Το ακούγαμε μετεμφυλιακά. Πως θα έρθουν οι κομμουνιστές και θα μας πάρουν τα σπίτια. Η απειλή κατά της ιδιοκατοίκησης, του ιδιωτικού χώρου και του μικρού συσσωρευμένου πλούτου του νοικοκύρη έβρισκε ευήκοα ώτα σε όχι μικρό μέρος του λαού για χρόνια και ήταν μέρος ενός σκληρού πολιτικού διλήμματος. Να όμως που ήρθε η εποχή που η αφαίρεση πόντο πόντο του ιδιωτικού πλούτου να μη γίνεται από ερυθρούς εχθρούς αλλά από τους σημερινούς εξουσιαστές. Για αρχή οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, κατά δεύτερον το μπλοκάρισμα λογαριασμών, κατά τρίτον ο ΕΝΦΙΑ, κατά τέταρτον τα υψηλά ενοίκια που λεηλατούν τις έτοιμες εναπομείνασες καταθέσεις, κατά πέμπτον η ρύθμιση πως τα οικόπεδα κάτω των δύο στρεμμάτων σε οικισμούς κάτω των 2 χιλιάδων κατοίκων χάνουν το δικαίωμα δόμησης. Τώρα και ο περιορισμός των τροχόσπιτων. Καλά περνάτε; που θα ρωτούσε και ο Μαρξ.
Δεν πέρασε τελικά η σκέψη της κυβέρνησης για ταξί που θα μας μετέφερε πιο φθηνά αν είχαμε πιει τη νύχτα, με στόχο να μην οδηγούμε μεθυσμένοι. Αστραψαν και βρόντηξαν οι ταξιτζήδες αυτές τις ημέρες. Αν περνούσε, το άσμα «Πήγαινέ με όπου θέλεις, ταξιτζή» του Στράτου θα γινόταν πραγματικότητα.
Ανέκδοτο: Πώς λέγεται ο ράπερ που θα γεμίσει το ΟΑΚΑ για τελευταία φορά; Πυξ Λεξ.
Ανοίγει, λέει, το Αλκατράζ ο πρόεδρος Τραμπ και μπερδεύτηκα νομίζοντας πως άλλαξε χέρια το γνωστό strip club στη Λ. Συγγρού.
Να μιλήσουμε, να καταδικάσουμε τη βία στα ΑΕΙ, αλλά όχι με την αφορμή αυτή να τα απαξιώσουμε ή να τα ακυρώσουμε.
Γάζα ώρα μηδέν. Πόσο ακόμη η στρατηγική του Ισραήλ; Πόσοι ακόμα νεκροί και τραυματίες; Μη σωπάσουμε.