Λιγότερο από ένας χρόνος έχει περάσει από τότε που στην πόλη του Ναυπλίου πραγματοποιήθηκε το 1ο Πιλοτικό Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Αναπλίου – όπως οι ντόπιοι αποκαλούν την πόλη. Aν και δοκιμαστικού χαρακτήρα, η διοργάνωση έδωσε την ευκαιρία σε κινηματογραφόφιλους κάθε ηλικίας να παρακολουθήσουν ένα γεμάτο πρόγραμμα με αρκετά μεγάλο αριθμό ταινιών και από διάφορες χώρες (ενδεικτικά η Ελλάδα, η Γαλλία, η Ιταλία και το Μαρόκο). Οι επιλογές των ταινιών, τόσο των ελληνικών (από τον παραγωγό και σκηνοθέτη Κυριάκο Χατζημιχαηλίδη) όσο και των διεθνών (από τον κριτικό κινηματογράφου Κώστα Κωνσταντινίδη), ήταν ευρυγώνιας κοινωνικής αντίληψης προσεγγίζοντας θέματα όπως η συντροφικότητα, η διαφορετικότητα, η εκπαίδευση, η τρίτη ηλικία, το παιδί και τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Για την ακρίβεια, η κυρία Βίκυ Πεζίρη που είχε την ιδέα του φεστιβάλ σε συνεργασία με τη νυν καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ, σκηνοθέτρια Κωστούλα Τωμαδάκη, δεν περίμενε ότι η αίθουσα Τριανόν στην Πλατεία Συντάγματος του Ναυπλίου θα συγκέντρωνε έναν τόσο σημαντικό αριθμό θεατών. Εκτός από την παρακολούθηση των προβολών, ο κόσμος συμμετείχε σε συζητήσεις μαθαίνοντας από πρώτο χέρι το σύμπαν του φορμάτ και της κινηματογραφικής αξίας των ταινιών μικρού μήκους. Το 1ο Φεστιβάλ έγινε υπό την αιγίδα και την οικονομική ενίσχυση της Περιφέρειας Πελοποννήσου και του Δήμου Ναυπλιέων (που παραχώρησε το Τριανόν). Φυσικά, λόγω του πιλοτικού χαρακτήρα του, δεν σχεδιάστηκαν διαγωνιστικά τμήματα, ούτε – συνεπώς – και βραβεία, εκτός από ένα ενδεικτικό βραβείο κοινού, το οποίο απονεμήθηκε στην ταινία του Βασίλη Καλαμάκη «Ο φοιτητής».
Για την κυρία Πεζίρη που βρίσκεται στον εγχώριο οπτικοακουστικό χώρο από τη δεκαετία του 1980 (μετά τις σπουδές της στη σκηνοθεσία), η πρωτοβουλία για τον σχεδιασμό του φεστιβάλ γεννήθηκε από την ανάγκη να δοθεί έμφαση στην πολιτιστική πολυμορφία του Ναυπλίου και να προωθηθεί η δημιουργικότητα ντόπιων καλλιτεχνών και νέων ταλέντων. Ενας από τους βασικούς στόχους του φεστιβάλ είναι να δημιουργήσει μια πλατφόρμα συνάντησης και ένωσης για τους κατοίκους και τους επισκέπτες, επιτρέποντάς τους να απολαύσουν τη σύγχρονη ελληνική πολιτιστική δημιουργία. Εξάλλου, η τοποθεσία του Ναυπλίου προσδίδει έναν ξεχωριστά γοητευτικό χαρακτήρα στο φεστιβάλ. Περιτριγυρισμένο από το γαλάζιο του Αργολικού Κόλπου και το εντυπωσιακό φυσικό τοπίο της περιοχής, το Ναύπλιο προσφέρει έναν σπάνιο συνδυασμό φυσικής ομορφιάς και πολιτιστικής κληρονομιάς (θυμίζουμε ότι στο Ναύπλιο θα πραγματοποιηθούν γυρίσματα της πολλά υποσχόμενης ταινίας «Καποδίστριας» του Γιάννη Σμαραγδή).
Με γνώμονα ότι η έβδομη τέχνη είναι γερός συνδετικός κρίκος με το παρελθόν, την Ιστορία και το μέλλον, ένας από τους στόχους του φεστιβάλ είναι οι μαθητές και οι μαθήτριες να εξοικειωθούν με τη γλώσσα της κινηματογραφικής αφήγησης. Σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, ο κινηματογράφος μπορεί να συμβάλει σε μια ρεαλιστική πρόσληψη της πραγματικότητας, μπορεί να γίνει ένα εξαιρετικό εργαλείο επικοινωνίας και ένα θαυμάσιο μέσο έκφρασης. «Η κινηματογραφική παιδεία, η αξιοποίηση του κινηματογράφου πρέπει να γίνεται με τρόπο που να μην αντιμετωπίζει τους μικρούς θεατές ως παθητικούς δέκτες αλλά ως ενεργούς, ενισχύοντας την κριτική τους σκέψη, την ανάπτυξη της αντίληψής τους αλλά και της κοινωνικής συνείδησης», θεωρεί η Βίκυ Πεζίρη. Οπότε, με στόχο διττό, την ψυχαγωγία και την εκπαίδευση, το φεστιβάλ προσκαλεί τους μαθητές να στείλουν τις ταινίες τους που έχουν γυριστεί τα δύο τελευταία χρόνια. Το θέαμα και το βίωμα κάθε προβολής συνιστούν σπουδαίο υλικό για μια γόνιμη συζήτηση των παιδιών με τους εκπαιδευτικούς αλλά και με τους γονείς τους.
Ενα δεύτερο σκέλος στο πλαίσιο του ίδιου φεστιβάλ, στο οποίο η κυρία Πεζίρη ποντάρει, είναι οι θεατρικοί μονόλογοι, για τις ανάγκες των οποίων, βέβαια, απαραίτητη είναι μια αίθουσα με αυτοσχέδια σκηνή που θα διαμορφώνεται από τον ίδιο τον δημιουργό. «Η ενθάρρυνση και η δημιουργικότητα κυρίως των νέων ανθρώπων είναι πρόκληση για το φεστιβάλ και οι θεατρικοί μονόλογοι είναι σαν μια κραυγή ανείπωτων που ψάχνουν το κοινό τους γιατί ο ηθοποιός πάνω στη σκηνή έχει να αναμετρηθεί με τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει και να εκτεθεί πλήρως απέναντι στο κοινό», λέει. «Ενας μονόλογος είναι μια ρωγμή στον χρόνο όπου ο καθένας μπορεί να δει βαθιά μέσα σε έναν χαρακτήρα. Ηθοποιοί, συγγραφείς, σκηνοθέτες, ακούραστοι εργάτες της τέχνης γράφουν, δημιουργούν από την καθημερινή ζωή, από τη μνήμη – προσωπική και συλλογική».