Το μέλλον του ποδοσφαίρου στην Αργεντινή – και ίσως παγκοσμίως – ανήκει σε αυτόν. Ο Φράνκο Μασταντουόνο είναι μόλις 17 ετών, φορά τη φανέλα με το νούμερο 30 της Ρίβερ Πλέιτ και έχει στραμμένα πάνω του τα βλέμματα όλου του κόσμου. Στην πατρίδα του θεωρείται ήδη ο διάδοχος του Μέσι, ενώ οι κορυφαίοι ευρωπαϊκοί σύλλογοι είναι έτοιμοι να… ξοδευτούν για να τον αποκτήσουν. Το φάουλ-γκολ που σημείωσε στο «Μονουμεντάλ», στον ναό της Ρίβερ, στο πιο δύσκολο ματς – το σούπερ κλάσικο κόντρα στην Μπόκα – άναψε ακόμη περισσότερο τα φώτα της δημοσιότητας γύρω του.
Πριν τον δούμε στο Τσάμπιονς Λιγκ και με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής, υπάρχει μια άγνωστη πτυχή της ζωής του που προκαλεί έκπληξη: ο Μασταντουόνο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αστέρι της πατρίδας του και με… ρακέτα στο χέρι. Οπως ο Γιανίκ Σίνερ με το σκι, έτσι και ο Φράνκο υπήρξε ένα από τα κορυφαία ταλέντα της χώρας στο τένις, στην κατηγορία U10. Την αποκάλυψη έκανε πρόσφατα και ο Γκιγιέρμο Κόρια – πρώην Νο3 στον κόσμο και μέχρι πρότινος αρχηγός της ομάδας Davis της Αργεντινής: «Ηταν ένα από τα καλύτερα νεαρά ταλέντα που είχαμε στη διάθεσή μας».
Πώς προέκυψε
Ο μικρός Φράνκο ξεκίνησε το τένις όπως πολλά παιδιά του δημοτικού: για να αθληθεί και να περάσει καλά με τους φίλους του. Ομως το ανταγωνιστικό πνεύμα υπήρχε ήδη μέσα του. Σύντομα ξεκίνησε να συμμετέχει σε τουρνουά και πρωταθλήματα, μέσα από τον όμιλο του Μπουένος Αϊρες όπου έκανε μαθήματα. «Οταν έκλεισε τα 10, τον εντάξαμε στο σύστημα της Αργεντινής Ομοσπονδίας Τένις (AAT) και άρχισε να παίζει σε εθνικές διοργανώσεις», αποκάλυψε ο πρώην προπονητής του, Αγουστίν Μαντσίνι. Την ώρα που παρακολουθούσε τον Ντελμπόνις να προπονείται στην Ασούλ και ζούσε τη «δεύτερη νιότη» του Ντελ Πότρο το 2018, ο Μασταντουόνο «εκτοξευόταν» στο νεανικό κύκλωμα, αντιμετωπίζοντας μάλιστα, περιστασιακά, τον μετέπειτα ιταλοποιημένο Λουτσιάνο Νταρντέρι.
Πώς ήταν ως τενίστας ο Φράνκο (και συνεχίζει να είναι όποτε πιάνει τη ρακέτα); Οι περισσότεροι προπονητές του αναφέρουν την εξαιρετική του ικανότητα να παίρνει τακτικές αποφάσεις γρήγορα και με ακρίβεια. Μπορεί να μην εκτελούσε πάντα τέλεια, αλλά καταλάβαινε άριστα τις συνθήκες του παιχνιδιού και τις κινήσεις του αντιπάλου – μια δεξιότητα που πλέον εφαρμόζει στο ποδόσφαιρο με εξίσου εντυπωσιακό τρόπο. Οσοι τον γνώρισαν από μικρό λένε ότι, αν έπρεπε να συγκριθεί με κάποιον σύγχρονο τενίστα, θα έμοιαζε περισσότερο στον Νόβακ Τζόκοβιτς: ταχύτητα, τεχνική, καλές επιστροφές από τη βασική γραμμή και… εκρηκτικός χαρακτήρας.
Ωστόσο, η καρδιά του ανήκε πάντα στο ποδόσφαιρο – και συγκεκριμένα στη Ρίβερ Πλέιτ. Ο Μαντσίνι θυμάται πως κάθε αγώνας και κάθε προπόνηση προσαρμοζόταν ανάλογα με την ώρα που έπαιζε η Ρίβερ. Ο Φράνκο φορούσε πάντα τα χρώματα της αγαπημένης του ομάδας και όταν ήρθε η ώρα να επιλέξει, η απόφαση ήταν μονόδρομος. Ο σκάουτερ της Ρίβερ, Ντανιέλ Μπριζουέλα, τον εντόπισε και του πρότεινε να ενταχθεί στις ακαδημίες των Μιγιονάριος. Στα 12 του, το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Για κάποιο διάστημα κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα σε τένις και ποδόσφαιρο, όμως σύντομα αναγκάστηκε να διαλέξει. Επέλεξε την μπάλα – την ποδοσφαιρική – και το έκανε με πάθος. Μια επιλογή που θυμίζει εκείνη του Σίνερ, όταν στα 14 του άφησε το σπίτι του και μετακόμισε στο Μπορντιγκέρα για να αφοσιωθεί στο τένις. Ιστορίες φαινομένων, που ακολουθούν το όνειρό τους και δεν κοιτούν πίσω.