Ο Κριστιάνο Ρονάλντο γιόρτασε τον Φλεβάρη τα 40 του χρόνια. Η φυσική του κατάσταση, σύμφωνα με τα δικά του λόγια, δεν είναι αυτή που ήταν. Απόλυτα λογικό. Στα δύο χρόνια που αγωνίζεται στα σχεδόν άδεια γήπεδα της Σαουδικής Αραβίας δεν έχει καταφέρει να οδηγήσει την ομάδα του στους δύο σημαντικότερους τίτλους, την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του ασιατικού Τσάμπιονς Λιγκ. Παρ’ όλα αυτά η Αλ Νασρ τού πρόσφερε νέο φαραωνικό συμβόλαιο αξίας 200 εκατ. ευρώ και 5% των μετοχών της. Θα πει κάποιος πως οι Αραβες δεν λούζουν με χρυσάφι τον Ρονάλντο γι’ αυτά που προσφέρει στον αγωνιστικό χώρο αλλά για τη φήμη του, τους εκατομμύρια ακολούθους του στα social media και τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2030.
Απέναντι στην περίπτωση Ρονάλντο εμφανίζεται ένα ισχυρό αντίβαρο που θα έπρεπε να μας προβληματίζει πολύ σοβαρά. Ο Λιονέλ Μέσι, ο Μο Σαλάχ και πολλοί ακόμα σπουδαίοι άσοι, μικρότεροι σε ηλικία, αρνήθηκαν πολύ περισσότερα χρήματα από τους Αραβες και επέλεξαν άλλους δρόμους με χρυσάφι λιγότερων καρατίων. Η περίπτωση του Σαλάχ είναι πιο ιδιάζουσα γιατί πρόκειται για έναν πιστό μουσουλμάνο και όχι για χριστιανό καθολικό και θα ταίριαζε καλύτερα στην κουλτούρα των Αράβων. Επίσης τα χρήματα που του προσφέρθηκαν, κοντά στα 580 εκατ. ευρώ, ήταν περισσότερα απ’ όσα εισπράττει ο CR7. Γιατί λοιπόν ο πιστός μουσουλμάνος γύρισε την πλάτη του στους ομοεθνείς του οι οποίοι υπόσχονταν να τον κάνουν Μίδα και προτίμησε να παραμείνει στη Λίβερπουλ με το 1/10 των χρημάτων; Γιατί ο Μέσι προτίμησε το Μαϊάμι, ο Ρόις το Λος Αντζελες και τόσοι άλλοι σπουδαίοι παίκτες που βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους επέλεξαν να περάσουν τον Ατλαντικό; Δεν αγαπούν αυτοί τα χρήματα; Για κάποιους ποδοσφαιριστές η ποιότητα ζωής, η ελευθερία της έκφρασης, η κουλτούρα, ακόμα και ο καιρός, τα καλά σχολεία αλλά και η προοπτική που ανοίγεται μπροστά τους όταν θα κρεμάσουν τα παπούτσια τους είναι πιο σημαντικά από τα θησαυροφυλάκια του Σκρουτζ.