11 και τέταρτο, βγαίνω βιαστικά από τον σταθμό μετρό του Συντάγματος. Είναι μια ήσυχη μέρα μετά από βροχή και δεν εκπλήσσομαι όταν ακούω φωνές, από τη μέση της πλατείας, δεξιά, στην πλευρά των ξενοδοχείων. Σκέπτομαι ότι κάποιος πλανόδιος τραγουδιστής έχει σουξέ κι έχει μαζέψει γύρω του κοινό. Μου κάνει όμως εντύπωση ότι στο κοινό, καμιά πενηνταριά ενθουσιασμένοι γκρούπις, έχουν ανακατευτεί και μερικοί με κίτρινα γιλέκα, κάτι σαν διακριτή περιφρούρηση. Πλησιάζω πιο κοντά και βλέπω ότι δεν είναι κάποιος πλανόδιος τραγουδιστής αλλά μια γνωστή μας.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Είναι σκαρφαλωμένη σε βάθρο και βγάζει λόγο στους πενήντα γκρούπις της, που χειρονομούν, κρατούν πανό και φωνάζουν συνθήματα. Το θέμα, προφανώς, είναι αυτό που φούσκωσε δημοσκοπικά τα πανιά της, τα Τέμπη, που τα παρουσιάζει ως κυβερνητικό έγκλημα, και το σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, κι ο άνθρωπος που πρέπει να προστατεύεται από το Σύνταγμα.
Είναι το σίκουελ των Αγανακτισμένων του 2011 και κατόπιν, σε μικρογραφία.
Στον ρόλο της Ανω και της Κάτω Πλατείας, μαζί, η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Αλλά σε μένα λείπει το τραπεζάκι με Καζάκη, Βαρουφάκη, Τσακαλώτο και Κατρούγκαλο. Πολύ φτωχή η παραγωγή – και την προσπερνούσαν πολλοί. Δεν γίνονται έτσι τα μεγάλα σουξέ.