Η μισή Ελλάδα περιμένει κόμμα Σαμαρά και η άλλη μισή Τσίπρα. Εν τω μεταξύ όλοι μαζί ψηφίζουν
Μητσοτάκη.
Κρίμα για την Κλαυδία και το ενδιαφέρον τραγουδάκι που στείλαμε στον θεσμό της Γιουροβίζιον. Και λέω κρίμα γιατί στα κοινωνικά δίκτυα ορισμένοι – όχι λίγοι – σήκωσαν τη γαλάζια παντιέρα για ένα ποπ κομμάτι και σε αυτό βρήκαν και εθνικές συνδηλώσεις – μέχρι και απαντήσεις είδαν στη woke κουλτούρα. Αφήστε το κορίτσι, μια χαρά φωνή έχει. Κρατήστε ορισμένοι τις πατριδοκαπηλίες σας
για αλλού.
Μεγάλη εορτή χθες – Κωνσταντίνου και Ελένης – και όλων των υποκοριστικών ονομάτων. Παράγουμε πάντως περισσότερους/ες από όσους μπορούμε να ευχηθούμε. Χρόνια πολλά όπως και να ‘χει.
Πάει και ο Αχιλλέας Θεοφίλου. Ο φωτισμένος μουσικός παραγωγός μιας ολόκληρης Μεταπολίτευσης. Μιας εποχής που οι παραγωγοί – κυρίως και βασικά με τη Minos του Μάτσα συνδέθηκε ο εν λόγω σπουδαίος άνδρας – είχαν και ρόλο και όραμα. Και ο Αχιλλέας εγγράφεται πια ιστορικά μαζί με πρόσωπα όπως οι Λαμπρόπουλοι, οι Μάτσες, ο Μηλιόπουλος, ο Γκενσάρ, ο Αλέκος Πατσιφάς, ο Τάσος Φαληρέας και άλλοι που είχαν την τόλμη και τις φρέσκες ιδέες να επιβάλουν ρεύματα και πρόσωπα. Του χρωστάμε ανάμεσα σε ονόματα όπως ο Λοΐζος, ο Νταλάρας ή η Αλεξίου και δύο δίσκους-τομές και εξόχως ευπώλητους: το «Υπάρχω» του Στέλιου Καζαντζίδη και τα «Νησιώτικα» του Γιάννη Πάριου. Υπήρχε σπίτι το ’80 ή το ’90 που δεν τους είχαν;
Συνελήφθη, λέει, ο Χρήστος Μαυρίκης. Κάνει κόμμα ο Αντώνης ο Σαμαράς. Μα από πότε είναι αυτή
η εφημερίδα;
Την αξιολόγηση του Δημοσίου θα την κάνουν διορισμένοι μετακλητοί της εκάστοτε κυβέρνησης; Απλή ερώτηση.