Ο μύθος λέει πως για την περίφημη τελευταία σκηνή της «Καζαμπλάνκα» η παραγωγή δεν μπόρεσε ποτέ να εξασφαλίσει άδεια και πρόσβαση σε κάποιο αεροδρόμιο: Ηταν 1942 και ο πόλεμος προφανώς δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες. Κάπως έτσι «το αεροπλάνο για τη Λισαβόνα» που δέσποζε στο «κάδρο» πίσω από το υπόστεγο όπου ο Ρικ (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) κοίταζε στα μάτια την Ισλα (Ινγκριντ Μπέργκμαν) δεν ήταν παρά ένα «μοντέλο» από κόντρα πλακέ. Μερικοί μικρόσωμοι άντρες τοποθετημένοι στρατηγικά, μπόλικος καπνός παριστάνοντας την ομίχλη και ο φακός στη σωστή γωνία έκαναν τα υπόλοιπα. Δημιούργησαν τον ιδανικό τόπο, για την τέλεια ατάκα που έγινε σύμβολο όχι μόνο κάθε ανεκπλήρωτου έρωτα αλλά τελικά και της φωτογραφίας του μυαλού. Της ίδιας της ανάμνησης: «Θα έχουμε για πάντα το Παρίσι»…
Στο καντόνι του Βο χρόνια μετά, το φόντο ήταν αυθεντικό. Κανένα «χέρι», καμιά «παρέμβαση», στο σκηνικό. Το «Colovray», πλάι στη φωλιά της UEFA. Και παρατηρώντας στις μικρές κερκίδες του κάποιοι από τους σημαντικότερους ανθρώπους του football να μην μπορούν να πάρουν τα μάτια τους από τον αγωνιστικό χώρο. Εκεί όπου ο Μπάμπης Κωστούλας, ο Χρήστος Μουζακίτης, ο Αντώνης Παπακανέλλος και τα άλλα παιδιά έδιναν μια παράσταση δίχως λόγια. Στο απόγευμα που η ομάδα Νέων του Ολυμπιακού – με Ελληνες μόνο στη σύνθεσή της – κόντρα στην περίφημη Μίλαν ολοκλήρωνε το τέλειο ράλι κατακτώντας, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, το πρωτάθλημα Ευρώπης. Είχαν προηγηθεί η Ιντερ, η Μπάγερν Μονάχου, κορυφαίες της γαλλικής σχολής (Λανς, Ναντ). Ολες χάντρες στο κομπολόι αυτού του απίθανου γκρουπ που κατακτώντας το Youth League λες και βρήκε τον συνδυασμό και άνοιξε την πύλη για τον σημαντικότερο χρόνο στην ιστορία των Ερυθρόλευκων.
Ηταν 0-0 ως την ανάπαυλα. Και εκεί ακριβώς ο άνθρωπος που έφτιαξε με τα χέρια του αυτό το μικρό ποδοσφαιρικό έργο τέχνης, ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος, ήταν λιτός και κατανοητός: «Υπάρχουν 45 λεπτά και μετά δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Από τη στιγμή που το αξίζουμε, δείχνουμε ότι είμαστε καλύτεροι, πρέπει να γυρίσουμε με το τρόπαιο». Ολοκληρώθηκε 3-0, με μια οκτάλεπτη καταιγίδα (58΄ – 66΄) και εκείνο το απίθανο αεροπλανικό του Φάνη Μπακούλα που άφησε τον Λουίς Φίγκο με τον στόμα ανοιχτό. Τι ποδόσφαιρο. Τι παράσταση. Τι ιστορία από την πιο χαρισματική γενιά που μεγάλωσε στον Ρέντη. Τι κορύφωση. Ακριβώς σαν σήμερα, 22 του Απρίλη (2024). Τη μέρα που γεννήθηκε εκείνος που είπε (Καντ) πως «ο ένας κοιτάζει τον νερόλακκο και βλέπει τη λάσπη, ο άλλος βλέπει μέσα του τα άστρα που αντανακλώνται». Περίμενε κανείς όσα θα ακολουθήσουν; Προφανώς κάποιοι λίγοι στον σκληρό πυρήνα αυτής της μικρής επανάστασης που δεν έφερε μόνο το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο σε συλλογικό επίπεδο και την πιο μεγάλη επιτυχία της παραγωγικής διαδικασίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά κάτι πολύ μεγαλύτερο. Την πίστη στα νέα παιδιά. Το δικαίωμα στην ευκαιρία.
Ολα εκείνα για τα οποία άνθρωποι σαν τον Σωτήρη Συλαϊδόπουλο αφιέρωσαν χρόνια ολόκληρα στο ποδόσφαιρο πριν από το ποδόσφαιρο. Σε επίπεδο ακαδημιών. Οσα επιβεβαιώνει η φετινή εξέλιξη του Μουζακίτη και του Κωστούλα σε φόντο ερυθρόλευκο. Αμφιβάλλει κανείς ότι «θα έχουμε για πάντα τη Νιόν»; Εκείνη η παρέα 18χρονων και ο δάσκαλός τους, όπως και ο Βαγγέλης Μαρινάκης που τους καμάρωνε από μια γωνιά, αποκλείεται. Γενέθλια έχουν σήμερα. Και στα «ΝΕΑ» το πρώτο κεράκι το σβήνει ο «μια κατηγορίας μοναχός του» κόουτς. Ο μοναδικός Ελληνας με ευρωπαϊκό τρόπαιο στο ράφι του. Ο μοναδικός Ελληνας της «ομάδας Μεντιλίμπαρ» που έφερε το Conference League. O μοναδικός Ελληνας που κάθισε ποτέ στον πάγκο του Μαρακανά –σε εκείνον τον τελικό Διηπειρωτικού του Αυγούστου κόντρα στη Φλαμέγκο. Μοναδικός πρωταθλητής της παραγωγικής διαδικασίας αλλά πλέον και με την πρωτάτη ομάδα.
Αν θυμήθηκε τα σημερινά γενέθλια; «Γενικά είμαι κακός στο να θυμάμαι αριθμούς, ημερομηνίες. Απλά υπάρχουν κάποιες ημερομηνίες όπως η 22 Απριλίου ή 29 Μαΐου (σ.σ. η κατάκτηση του Conference League) που ξεφεύγουν από στενά όρια του εαυτού σου και γίνονται κομμάτι της συλλογικής μνήμης, μιας ομάδας ανθρώπων ή ενός συλλόγου…» αποδέχτηκε την πρόκληση. «Για εμένα θα είναι πάντα μια πολύ σημαντική ημερομηνία στη ζωή μου και θα γεμίζει τη θύμησή μου με έντονες εικόνες και συναισθήματα. Η κατάκτηση ενός πολύ σημαντικού ευρωπαϊκού τίτλου όπως το Youth League αλλά επίσης και η επιβεβαίωση ότι σαν Ελληνες μπορούμε να καταφέρουμε σπουδαία πράγματα».
Και όσο για τη Νιόν; «Θα εξομολογηθώ, μια συνήθεια που έχω πάντα πριν από αγώνες και μια σκέψη που σχετίζονται και τα δυο μαζί της. Τη μέρα του αγώνα σε οποία πόλη και αν αγωνιζόμαστε πολύ πρωί η και κάποιες φορές το προηγούμενο βράδυ βγαίνω για περπάτημα. Είναι μια συνήθεια που με βοηθάει να συγκεντρώνομαι και να… ετοιμάζω το μυαλό μου. Στη Νιόν μέναμε σε ένα ξενοδοχείο, εκτός πόλης ανάμεσα σε κάτι μικρά χωριουδάκια, έτσι το βράδυ πριν από τους αγώνες μαζί με έναν από τους συνεργάτες μου ξεκινήσαμε για την καθιερωμένη βόλτα. Περπατούσαμε για πάνω από μιάμιση ώρα και νόμιζες ότι ήσουν σε άλλη εποχή. Δεν συναντήσαμε ούτε ένα αμάξι – δεν συζητάω για άνθρωπο. Είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έρχονται στο μυαλό μου όσον αφορά την πόλη».
«Σε βοηθάει να οραματίζεσαι»
«Το δεύτερο το λέω για πρώτη φορά και αφορά σε μια σκέψη που μου δημιουργήθηκε στα γραφεία της UEFA στη Νιόν κατά την επίσκεψή μας μια μέρα πριν ξεκινήσει το final 4. Στα γραφεία της UEFA, στην είσοδο υπάρχει ένας χώρος με όλα τα τρόπαια των διοργανώσεων παραταγμένα στη σειρά. Οπως καταλαβαίνεις για όποιον ασχολείται με το ποδόσφαιρο, όταν είναι μπροστά τους και τα βλέπει, σε βοηθάει να οραματίζεσαι και ενδόμυχα περνάει η σκέψη μέσα σου αν κάποια στιγμή θα σε αξιώσει ο θεός του ποδοσφαίρου να σηκώσεις κάποια από αυτά. Αυτή τη σκέψη την είχα μέχρι και την ημέρα του τελικού με τη Μίλαν. Στο τέλος της χρονιάς είχα την ευλογία να κρατήσω στα χέρια μου δυο από αυτά τα τρόπαια, το Youth League και το Conference League. Το λέω ακόμα σήμερα και ανατριχιάζω».
Παίζοντας με τις εικόνες και τις αναμνήσεις αυτό το ιδιαίτερο παιχνίδι του μυαλού; Αντε να διαλέξεις εξώφυλλο για το άλμπουμ των πρώτων γενεθλίων βάζοντας εκείνο το ταξίδι στη σειρά από τη φάση των νοκ άουτ ως τη Βραζιλία. «Σαν σελινόιτ» παραδέχεται ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος. «Ο πίνακας στο ημίχρονο μέσα στην Μπάγερν όπου έγραφε 0-3. Η είσοδος από τη φυσούνα του Μαρακανά και να αντικρίζεις από πίσω τις πλάτες των παιδιών με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Η διαδικασία των πέναλτι με την Ιντερ στο Καραϊσκάκη μια μέρα πριν απ’ το μνημόσυνο της Θύρας 7 και το πανό με τα θύματα πίσω από το τέρμα… Να αντικρίζεις στην πρώτη σειρά της κερκίδας του τελικού με τη Μίλαν τον πρόεδρο Τσέφεριν, τον Φιγκο, τον Ράφα Μπενίτεθ να μην πιστεύουν τι έχουν δει στο ανάποδο ψαλίδι του Μπακούλα και λίγο πιο πάνω τον κύριο Μαρινάκη να πανηγυρίζει. Γύρω σου έναν ολόκληρο πάγκο να έχει φύγει στο κόρνερ και να έχουν γίνει ένα. Υπάρχει επίσης μια στιγμή που έχει αποτυπωθεί και στην παρακάμερα της UEFA μετά το σφύριγμα της λήξης του τελικού με την Μίλαν, αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι ο Μουζακίτης που ρωτάει αν είναι αλήθεια αυτό που έχει συμβεί. Και φυσικά η απονομή του κυπέλλου και οι πανηγυρισμοί με όλους τους ανθρώπους της ομάδας, έντονα και όμορφα συναισθήματα. Είναι πολλές οι στιγμές και οι εικόνες, σαν ταινία περνάνε από μπροστά μου».
Τι κατάφερε ο Ολυμπιακός πριν από έναν χρόνο με την κατάκτηση του Youth League; «Μιλάμε για έναν τίτλο εφάμιλλο του Champions League σε επίπεδο Νέων». Αυτόν που ο Ολυμπιακός κατέκτησε αήττητος κόντρα σε κάποιες από τις σημαντικότερες φανέλες της Ευρώπης. «Το αντιλήφθηκα νωρίς καθώς το εισπράττουμε από ανθρώπους του χώρου, κυρίως στο εξωτερικό. Αλλά έχουν εξίσου σημασία με την κατάκτηση και δύο βασικοί παράμετροι: Πρώτον ότι την ομάδα αποτελούσαν μόνο έλληνες ποδοσφαιριστές με τους περισσότερους να είναι μεγαλωμένοι μέσα στην ακαδημία του Ολυμπιακού, κάτι που είναι πολύ δύσκολο να επαναληφθεί στον θεσμό. Και δεύτερον ο τρόπος. Δεν είχαμε συνηθίσει ελληνικές ομάδες να αγωνίζονται σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις και να έχουν αυτό το στοιχείο της γενναιότητας και πρωτοβουλίας, κάτι που μας το τόνιζαν όλοι οι αντίπαλοί μας στο τέλος των αγώνων. Πιστεύω ότι οι κατακτήσεις των δυο ευρωπαϊκών τροπαίων του Ολυμπιακού, όπως και οι εμφανίσεις της Εθνικής μας ομάδας μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν ένα μεγάλο restart για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Για τον τρόπο που μπορούμε να αγωνιστούμε αλλά και για την εμπιστοσύνη και χρησιμοποίηση των νέων ηλικιακά παικτών».
«Μεγάλο restart»
Με αυτή την ομάδα ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος έκανε όλα τα βήματα. Πλάι σε παιδιά έγιναν άντρες. Με εκείνον τον σύνθετο ρόλο που απαιτεί η ηλικία. Προπονητής, παιδαγωγός… Κάποιοι τυχεροί ακόμη τον έχουν δίπλα τους στην πρώτη ομάδα. Κάποια παιδιά έμειναν στη Νέων και έφτασαν φέτος ως τους «8» του Youth League (η μοναδική ομάδα των περσινών προημιτελικών που επέστρεψε εκεί) επιβεβαιώνοντας ότι όσα έγιναν σαν σήμερα στη Νιόν δεν ήταν τυχαία. Αλλα ήδη βρίσκονται κάπου αλλού, αναζητώντας το επόμενο στέρεο βήμα στην καριέρα τους: Τον τρόπο να παίξουν σε επίπεδο ανδρών. «Τους έχεις όλους έγνοια κόουτς; Μαθαίνεις, επικοινωνείς;». «Αρχικά θα σταθώ σε αυτό που ανέφερες. Θεωρώ τεράστια επιτυχία ότι η Κ19 και φέτος έφτασε μέχρι τους προημιτελικούς επιβεβαιώνοντας τη δουλειά που γίνεται στην ακαδημία. Από εκεί και πέρα με τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά είμαστε μαζί εδώ και σχεδόν τριάμισι χρόνια από τα μέσα του 2021. Είναι μια ομάδα που ήδη έχει κατακτήσει δύο σερί πρωταθλήματα Ελλάδας, δεν είναι μόνο η περσινή χρονιά που υπήρξε μεγαλύτερη προβολή λόγω του Youth League, άρα καταλαβαίνεις ότι έχουν χτιστεί δυνατοί δεσμοί μεταξύ των παιδιών αλλά και όλων των ανθρώπων που ήταν μέλη της ομάδας».
«Υπάρχουν παιδιά πέραν αυτών που ανήκουν ακόμα στην ομάδα ή που είναι δανεικοί και πλέον αγωνίζονται σε άλλες ομάδες και συνεχίζουμε να επικοινωνούμε και να μαθαίνω νέα τους και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο. Είχα την ευλογία να συνεργαστώ με πολλά παιδιά και αισθάνομαι περήφανος όταν τα βλέπω να αγωνίζονται. Για τους περισσότερους προσπαθώ να ενημερώνομαι και να μαθαίνω νέα τους. Στο τέλος της ημέρας πέραν του ποδοσφαίρου αυτό που μένει είναι οι σχέσεις και πώς σε θυμάται κάποιος». Η πάσα είναι ιδανική. Τυχερός για όλα τα παραπάνω; Ευλογημένος; «Αισθάνομαι ευγνωμοσύνη προς τον σύλλογο. Στους ανθρώπους που με εμπιστεύτηκαν από την οικογένεια Μαρινάκη και τη διοίκηση και φυσικά όλους τους ανθρώπους που συνεργάστηκα και συνεργάζομαι στην Ακαδημία και στην πρώτη ομάδα. Ο Ολυμπιακός μου έδωσε τη δυνατότητα να διεκδικήσω και να είμαι μέλος σε όλους αυτούς τους μοναδικούς τίτλους. Τώρα επί προσωπικού, συμπληρώνω φέτος τέσσερα χρόνια από την μέρα που ήρθα στον σύλλογο. Μια ονειρική τετραετία, αν αναλογιστείς ότι σε αυτά τα χρόνια είτε σαν προπονητής της Κ19 έχουμε κατακτήσει 2 πρωταθλήματα Super League Κ19 και το Youth League, είτε σαν συνεργάτης του κυρίου Μεντιλίμπαρ το Conference League, το φετινό πρωτάθλημα και ευελπιστώ να κλείσουμε αυτή τη σημαντική χρονιά για τον σύλλογο και με την κατάκτηση του Κυπέλλου. Το λιγότερο που θα μπορούσα να πω είναι ότι αισθάνομαι ευλογημένος. Οχι μόνο για τους τίτλους αλλά κυρίως για όλες τις στιγμές και τις εμπειρίες που έχω ζήσει».