Εμεινε κανένας εκεί έξω που δεν έχει πει ή αναρτήσει την άποψή του για το Adolescence; Δεν νομίζω. Ολοι τα είπαν όλα. Και αφού εκφράσαμε τη βαθιά ανησυχία μας για την εφηβεία στους καιρούς μας, αφήσαμε και πάλι τα παιδιά στην ησυχία τους, με γυρισμένο το κλειδί στην πόρτα του δωματίου, να κάνουν παρέα με τα τέρατα της οθόνης. Εδώ που τα λέμε, κατάντησε γελοίο. Πώς διάολο γίνεται να είμαστε όλοι οι ενήλικες ευαισθητοποιημένοι, αλλά να μεγαλώνουμε παιδιά σε περιβάλλον διαρκούς νεύρωσης; Ας είναι. Διαβάζοντας, που λέτε, τα ποτάμια των λέξεων που κύλησαν για τη σειρά με θέμα την εφηβεία, συνειδητοποίησα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να γυριστεί κάτι αντίστοιχο και για τη μέση ηλικία. Βέβαια οι μεσήλικες βρίσκονται παντού στη μυθοπλασία. Και τα αδιέξοδά τους παρουσιάζονται είτε άμεσα, είτε ως υπαινιγμοί στη γενική αφήγηση. Σύμφωνοι. Ομως κανένας δεν αντιμετωπίζει με στοργή και κατανόηση τους μεσήλικες. Ακόμα και οι πολιτικοί εστιάζουν στα περήφανα νιάτα και στα τιμημένα γηρατειά. Οι μεσήλικες οφείλουν να στηρίξουν τα νιάτα και να φροντίσουν τα γηρατειά. Είναι τα υποζύγια που κουβαλούν τον κόσμο στις πλάτες τους. Και κάποια στιγμή, αφού έχουν διασχίσει προ πολλού το μέσον της ζωής, αντιλαμβάνονται ότι ανήκουν στην οικογένειά τους και στο κράτος.
Διότι οι μεσήλικες, αγαπητοί μου, βιώνουν δράματα αντίστοιχα με εκείνα που ταλαιπωρούν τους εφήβους. Θα μου πείτε ότι κάπως πρέπει να ζήσουν και οι ψυχίατροι, δεν θα γίνουν κλέφτες. Εντάξει. Απλώς είναι στιγμές που αναρωτιέμαι ποια περίοδος, από τις δύο, είναι η χειρότερη.
Στην εφηβεία τσαλαβουτάς στην αβεβαιότητα. Ολα είναι ανοιχτά. Και συχνά δείχνουν χαοτικά. Εχεις μπροστά σου μία ζωή, αλλά δεν μπορείς να δεις πέρα από τη μύτη σου. Ψάχνεις να βρεις τη θέση σου. Στη μέση ηλικία, συνήθως, ξέρεις ποιος είσαι και τι κάνεις. Ενδεχομένως να μην είσαι ούτε τότε σίγουρος για το πού βαδίζεις. Και αρχίζεις να μετράς λάθη, να μετανιώνεις, αλλά ο μόνος χρόνος που σου επιστρέφεται είναι στην είσοδο της χειμερινής ώρας. Αυτό το λένε και κρίση μέσης ηλικίας.
Οι έφηβοι ψάχνουν ταυτότητα. Προσπαθούν να τη διαμορφώσουν, να στηρίξουν επάνω της χαρακτήρα και ιδιοσυστασία. Ναι, σίγουρα πρόκειται για μία διαδικασία που φέρνει ωδίνες, όπως κάθε γέννα. Ο μεσήλικας αναρωτιέται αν έκανε τις σωστές επιλογές. Αν έγινε αυτός που ήθελε ο ίδιος ή του υπαγόρευσαν κάποιοι άλλοι ή διαμορφώθηκε από τις συνθήκες. Αυτή η καταραμένη ανάγκη για αυτοπροσδιορισμό δεν στερεύει ποτέ. Και εδώ προβάλλει ένα άλλο γνώρισμα από την κρίση της μέσης ηλικίας: τα βάζεις με τον εαυτό σου.
Η εφηβεία είναι η εποχή της εξέγερσης. Αμφισβητείς τα πάντα: από τους κανόνες μέχρι τις κοινωνικές συμβάσεις. Η μέση ηλικία ταυτίζεται με τον συμβιβασμό. Η πάλη «απέναντι στο σύστημα» δείχνει μάταιη, αν όχι θλιβερή ή κωμική. Μαθαίνεις, δηλαδή, ότι η πραγματική ζωή σκοτώνει τα όνειρα. Σταματάς να ονειρεύεσαι και αρχίζεις να νοσταλγείς. Γερνάς. Η εφηβεία βλέπει προς το μέλλον. Η μέση ηλικία κοιτάζει όλο και πιο συχνά στο παρελθόν. Αισθάνεται πιο άνετα με το χθες, παρά με το αύριο και την αβεβαιότητα που κουβαλάει. Και βέβαια αντιλαμβάνεσαι πόσες ευκαιρίες χάθηκαν, πάει, πέρασαν, τις κατάπιε η καταβόθρα του χρόνου. Τότε είναι που λες στον εαυτό σου ότι οφείλει να κάνει τις τελευταίες του αρπαχτές, όπως και αν τις εννοείς. Προσποιείσαι ότι φοράς μια νιότη που έχει φθαρεί, πάει σχεδόν να λιώσει. Συχνά παλιμπαιδίζεις. Ενίοτε ξεφτελίζεσαι. Είσαι στα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, έφαγες τρία γκολ και λες ότι ακόμα το παιχνίδι έχει δρόμο μπροστά του.
Στο Adolescence ο πιτσιρικάς έχει κάνει ένα φόνο και πάει στη φυλακή. Στο Middle Age ο πρωταγωνιστής βρίσκεται ανάμεσα σε νεκρά όνειρα, ματαιώσεις και συμβιβασμούς. Ομως το βράδυ, όταν ακουμπάει το κεφάλι στο μαξιλάρι, ξέρει ότι έχει εκπαιδεύσει τον ουρανίσκο του να αναγνωρίζει και, κυρίως, να απολαμβάνει τις όμορφες γεύσεις της ζωής.
nΣτη φωτογραφία ο μεσήλικας Walter White που, στα πενήντα του, μαθαίνοντας ότι έχει καρκίνο, αποφασίζει να παρασκευάσει κρυσταλλική μεταμφεταμίνη. Breaking Bad.