Ο βυζαντινός ύμνος της Μεγάλης Παρασκευής, αυτό το σπαραξικάρδιο μοιρολόι στην αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου, προκαλεί αιώνες τώρα ρίγη συγκίνησης.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Είναι ο σπαραγμός πριν απ’ την Ανάσταση, αυτό το προαιώνιο μήνυμα του Πλαστουργού για τον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος, όμως, αι γενεαί αι πάσαι, είναι στην εποχή μας – και όχι μόνο, αλλά κυρίως στην εποχή μας – αυτός που εξακολουθεί να υποφέρει, να «σταυρώνεται», να αγωνιά, να γονατίζει, να διαβαίνει τον Γολγοθά του, πολλές φορές αβοήθητος. Μόνος. Ερημος. Φοβισμένος.
Από τη μία παρατηρεί κανείς τις συνεχείς εστίες πολέμου σε ολόκληρο τον κόσμο, έναν ιερό φανατισμό για την εξουδετέρωση του «απέναντι». Ισοπέδωση και διάλυση, με έναν και μοναδικό στόχο: τον θάνατο και την απόλυτη καταστροφή «για να μας αδειάσει τον τόπο».
Κι από την άλλη, ένας άλλος πόλεμος δίχως σφαίρες, αλλά με «βολές» που πονάνε εξίσου με τις αληθινές και που τελικά σκοτώνουν, αργά και σταθερά. Είναι η οικονομική εξαθλίωση, αυτή η σύγχρονη μάστιγα, που αφορά πλέον όλο και περισσότερους ανθρώπους. Ενα σφιχταγκάλιασμα, μια μέγγενη που κόβει την ανάσα και σε κάποιους προκαλεί ρόγχο. Εύκολα βλέπει κανείς, αυτός που δεν εθελοτυφλεί και δεν κλείνει τα μάτια, τον τιτάνιο αγώνα της επιβίωσης, σε μια καθημερινότητα που γίνεται διαρκώς πιο απαιτητική, πιο δύσκολη, πιο αδιέξοδη. Οταν – εν έτει 2025 – υπάρχει πρόβλημα ακόμα και για το καθημερινό φαγητό, τι ακριβώς να συζητάμε; Τα μακροχρόνια προγράμματα… αναδιάρθρωσης και επενδύσεων; Γιατί πού ακριβώς είναι ο άνθρωπος σε όλο αυτό; Και πώς αποφεύγεται η «σταύρωσή» του; Πώς επιτυγχάνεται η – πραγματική – βοήθεια προς αυτόν; Με λόγια; Με εξοπλιστικά προγράμματα; Με μεσομακροπρόθεσμες υποσχέσεις; Με μια ελπίδα που έρχεται αλλά… με τα πόδια; Κι αν αργήσει φάτε!
Ποια είναι λοιπόν η επιθυμία του απλού ανθρώπου για να αποφύγει τη «σταύρωσή» του; Μα το να διατηρήσει τη στοιχειώδη αξιοπρέπειά του. Απλό αλλά καθόλου δεδομένο πια και για πολλούς απατηλό όνειρο! Τόσο δύσκολο; Τόσο!
Αξιοπρέπεια σημαίνει να μπορεί να ταΐσει την οικογένειά του κι όχι να ψάχνει τρόπους να επιβιώσει από τη μέση του μήνα και μετά, όταν τελειώνουν τα λεφτά του μισθού. Αξιοπρέπεια σημαίνει να μπορεί να πηγαίνει στον γιατρό όταν τον έχει ανάγκη και να μην περιμένει σε ατέλειωτες ουρές για να έρθει η σειρά του έπειτα από άπειρες και αγωνιώδεις ώρες. Αξιοπρέπεια σημαίνει να έχει τη δυνατότητα να προσφέρει στα παιδιά του κι όχι να αδυνατεί να τους δώσει ακόμα και τα στοιχειώδη. Να μπορεί να τα σπουδάσει για να τους ανοίξει καλύτερους δρόμους από τους δικούς του. Αξιοπρέπεια σημαίνει να αντιμετωπίζεται επί ίσοις όροις, άρα να νιώθει ότι υπάρχει δικαιοσύνη για όλους. Να μην αμφιβάλει για τα όσα γίνονται, να αποκτήσει εμπιστοσύνη. Να έχει δουλειά και να μην τον ποδοπατούν επειδή μπορούν. Αρα να λειτουργούν οι νόμοι. Στην πράξη, όχι στα λόγια, όχι με ανεφάρμοστα άρθρα.
Γιατί το πιο ξεκάθαρο γίνεται όλο και πιο μακρινό. Δεν είναι αυτός ο κόσμος μόνο για τους προνομιούχους, τους έχοντες και κατέχοντες, αυτούς που τα κατάφεραν. Ακόμα κι αυτοί που δεν τα κατάφεραν, έστω με λάθη ή παραλείψεις τους, δεν είναι για τον Καιάδα.
Οσο κοιτάζουν τα νούμερα και τις στατιστικές αυτοί που βρίσκονται στις μεγάλες καρέκλες και όχι τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου, τόσο θα πληθαίνουν τα ακάνθινα στεφάνια.
Καλή Ανάσταση, για να είναι για όλους γλυκύ το έαρ.