«Θυμάμαι ακόμη, ήμουν παιδάκι, όταν με φέρανε, μες στο Καραϊσκάκη…». Σε μια χώρα, όπου οι μύθοι περνούν από στόμα σε στόμα, η φράση «γήπεδο του Ολυμπιακού», δεν αφορά απλώς στάδια, γήπεδα όλων των σπορ, κλειστά γυμναστήρια. Αλλά κάτι πιο βαθύ. Πρόκειται για τόπους – ιερά προσκυνήματα της ερυθρόλευκης ψυχής. Σε κάθε πέτρα, σε κάθε κάγκελο, σε κάθε σταγόνα ιδρώτα, η Ιστορία γράφει και ξαναγράφει το έπος του Θρύλου. Ολα, με αφετηρία τον «ναό» του. Το «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Την έδρα του. Το καμίνι του. Το κάστρο του. Εκεί όπου χτυπά η καρδιά του Ολυμπιακού. Πιο δυνατά. Εκεί όπου οι σεισμοί δεν προέρχονται από τη γη, αλλά από τις ιαχές των οπαδών. Που κάνουν το Καραϊσκάκη να δονείται, αλλά να στέκει περήφανο. Από το ταπεινό ποδηλατοδρόμιο του 1895, έως τη μετατροπή του σε στάδιο και την αναβάθμισή του στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό γήπεδο της χώρας, αυτό το σημείο γης έχει υπογραμμένο το χώμα του με κόκκινο και λευκό χρώμα.
Εκεί κατακτήθηκαν αμέτρητα πρωταθλήματα, Κύπελλα, νίκες, μεσημέρια και βράδια μαγικά. Εκεί έσμιξαν θρυλικές φανέλες. Εκεί γράφτηκαν ευρωπαϊκές βραδιές που άγγιξαν το όνειρο. Εκεί υποκλίθηκαν η Σάντος του Πελέ, η Ρεάλ Μαδρίτης, η Λίβερπουλ, η Μίλαν, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Γιουβέντους, η Αρσεναλ, ο Αγιαξ. Και εκεί, το μαύρο απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου 1981, γράφτηκε και η πιο μαύρη σελίδα: 21 ψυχές ενώθηκαν για πάντα με την Ιστορία του συλλόγου. Ενα γήπεδο ποτισμένο με αίμα. Ενα μνημείο ποδοσφαιρικής, Ολυμπιακής ιστορίας. Ενα γήπεδο που αναπνέει, θυμάται, φωνάζει. Η φωλιά του Θρύλου.
Από το ποδηλατοδρόμιο του 1895, έως τη μετατροπή του σε στάδιο και την αναβάθμισή του στο κορυφαίο ποδοσφαιρικό γήπεδο της χώρας, αυτό το σημείο γης έχει υπογραμμένο το χώμα του με κόκκινο και λευκό χρώμα
Καρμικό; Απλή συγκυρία; Σε κάθε περίπτωση, συγκλονιστικό. Ιστορικό. Οπως η προσπάθεια του Παναθηναϊκού να κάνει έδρα του το… Φάληρο, τον Πειραιά!
Στις 19/1/1921 η γενική συνέλευση μελών του Παναθηναϊκού, εγκρίνει την πρόταση του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου, για να νοικιάσει το οικόπεδο στο οποίο μετέπειτα κατασκευάστηκε η Λεωφόρος Αλεξάνδρας. Λίγους μήνες νωρίτερα, οι Πράσινοι, επιχειρούσαν να αποκτήσουν το Ποδηλατοδρόμιο Νέου Φαλήρου. Δηλαδή, τον χώρο στον οποίο δημιουργήθηκε το στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Σε παλαιότερη συνέντευξή του στην ΕΡΤ, ο πρώην γενικός γραμματέας των Πρασίνων, Ξενοφών Χατζησαράντος, είχε αποκαλύψει την πρόταση της τότε διοίκησης Χατζόπουλου να νοικιάσει τον χώρο, όπου αργότερα ο Ολυμπιακός έγραψε τις πιο μεγάλες στιγμές της ιστορίας του. «Ο Παναθηναϊκός ενδιαφερόταν για το Ποδηλατοδρόμιο Νέου Φαλήρου (μετέπειτα στάδιο «Γ. Καραϊσκάκης»), τέσσερις ή πέντε μήνες προτού νοικιάσει από τον Δήμο Αθηναίων το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας είχε υποβάλει αίτηση στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων και ζητούσε να του εκμισθωθεί το γήπεδο. Πλην όμως, θα γινόταν αυτό, αλλά η Επιτροπή, σε απάντηση στην οποία έστειλε, εγνώρισε στον Παναθηναϊκό ότι δυστυχώς λήγει η θητεία των μελών της Επιτροπής, συνεπώς δεν μπορούσαν να αναλάβουν αυτή την υποχρέωση.
Η ιστορία του
Το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» κατασκευάστηκε το 1895, ως ποδηλατοδρόµιο, προκειµένου να χρησιµοποιηθεί στους Ολυµπιακούς Αγώνες του 1896. Αρχικά ονομαζόταν Ποδηλατοδρόμιον ή Γήπεδον Νέου Φαλήρου. Αγοράστηκε από την Εταιρεία Σιδηροδρόμων αντί 104.000 δραχμών και βρισκόταν δίπλα στο εργοστάσιο της ΔΕΗ, το πρώτο εργοστάσιο ηλεκτρισμού στη χώρα. Ο πρώτος ποδοσφαιρικός αγώνας που φιλοξενήθηκε στο γήπεδο είναι καταγραμμένος το 1898 ανάμεσα στον Πανελλήνιο ΓΣ και τον Ποδηλατικό Ομιλο Αθηνών και έληξε ισόπαλος 4-4. Μέχρι τότε το ποδόσφαιρο δεν είχε κάνει επίσημα την εμφάνισή του στην Ελλάδα. Αργότερα η Εταιρεία Σιδηροδρόμων παραχώρησε το γήπεδο ως δωρεά στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων.
Το ποδηλατοδρόµιο άρχισε να χρησιµοποιείται και ως ποδοσφαιρικό γήπεδο, τη δεκαετία του 1920, ενώ, ύστερα από 40 έτη, το 1960 δηλαδή, ανακαινίστηκε πλήρως και µεταµορφώθηκε σε στάδιο. Μάλιστα, τον Ιούνιο του 1938, «βαπτίστηκε». Από τότε άλλαξε και η ονοµασία του, σε «Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης» προς τιµήν του µεγάλου έλληνα αγωνιστή και αρχιστρατήγου της Επανάστασης του 1821, Γεωργίου Καραϊσκάκη (1782-1827), που σκοτώθηκε σε παρακείμενη τοποθεσία, ύστερα από μία συμπλοκή που συνέβη πριν από τη Μάχη του Αναλάτου. Το 1964 ανακατασκευάστηκε για να μετατραπεί σε ένα σύγχρονο στάδιο για την εποχή, με το κόστος να ανέρχεται σε 20 εκατομμύρια δραχμές και τα εγκαίνια να πραγματοποιούνται στις 11 Μαρτίου 1964.
Το νέο Καραϊσκάκη άρχισε να κατασκευάζεται τον Ιούνιο του 2003 και παραδόθηκε την 30ή του ίδιου μήνα το 2004, σε διάστημα 14 μηνών και σηματοδότησε την αρχή μιας νέας εποχής για τον Ολυμπιακό. Με μεγάλες νίκες, με τρομερά ρεκόρ. Με τον Ολυμπιακό να κυριαρχεί, στο σπίτι του. Πάνω από 20 χρόνια μετά, το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» δεν αποτελεί απλά το κάστρο του Ολυμπιακού. Αλλά κάθε χρόνο, με επενδύσεις εκατομμυρίων, κερδίζει το βραβείο του πιο σύγχρονου γηπέδου της χώρας.
Ενα γήπεδο που φιλοξένησε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγώνες Champions League. Το γήπεδο που το καλοκαίρι του 2023 φιλοξένησε με επιτυχία τον τελικό του UEFA Super Cup μεταξύ της Μάντσεστερ Σίτι και της Σεβίλλης, έναν αγώνα που παρακολούθησαν φίλαθλοι από όλο τον κόσμο. Μια άρτια διοργάνωση για την οποία η UEFA συνεχάρη τη διοίκηση του γηπέδου, τιμώντας τη με μία χρυσή πλακέτα, για την εκπλήρωση των υψηλότερων προδιαγραφών ως διοργανώτρια του 2023 UEFA Super Cup.
Στα χρόνια της Α’ Εθνικής κατηγορίας είναι το γήπεδο στο οποίο έχουν γίνει οι περισσότεροι αγώνες πρωταθλήματος από οποιοδήποτε άλλο στη χώρα. Με ρεκόρ προσέλευσης το 1965 με 42.445 θεατές σε αγώνα Ολυμπιακος – ΑΕΚ.
Το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το βασίλειο των ερυθρόλευκων γιγάντων, γεμάτο δόξα και ιστορικές στιγμές, κρατά ζωντανή την μπασκετική αυτοκρατορία του Ολυμπιακού
Το σπίτι των γιγάντων
Λίγα μέτρα μακριά, το «μικρό αδερφάκι» του, έχει τη δική του ιστορία. Ερυθρόλευκη και ριγωτή. Διότι το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, το Βασίλειο των Γιγάντων, έχει τη δική του ιστορία ως ναός αθλητισμού. Ως ναός του Ολυμπιακού. Με την πρώτη αντήχηση των κυμάτων στο Φάληρο, αναδύεται ένα γήπεδο-σύμβολο της μπασκετικής παντοκρατορίας. Από το 1985 μέχρι σήμερα, οι κόκκινοι γίγαντες έχουν υφάνει εκεί έναν ιστό δόξας. Εκεί ο Ολυμπιακός στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 1997 και άγγιξε την κορυφή ξανά και ξανά: 2012, 2013. Εκεί γεννήθηκαν οι θρύλοι. Εκεί γράφτηκαν ανατροπές, σαν εκείνη την ανεπανάληπτη στο Final Four του 2012, με τον Πρίντεζη να χαράζει την αιώνια ραψωδία στο μπασκετικό στερέωμα.
Θρυλικό Παπαστράτειο
Κι αν μιλάμε για το πού ξεκίνησαν όλα, το μικρό, ταπεινό, αλλά γεμάτο αναμνήσεις και θριάμβους Παπαστράτειο Κολυμβητήριο, αποτελεί το λίκνο των πρωταθλητών του νερού. Πλάι στο κύμα του Πειραιά, το Παπαστράτειο ανασαίνει την αλμύρα του θριάμβου. Στις πισίνες του δεν διδάχτηκε απλά η τεχνική: διδάχθηκε η πίστη, η αφοσίωση, η απόλυτη υπέρβαση. Ολυμπιακός στα υδάτινα σπορ σημαίνει παγκόσμια πρωταθλήματα, κύπελλα LEN, ευρωπαϊκά τρόπαια σε πόλο ανδρών και γυναικών, ασύλληπτα νταμπλ. Εδώ αναδείχθηκαν θρύλοι. Εδώ χτίστηκε μια αυτοκρατορία, που συνεχίζει να κυριαρχεί και να καθιστά τον σύλλογο πολυνίκη σε όλη την Ευρώπη. Από εκεί. Από το Παπαστράτειο. Από το ιερό της αφοσίωσης στα στοιχειά της θάλασσας. Που πλέον δεν αρκεί…
«Μελίνα Μερκούρη», η ζεστή φωλιά του βόλεϊ
Κάθε γήπεδο, είναι τόπος ζωής του αθλητισμού. Κάθε γήπεδο του Ολυμπιακού αποτελεί σημείο θριάμβων. Ενα τέτοιο, είναι το κλειστό Γυμναστήριο Μελίνα Μερκούρη. Το κάστρο του ερυθρόλευκου βόλεϊ. Ενα γήπεδο που «ζωντάνεψε» αποκλειστικά επειδή ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποφάσισε ότι ο Ολυμπιακός της πετόσφαιρας πρέπει να έχει το δικό του σπίτι. Πλήρωσε και έφτιαξε ένα στολίδι. Ενα μικρό κάστρο. Και από εκεί ο Ολυμπιακός ανέβηκε στην ευρωπαϊκή κορυφή. Με τίτλους σε Challenge Cup και συμμετοχές σε τελικούς CEV Cup, τόσο σε άνδρες όσο και σε γυναίκες. Με αήττητες πορείες στο ελληνικό πρωτάθλημα και ανεπανάληπτες νίκες επί γιγάντων της Ευρώπης.
Διότι οι έδρες, τα σπίτια του Ολυμπιακού δεν είναι στατικά οικοδομήματα. Είναι οργανισμοί ζωντανοί, γεμάτοι αίμα, δάκρυα και θριάμβους. Κάθε τοίχος έχει δει, κάθε πάτωμα έχει αντέξει, κάθε εξέδρα έχει υψώσει ανθρώπους στην αθανασία. Γιατί ο Ολυμπιακός δεν είναι απλά ένας σύλλογος. Είναι η άσβεστη φλόγα του Πειραιά, που μέσα από τα γήπεδά του γίνεται αιώνια.