Η κυβέρνηση ακολουθεί συχνά μια επικοινωνιακή τακτική πολύ συνηθισμένη στο πολιτικό σύστημα και τους δορυφόρους του, τόσο που έχει καταστεί σχεδόν «φυσική», σαν μια μανιέρα από την οποία είναι πολύ πιθανό να έχουμε παρασυρθεί κατα καιρούς όλοι, γαλουχημένοι καθώς είμαστε σε μια κοινωνία συγκρουόμενων ομάδων πίεσης. Τον κοινωνικό αυτοματισμό.
Τελευταίο παράδειγμα η συζήτηση για τον σιδηρόδρομο και την αναγκαία μεταρρύθμισή του.
Το βάρος στον δημόσιο διάλογο δόθηκε βασικά στην αξιολόγηση των εργαζομένων. Μια λογική εξέλιξη δεδομένης της προσήλωσης στην απόδοση του δυστυχήματος των Τεμπών μονάχα στο ανθρώπινο λάθος, προκειμένου να μην αναδεικνύεται το γεγονός ότι έπρεπε να είχαν τοποθετηθεί στην ώρα τους, επί Κυριάκου Μητσοτάκη και Κώστα Καραμανλή, η αυτόματη τηλεδιοίκηση της σύμβασης 717 και το σύστημα αυτόματης προστασίας συρμών (ETCS). Οι ευθύνες έχουν, φυσικά, ονοματεπώνυμα και ιδιότητες. Που αν τα αναζητήσει κανείς συναντά ενδείξεις ότι όλα, όλοι, κάπως, κάπου διαπλέκονται γλυκά. Πώς θα κάνουν τώρα τους σωτήρες; Με ποια καλή μαρτυρία;
Με ονοματεπώνυμα μπήκαν, επίσης, οι υπογραφές για τον διορισμό του σταθμάρχη. Τον Μάιο του 2022 εκδόθηκε ΦΕΚ με την αλλαγή του προκαθορισμένου ορίου ηλικίας, τον Ιούνιο του 2022 εκδόθηκε το ΦΕΚ με την πρόσληψή του. Ποιος θα αναλάβει αυτή την ευθύνη; Οι ίδιοι που κατηγορούν τους εργαζόμενους κάθε τρεις και λίγο ότι δεν θέλουν την αξιολόγηση; Διότι τώρα τελευταία εμφανίζονται ξανά, κάθε τρεις και λίγο, αυτοί οι δήθεν τίμιοι «αξιολογητές» με το ύφος αμαρτωλού ιεροεξεταστή, σπάταλοι εκμεταλλευτές της εξουσίας, παράσιτα-ξενιστές και συνήγοροί τους, άνθρωποι που ζουν κατά βάση από το Δημόσιο και από τα λομπίστικα τρίγωνα, αλλά με σηκωμένο δάχτυλο καταδιώκουν τους άλλους για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας.
«Εχει δαιμονοποιηθεί η αξιολόγηση» λένε αυτοί. Οχι η αξιολόγηση. Αυτοί. Αυτούς δεν εμπιστεύεται ο κόσμος, αυτούς και το κομματικό κράτος και τα παιδιά του που το παίζουν «φιλελεύθερα» με τιμολόγια και μισθολόγια από άγνωστες εταιρείες. Αυτοί βγάζουν το κακό όνομα στο κράτος που πατώνει στις έρευνες εμπιστοσύνης, με την έλλειψη αξιοκρατίας που αναφέρουν ως πρώτη αιτία φυγής όσοι ζουν έξω. Οι αυτοματισμοί ειναι εύκολοι, βλέπετε, μα η αλήθεια πονάει. Κι είναι ακόμη πιο δύσκολη όταν απαιτεί από το σηκωμένο δάχτυλο να κάνει στροφή και να δείξει τον κάτοχό του.