Από τον πάγκο ήρθε και ένας (ακόμη) αφανής ήρωας εκείνης της ανεπανάληπτης βραδιάς. Ο Κίνι πέρασε στο 90+1΄ αντί του Φρανσίσκο Ορτέγκα σαν αριστερός μπακ και δεν βούτηξε μόνο στη φάση του Ικονέ στο 121΄. Στο 94΄ είχε ένα γύρισμα που σταμάτησε στο χέρι του Μαρτίνες Κουάτρα και που εύκολα θα μπορούσε να δοθεί πέναλτι (διαφώνησε βεβαίως το VAR). Και στο 115΄ έβαλε το πόδι του για το πιο κρίσιμο γκολ στην ιστορία του Ολυμπιακού. Εκείνος έκλεψε την μπάλα και άνοιξε απευθείας το transition για τον Ελ Κααμπί. Ο Μαροκινός πάσαρε στον Ορτα που έβαλε την μπάλα στο «κουτί». Και όταν οι Ιταλοί έδιωξαν ήρθε ο άλλος Ισπανός, ο Ιμπόρα, να αρπάξει τη «δεύτερη μπάλα». Αυτός έδωσε στον Εσε αριστερά. Και από εκεί; Στον έβδομο ουρανό…
Και ο «εκτελεστής»
Ηταν το 11ο γκολ του Αγιούμπ Ελ Κααμπί στα εννέα ματς του περσινού Conference League. Και τέλος πάντων τα λόγια για τον πρώτο σκόρερ και MVP της διοργάνωσης είναι περιττά. Εχει ενδιαφέρον όμως μια λεπτομέρεια. Οτι ο Μαροκινός ολόκληρη τη νύχτα του τελικού δεν μπόρεσε να ακουμπήσει την μπάλα ως το 116΄. Η στατιστική έγραψε 16 χαμένες μονομαχίες, 59% ευστοχία στην πάσα, 2 αποτυχημένες απόπειρες να περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο. Και τελικά μόνο μία τελική προσπάθεια. Μία και να… καίει. Από τη σέντρα του Σαντιάγκο Εσε, στο κεφάλι του. Και από εκεί στα δίχτυα της Φιορεντίνα. Και στην απόδειξη ότι για μια στιγμή ο Ολυμπιακός έγινε αιτία εκατομμύρια άνθρωποι να μπουν στο ίδιο όνειρο: Με τα μάτια ανοιχτά…
Οι 11+5 του τελικού: Τζολάκης, Ροντινέι, Ρέτσος, Κάρμο, Ορτέγκα (90+1΄ Κίνι), Εσε, Ιμπόρα,
Τσικίνιο (77΄ Ορτα), Ποντένσε (106΄ Μασούρας), Φορτούνης (74΄ Γιόβετιτς), Ελ Κααμπί
(119΄ Ελ Αραμπί).