είχε «σκαπουλάρει» και έβγαινε από το τσαλακωμένο μονοθέσιό του με μερικές γρατζουνιές, θα πίεζε όσο κανένας άλλος ώστε να μεγιστοποιήσει την ασφάλεια που θα προσέφεραν στους πιλότους της F1 τα μελλοντικά μονοθέσια. Θα είχε κρατήσει ως ενθύμιο τη σπασμένη κολώνα του τιμονιού του, που δεν έστριψε ποτέ το μονοθέσιό του στην καταραμένη στροφή και έως σήμερα δεν θα επέτρεπε να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, ποτέ ξανά.
Λίγες ώρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στις καταραμένες μπαριέρες της ιταλικής πίστας ο βραζιλιάνος πιλότος οργάνωνε πριν απ’ το μοιραίο δυστύχημα, μια εκστρατεία με τους 20 πιλότους της F1 που θα ασκούσαν πίεση στις ομάδες, ώστε να σταματήσουν να τους βλέπουν σαν ταυρομάχους στην αρένα και να επενδύσουν στις ζωές τους, μέσω του εκσυγχρονισμού των μονοθεσίων σε αυτόν το τομέα που ο ίδιος διέβλεπε – όπως αποδείχθηκε δυστυχώς, μέσα από το τραγικό δυστύχημά του – κενά ασφαλείας. Ο Σένα είχε στο μυαλό του ακόμη και την αποχή των πιλότων εφόσον οι ιδιοκτήτες των ομάδων δίσταζαν να επενδύσουν απλόχερα στην ασφάλεια των αγώνων και εφόσον δεν φρόντιζαν να γίνουν φρούρια τα μονοθέσια.
Πάντως, το δυστύχημά του επέφερε αυτό που επιθυμούσε σαν να ζει έως και σήμερα: Να προκαλέσει σεισμούς στους κόλπους των ομάδων και ο θάνατός του να γίνει η αφορμή ώστε τα μονοθέσια να επανασχεδιαστούν, οι πίστες να θωρακιστούν και οι πιλότοι να φοράνε ακόμη πιο ανθεκτικές φόρμες και βελτιωμένα κράνη. Η συμβολή του στην ασφάλεια, μετά τον θάνατό του αναγνωρίστηκε από το σύνολο των οδηγών και για αυτό τον λόγο το 2010 ο Σένα ανακηρύχθηκε από τους συναδέλφους του ως κορυφαίος οδηγός όλων των εποχών στη Φόρμουλα 1.
Παραδοσιακός πιλότος. Δεν αποκλείεται να είχε ενεργό ρόλο ως μάνατζερ σε ομάδες της Formula 1, ενώ πιθανόν να «έχτιζε» και μια δική του ομάδα. Θα συμβούλευε τον Λιούις Χάμιλτον, ενώ θα θαύμαζε τον Κίμι Αντονέλι, τον μικρό 18άρη που δαμάζει το μονοθέσιό του στη βροχή όπως έκανε και ο ίδιος. Αν και παραδοσιακός πιλότος όπου οι νίκες στη Formula 1 προέρχονταν από το ταλέντο του οδηγού και μετά την απόδοση του μονοθεσίου, δεν θα γυρνούσε την πλάτη του στις τεχνολογικές καινοτομίες, που έχουν δώσει έμφαση στην ασφάλεια μέσα στην πίστα.
Σήμερα, θα ήταν 65 ετών, σε άριστη φυσική κατάσταση, αεικίνητος και μανιακός με την τελειότητα που τον διέκρινε. Ποιος ξέρει ίσως σε μια αριστοκρατική γωνιά του Μονακό και στο περιθώριο του ανοιξιάτικου φημισμένου γκραν πρι να καθόταν με τον άσπονδο εχθρό του, τον Αλέν Προστ, να έπινε ένα εσπρέσο και να γελούσαν με τις ιστορικές κόντρες τους τη δεκαετία του ’80 που έμειναν ανεξίτηλες στο πέρασμα του χρόνου.