Η γνωστή στην παροικία μας-και για την δράση της στα κοινά- Γεωργία Λιάλιου απεβίωσε πριν λίγες μέρες.
Τα φρόντισε όμως όλα, όσο ζούσε. Ακόμα να δωρίσει το σώμα της για έρευνες στο Τμήμα Ανατομίας του Πανεπιστημίου Griffith. Και φυσικά να γράψει η ίδια τη νεκρολογία της για να δημοσιευτεί στο «Νέο Κόσμο» και που έχει ως εξής:
«Γεννήθηκα- από σύμπτωση, σ’ ένα μικρό ορεινό χωριό, το Ζυγοβίστι Γορτυνίας, το 1935, από Βορειοηπειρώτες γονείς, και από πάππου προς πάππον Βορειοηπειρώτες, λόγω της επαγγελματικής εργασίας του παππού μου και του πατέρα μου.
Το έτος 1957, μετανάστευσα στην Αυστραλία. Το 1958 παντρεύτηκα τον Βασίλη Λιάλιο, επίσης Ηπειρώτη, από τις Δρυμάδες Πωγωνίου και μαζί μεγαλώσαμε τα δυο μας παιδιά. Ο Βασίλης αρρώστησε και πέθανε το 1995, σε ηλικία 66 ετών. Εδώ και χρόνια (2012), είχα αποφασίσει να μη γίνει ως είθισται, η κηδεία μου, διότι είχα δωρίσει το σώμα μου για έρευνες στο Τμήμα Ανατομίας του Πανεπιστημίου Griffith, στο Gold Coast, Queensland. Την απόφαση αυτή επήρα για να φανώ χρήσιμη σε συνανθρώπους μου.
Στην προκειμένη περίπτωση, λοιπόν, θα ήθελα δημοσίως να εκφράσω την μεγάλη μου αγάπη στα παιδιά μου Μαρία (Mary) και Χρήστο, στα εγγόνια μου Βάïα και Jeremy και στον δισέγγονό μου, Remy. Επίσης το τελευταίο μου αντίο, στην οικογένεια του αδερφού μου Παναγιώτη και την οικογένειά της αδελφής μου, Νίνας, καθώς και στα εξαδέλφια μου Αλεξάνδρα και Τάσο.
Επίσης, θα ήθελα ιδιαιτέρως να πω ένα τελευταίο αντίο και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους κατωτέρω φίλους μου, που με τίμησαν με την ανιδιοτελή αγάπη και φιλία τους για περισσότερα από 30-40 χρόνια και μου συμπαραστάθηκαν σε καλές και δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Την Ματίνα και τον Αλέκο, την Πάτρα και τον Γιώργο, την Τούλα και τον Νότη, την Ντίνα, την Στάσα και τον Βαγγέλη, την Μαρία και τον Ρένο και τα εξαδέλφια μου Τάσο και Αλεξάνδρα Σάλτη. Και στο Gold Coast, την Βέρα και την οικογένεια της φίλης μου Φρόσως Πατίστα.
Θα ήθελα να τους παρακαλέσω να μη κλάψουν για μένα. Ο κύκλος της ζωής μου έκλεισε με μια πολύ έντονη και δημιουργική σταδιοδρομία. Η ζωή μου ήταν ένα ταξίδι, γεμάτο από αγώνες και μπόρεσα κι εγώ να βάλω ένα μικρό λιθαράκι για τα δικαιώματα των συνανθρώπων μου…
Το αν το κατάφερα ή όχι το αφήνω σε αυτούς που με γνώρισαν και συνεργάστηκαν μαζί μου να το κρίνουν ή να με κατακρίνουν.
Μια τελευταία σφιχτή αγκαλιά και πολλή αγάπη σε όλους τους αγαπημένους μου, οικογένειά μου και φίλους μου.
Γεωργία Λιάλιου – Τσιάμη».
The post Το τελευταίο αντίο της Γεωργία Λιάλιου το γένος Τσιάμη (1935 – 2025) appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.