Εχει γίνει κατά καιρούς αναφορά και αποτελεί δομική παθογένεια του κράτους, η καθυστέρηση της απονομής της δικαιοσύνης αλλά και της συζήτησης για την επίλυση διαφορών στα αστικά δικαστήρια. Να σημειώσουμε εδώ πως το όλο πρόβλημα δεν είναι μια τεχνική λεπτομέρεια που μπορούμε να προσπερνάμε, κι αυτό αφού αγγίζει και εφάπτεται με την ίδια την έννοια της δικαιοσύνης. Η καθυστέρηση, πέρα από μια σοβαρή δυσλειτουργία, αποτελεί και πρόβλημα που καταλύει τον πυρήνα του δικαιικού συστήματος. Υπό αυτή την έννοια ο νέος Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, που είναι προ των πυλών και έχει θέση οδικού χάρτη για όλες τις διαφορές των πολιτών στα αστικά δικαστήρια, είναι μια μεταρρύθμιση στη σωστή κατεύθυνση, αφού οι υποθέσεις θα συζητώνται με όρους εξπρές και εντός μηνών και όχι χρόνων. Ταυτόχρονα θα προβλέπεται πως ο χρόνος της προδικασίας θα είναι αξιοποιήσιμος συνολικά και άρα εντός αυτού του εξαμήνου ο δικαστής θα έχει μελετήσει την αγωγή και σε περίπτωση που δεν πληροί τις τυπικές προϋποθέσεις θα μπορεί να εκδίδει απορριπτική διάταξη. Τα παραπάνω είναι τομές εκσυγχρονισμού και εναρμόνισης της Δικαιοσύνης με τις σύγχρονες ανάγκες των πολιτών.
Το γεγονός δε πως εκτιμάται ότι και ο χρόνος έκδοσης των τελεσίδικων αποφάσεων θα μειωθεί κατά πολύ είναι ένα προωθητικό βήμα που σε συνδυασμό με άλλες μεταρρυθμίσεις – όπως το ξεκαθάρισμα των υποθέσεων αμιγούς δικαιοδοτικής κρίσης μετά τη μεταφορά δικαστηριακής ύλης σε δικηγόρους – στερεώνει τους όρους της Δικαιοσύνης και προσθέτει εμπιστοσύνη των πολιτών στον κορυφαίο θεσμό.