Το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Μακεδονικών Σπουδών (ΑΙΜΣ) οργανώνει την Παρασκευή, 11 Ιουλίου, στην αίθουσα Lyceum Alphington Grammar, στις 6.30μμ. ειδικό Φιλολογικό Μνημόσυνο για να τιμήσει τη μνήμη του πρώτου ιδρυτικού Γραμματέα του, Παναγιώτη Γεωργίου Ιασωνίδη.
Η τελετή της μνήμης του αείμνηστου Παναγιώτη, ένα χρόνο από την εκδημία του, θα περιλαμβάνει διάλεξη 20 λεπτών από τον ιστορικό Terry Stavridis για τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας, και θα ακολουθήσει χαιρετισμός από τον Πρόεδρο του ΑΙΜΣ, Καθηγητή κ. Αναστάσιο Τάμη, ο οποίος θα αναφερθεί στη ζωή και συμβολή του ενθουσιώδους και ενεργητικού αυτού ηγέτη, ο οποίος υπηρέτησε τον Ελληνισμό ως ηγέτης των Ποντίων, ως πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης, ως ηγέτης των Ελλήνων Αυστραλών Φοιτητών, ως ιδρυτικώς Γραμματέας του ΑΙΜΣ, ως διευθυντής του Προγράμματος Προνοίας της Αρχιεπισκοπής Αυστραλίας στη Βικτώρια, ως μύστης και κοινωνός του ποντιακού ελληνικού πολιτισμού και τιμητής των παραδόσεών του.
Στη συνέχεια θα δοθεί το βραβείο Peter Jasonides Award στον μαθητή ή μαθήτρια με τη μεγαλύτερη επίδοση στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, Alphington Grammar, ενώ ειδική μουσική ομάδα θα εκτελέσει παραδοσιακούς ποντιακούς ρυθμούς στη διάρκεια της δεξίωσης. Αν και θα σταλούν προσκλήσεις, η τελετή είναι ανοικτή για όλους όσοι επιθυμούν να παρευρεθούν και να ξαναθυμηθούν τη μεγάλη συμβολή του ακάματου αυτού πατριώτη.
Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ
Φυσικά και αμετάκλητα, όλοι όσοι αφήνουν τα γήινα πράγματα, ρίχνουν συγγενείς, απογόνους και φίλους στην ορφάνια, στερούν από όλους εκείνους που είχαν την ευτυχία να ζήσουν μαζί τους το δικαίωμα στην εμπειρία, αφήνουν ένα δυσαναπλήρωτο κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τα δάκρυα και τη θλίψη που έσπειρε η απώλειά τους. Η απώλειά τους ρίχνει τους ανθρώπους γύρω τους σε μια έντονη ψυχική και σωματική δοκιμασία. Φόβος, ακαταμάχητη θλίψη, θυμός, απόγνωση και άρνηση, είναι μερικά από τα συναισθήματα που βιώνουν όλοι όσοι μένουν πίσω για να τα θρηνήσουν. Όλοι όσοι φεύγουν από τη ζωή έχουν τους δικούς τους ανθρώπους να κλαίνε γι’ αυτούς, να τους θρηνούν και να τιμούν με σεβασμό τη μνήμη τους. Όλοι όσοι εκδημούν έχουν τη δική τους, μοναδική αξία, το δικό τους σημάδι αξιοπρέπειας και το μερίδιό τους εκτίμησης και σεβασμού. Όλοι οι άνθρωποι έχουν τη διαφορετικότητά τους, την ετερότητά τους, γεγονός που τους καθιστά όλους σημαντικούς και μοναδικούς.
Ωστόσο, ορισμένοι υπερέβησαν τα προσωπικά και οικογενειακά όρια. Εργάζονταν και ήσαν κοινωνικά αεικίνητοι. Ένιωθαν ότι υπηρετούσαν ένα χρέος προς την κοινωνία που κλήθηκαν να υπηρετήσουν, ή καθώς ωρίμαζαν, βρέθηκαν σε διάφορες δημόσιες θέσεις ή τελικά επέλεξαν ως σκοπό ζωής να υπηρετήσουν τα κοινά. Αναδείχθηκαν ευαίσθητοι πολίτες, άνθρωποι που ένιωθαν ότι υπηρετούσαν συγκεκριμένους στόχους που τους είχαν αναθέσει οι συμπολίτες τους. Και ήταν αυτή η δημιουργική και συμμετοχική προσφορά που τους έκανε πρωτοπόρους του Ελληνισμού. Όταν έρχεται ο θάνατος και στερεί από αυτά τα άτομα την παρουσία τους, τότε το κενό υπερτερεί του οικογενειακού μερίσματος και η απώλειά τους επηρεάζει τα γεγονότα μιας κοινωνίας. Το ρητό ότι κανείς δεν είναι αναντικατάστατος είναι ένας μύθος και μια ζοφερή πλάνη. Πρόκειται για μια σκόπιμα εσφαλμένη εκτίμηση, με στόχο την υποτίμηση του έργου των απογόνων για αυτές τις προσωπικότητες. Η ιστορία και η εξέλιξη της ανθρωπότητας έχουν δείξει ότι κάθε ένα από τα άτομα με προσφορά είναι πράγματι μοναδικό, αυθεντικό και αναντικατάστατο. Κανείς δεν γέμισε το κενό του Θουκυδίδη, κανείς δεν αντικατέστησε τον Φειδία, κανείς δεν γέμισε το κενό του Αριστοτέλη, ούτε οι χιλιάδες άνδρες και γυναίκες που, με τη μοναδικότητά τους, άφησαν το δικό τους ξεχωριστό αποτύπωμα στη ζωή. Και για να έρθουμε στον δικό μας κόσμο και στην εποχή μας, δεν γεννήθηκαν ούτε νέοι πρωθυπουργοί, ούτε νέοι εκκλησιαστικοί πατέρες, ούτε πνευματικοί άνθρωποι, ούτε διανοούμενοι και φιλόσοφοι, ούτε ποιητές και συγγραφείς, ζωγράφοι και καλλιτέχνες που μπόρεσαν να αντικαταστήσουν παλαιότερες μορφές. Όπως και αυτοί που θα ακολουθήσουν, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι κάλυψαν ένα κενό και αντικατέστησαν τους προκατόχους τους στην τέχνη, τη δύναμη, το στυλ, την ποιότητα και το σφρίγος.
Έτσι, η απώλεια δημόσιων προσώπων, ηγετών του κοινοτισμού, πολιτών με ευαισθησίες, όπως στην περίπτωση του Παναγιώτη Ιασωνίδη, που απουσιάζει ένα χρόνο τώρα από ανάμεσά μας, παίρνει τραγικές διαστάσεις, ακριβώς γιατί δεν υπάρχει τρόπος να βρεθεί αντικαταστάτης του. Η δράση και η προσφορά του παρέμειναν και θα συνεχίσουν να παραμένουν αποκλειστικές, χωρίς προηγούμενο ή επόμενο υποψήφιο. Κι αυτό γιατί είχε πρωτοποριακό χαρακτήρα, ήταν αυθεντικός, προϊόν ανιδιοτέλειας και πατριωτισμού. Είχε ως πηγή του την ακλόνητη αγάπη που ένιωθε για την Ελλάδα, μια χώρα που δεν βίωσε, και για τον Πόντο, ένα εξιδανικευμένο αξίωμα της πατρίδας, στο οποίο σπούδασε ως παιδί. Η ποντιακή διάλεκτος, η μουσικότητα της διαλέκτου, το τραγούδι, ο ρυθμός της λύρας και οι χοροί τους που ζούσε από την κούνια του, ήταν γηγενείς ήχοι. Μέσα του έζησε η ιστορική πορεία των Ποντίων προγόνων του, οι μαρτυρίες τους, η τραγική τους διαδρομή.
Γνώριζε από κοντά και εκ των έσω όλους εκείνους που κυβέρνησαν τον Ποντιακό Ελληνισμό, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Αμερική, τα στελέχη και τους ηγέτες τους. Ήταν εξοικειωμένος με τις δράσεις που λάμβαναν χώρα, τις εκστρατείες για κυριαρχία, τους αγώνες για υπεροχή. Είχε άμεση επικοινωνία μαζί τους. Γαλαντόμος (γενναιόδωρος) και δεξιοτέχνης της συμπεριφοράς, οργάνωσε πληθώρα συνεργατικών γευμάτων και δείπνων, επισκέψεων και διαβουλεύσεων, συναντήθηκε και συναποφάσισε, διαφώνησε και συμφώνησε. Ήταν ο Άρχων από την Αυστραλία. Ταπεινός εκεί που πρέπει να είναι, αυστηρός και επιτακτικός, πάλι, εκεί που πρέπει να είναι. Είχε τη δική του άποψη και ιδέες για τη συλλογικότητα, τη φιλία, τη φιλία και τον κομματισμό.
Δεν επιχειρούμε να αγιοποιήσουμε τον Παναγιώτη Ιασωνίδη. Είχε, όπως όλοι μας, τις δικές του αδυναμίες και ελαττώματα. Είχε τις συνήθειές του. Ήταν τιμωρός. Δεν συγχωρούσε την ασέβεια, το αστέρι και εκείνους που ατίμαζαν τις φιλίες και τη συντροφικότητα. Από μαθητής γυμνασίου δίδασκε ακόμα ποντιακούς χορούς. Ως φοιτητής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αναβάθμισε πολιτιστικά τα φοιτητικά συνέδρια, τα οποία, μέχρι να αναλάβει την ηγεσία, είχαν μόνο κοινωνικό ρόλο. Συνελεύσεις με επίκεντρο την κοινωνική ευεξία και ψυχαγωγία. Ο Παναγιώτης Ιασονίδης έδωσε σε αυτές τις μαθητικές συγκεντρώσεις μια πολιτιστική και ιστορική διάσταση. Ενδιαφερόταν για την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού και της γλώσσας. Ήθελε να τονίσει τον πολιτιστικό ρόλο των παιδιών που γεννιούνται στην Αυστραλία. Ήταν ένας από αυτούς. Με κύρος στη διοίκηση, εφημερίδες, συμπόσια, κέρδισε όλες τις ηγετικές θέσεις στις ποντιακές και μακεδονικές κοινοτικές οργανώσεις της Αυστραλίας. Στις Ομοσπονδίες τους εργάστηκε αφιλοκερδώς σε δεκάδες φιλανθρωπικές οργανώσεις, σε σωματεία και συλλόγους, ακόμα και σε κομματικές επιτροπές. Έχει προσφέρει δεκαετίες υπηρεσίας και συμμετοχής στα κοινά. Πόσοι είναι οι νέοι της δεύτερης γενιάς, οι γεννημένοι στην Αυστραλία που έδωσαν το χρόνο και το πάθος τους για την Ελλάδα, τις ελληνικές κοινότητες, τα σωματεία, τα εθνικά μας θέματα; Ελάχιστος. Πόσοι από αυτούς έφτασαν σε όλη τη συμβολή του Παναγιώτη Ιασωνίδη, ο οποίος μόλις είχε αρχίσει να ασπρίζει τα μαλλιά του, πριν τον πάρει ο ψυχοπομπικός Ερμής; Συνέβαλε στην Αρχιεπισκοπή Αυστραλίας, στις ιστορικές μας κοινότητες, στο φοιτητικό κίνημα, στην πολιτιστική μας παράδοση, στην παιδεία, στις τέχνες και τα γράμματα, στα ελληνικά γράμματα, στις αυστραλιανές και ελληνικές οργανώσεις, στην Κύπρο μας. Πιστεύω ότι το κενό του δεν μπορεί να καλυφθεί. Ο Παναγιώτης Ιασωνίδης, αλλά και κάποιες ξεχωριστές προσωπικότητες που είχαν την τύχη να ζήσουν ανάμεσά μας, ήταν και θα παραμείνουν αναντικατάστατες και μοναδικές.
The post Φιλολογικό Μνημόσυνο προς τιμήν του Παναγιώτη Ιασωνίδη appeared first on ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.