Με χωροταξικούς όρους θα μπορούσε κάποιος να πει ο επόμενος πολιτικός κύκλος θα καθοριστεί από μία αίθουσα. Συγκεκριμένα την με αριθμό 168 του Μεγάρου της Βουλής. Μπροστά από δέκα ηλεκτρονικούς υπολογιστές φυλάσσεται σε ψηφιακή μορφή ο ογκώδης φάκελος της δικογραφίας για το δυστύχημα των Τεμπών και για ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες των υπουργών Κώστα Καραμανλή και Χρήστου Σπίρτζη. Και αυτές τις μέρες οι βουλευτές των κομμάτων περνούν από κει για να λάβουν γνώση ακριβώς αυτής της ογκώδους δικογραφίας.
Η ανάγνωση και τα νομικά συμπεράσματα θα οδηγήσουν και στο επόμενο βήμα: τι είδους προανακριτική θα συσταθεί από την ολομέλεια της Βουλής για να διερευνήσει τυχόν ποινικά αδικήματα πολιτικών προσώπων. Και εδώ το θέμα φεύγει από το χωροταξικό, δεν είναι δηλαδή απλώς ζήτημα μιας αίθουσας. Είναι θέμα στρατηγικής, προσανατολισμού, τακτικών συμμαχιών των πολιτικών δυνάμεων. Τι είδους επιτροπή θα είναι αυτή που θα προκριθεί; Θα είναι για παράδειγμα αυτή που θέλει α λα μοντέλο Τριαντόπουλου η κυβερνητική πλειοψηφία ώστε να παρακαμφθεί ακριβώς η προανακριτική και όλο αυτό να πάει απευθείας σε φυσικό δικαστή; ‘Η μήπως θα είναι η προανακριτική που θα προτείνει το ΠΑΣΟΚ το οποίο έχει και τους 30 βουλευτές που όμως θα περιγράφει ενδεχόμενες πράξεις κακουργηματικού χαρακτήρα; Και εδώ είναι η διαφορά από την ιστορία Τριαντόπουλου.
Από την άλλη στα αριστερά του πολιτικού τόξου ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει τη δική του αριθμητική λοξοκοιτώντας και προς τη Νέα Αριστερά, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα έγιναν τηλεφωνήματα των πολιτικών αρχηγών τουλάχιστον σε επίπεδο αντιπολίτευσης ακριβώς για να διαμορφωθεί ένα μπλοκ. Το ΚΚΕ από τη μεριά του βλέπει το όλο ζήτημα όχι στενά νομικά αλλά πάνω από όλα πολιτικά όπως βλέπει συνολικά και την ιστορία των Τεμπών επιμερίζοντας τις ευθύνες σε όσους κυβέρνησαν – και άρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι πώς θα κινηθεί η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Η δική της εκπροσώπηση εντός της Βουλής είναι αναντίστοιχη του δημοσκοπικού ρεύματός της. Δεν έχει τους βουλευτές για να προτείνει μόνη της προανακριτική επιτροπή. Εχει όμως το δημοσκοπικό ρεύμα για να πιέσει τους ετέρους. Το προγενέστερο παράδειγμα πάντως της κοινής πρόταση μομφής φάνηκε πως δεν έκανε καλό ταμείο για τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης – τουλάχιστον της κεντροαριστερής. Και δεν ήταν ένα καλό δείγμα για εκείνους δεδομένου πως έδειξε πως εκταμιεύεται θετικά μόνο από την Πλεύση Ελευθερίας.
Αγκάθι για την κυβέρνηση
Το ένα θέμα, λοιπόν, είναι το χωροταξικό. Τι είδους προανακριτική θα προκριθεί, πώς θα εξελιχθεί η υπόθεση της δικογραφίας και τι αδικήματα θα περιγραφούν για τους πολιτικά φερόμενους ως εμπλεκόμενους. Τα Τέμπη όμως δεν είναι μόνον αυτό. Η εν κινήσει υπόθεση που παραμένει προς διερεύνηση διαμορφώνει όρους πολιτικής «τραμπάλας» μέσα στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Σύμφωνα με τους εκλογικούς αναλυτές το δυστύχημα των Τεμπών είναι ενεργό και διαμορφώνει ακόμα όρους ρεύματος στην κοινωνία παρά τις ανατάξεις που έχει καταφέρει η κυβέρνηση δημοσκοπικά λόγω των πρόσφατων παροχών και της μεταβολής της ατζέντας. Τα Τέμπη παραμένουν ένα μεγάλο αγκάθι για την κυβέρνηση και ταυτόχρονα είναι στην ψυχή του λαού, παρότι εκείνος το τελευταίο τουλάχιστον διάστημα και βάσει πολλών μετρήσεων δεν τα ιεραρχεί ως πρώτο ζήτημα – σε αντίθεση με την ακρίβεια – τα διατηρεί όμως τουλάχιστον στην πρώτη τετράδα των θεμάτων που τον απασχολούν.
Το εκκρεμές πόρισμα του κ. Καρώνη από το ΕΜΠ, η εξέλιξη της δικογραφίας αλλά και οι κινήσεις των συγγενών των θυμάτων – που επίσης δεν συγκροτούν κοινό μέτωπο – είναι επίσης μερικές μεταβλητές που οφείλουν να προστεθούν στο όλο θέμα που φαίνεται πάντως να μη μετακινείται στο περιθώριο της πολιτικής ατζέντας. Το αντίθετο. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη παραμένουν ένας εφιάλτης και πονοκέφαλος για τη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία και αυτό έχει τη σημασία του, δεδομένου πως ο ίδιος ο Πρωθυπουργός απέδωσε εσωτερικά ευθύνες σε όσους το προηγούμενο διάστημα είχαν υποτιμήσει ακριβώς αυτή τη δυναμική.
Και η κεντροαριστερή αντιπολίτευση όμως δεν μπορεί να πάει με τεχνικούς όρους α λα αντιμνημονίου. Παρότι μετέχουν στην όλη δυναμική της διαμαρτυρίας δεν φαίνεται να μπορούν ακριβώς να σχηματίσουν πάνω στο ρεύμα των Τεμπών μία δική τους δυναμική αυτοτελώς. Οι σοβαροί πολιτικοί αναλυτές θεωρούν τα Τέμπη και ενεργά και καθοριστικά αν λάβουν τροπή «πυκνωτή διαφόρων επιμέρους δυσαρεσκειών».
Η αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος αλλά και η δυσφορία των πολιτών απέναντι σε θεσμούς – βάσει μετρήσεων – όπως η Δικαιοσύνη είναι θέματα τα οποία φαίνεται πως έχουν αποδεσμευτεί ως δυναμικές και από την υπόθεση του τραγικού δυστυχήματος. Κανείς αυτό δεν μπορεί να το αγνοήσει.