Η ανάθεση στον Μιχαήλ Μαρμαρινό του Φεστιβάλ Αθηνών είναι μια ευκαιρία να ξαναμιλήσουμε για τον μεγάλο αναμορφωτή της πιο σημαντικής καλλιτεχνικής γιορτής της χώρας: τον Γιώργο Λούκο. Ηταν ο άνθρωπος που παρέλαβε το Φεστιβάλ το οποίο διεκπεραιωνόταν ως αγγαρεία από τον ΕΟΤ. Εκείνος που, μέσα σε ένα καλοκαίρι, του έδωσε βάθος, νεανικό σφρίγος, απήχηση και παγκόσμιο κύρος. Κι ήταν ο άνθρωπος που κυνηγήθηκε απηνώς από την Αριστερά, κυρίως όταν αρμόδιος υπουργός για θέματα πολιτισμού ήταν ο καθηγητής Αριστείδης Μπαλτάς. Για να εκδιωχθεί, μάλιστα, από το Φεστιβάλ, του φόρτωσαν με σταλινικές μεθόδους μια κατηγορία κατάχρησης, από την οποία τα δικαστήρια τον απήλλαξαν έπειτα από πολλά χρόνια. Φυσικά, μαζί, έπρεπε να αντιμετωπίσει μια τρομερή συκοφαντική επίθεση από διάφορους κακεντρεχείς των σόσιαλ μίντια ή στον κομματικό Τύπο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, όχι μόνο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και των κυβερνήσεων Μητσοτάκη, ο Λούκος ήταν σαν να μην υπάρχει. Κανείς δεν τον ανέφερε, κανείς δεν σκέφτηκε να κάνει μια μνεία στην προσφορά του, στο δημιουργικό κέφι του, στην ευρηματικότητα, στο πάθος του, ούτε στο υπουργείο Πολιτισμού ούτε στο Φεστιβάλ. Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, που γνωρίζει σε βάθος το έργο του, ελπίζω ότι θα θυμηθεί να αποκαταστήσει τον Γιώργο Λούκο. Επί τη ευκαιρία, θα περίμενα και ο Αριστείδης Μπαλτάς να του ζητήσει μια δημόσια συγγνώμη.