Ανάκαμψη της ΝΔ, αυτό φαίνεται στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Σύμφωνα με τη Metron Analysis, η έρευνα της οποίας παρουσιάστηκε στο Mega, η εκτίμηση ψήφου για το κυβερνών κόμμα έχει ανεβεί στο 30,2%, σχεδόν τρεις μονάδες επάνω από το 27,3% που ήταν την περίοδο της έντασης για τα Τέμπη. Η ΝΔ, επίσης, στη νέα δημοσκόπηση της Opinion Poll για το Action24, φτάνει σε ποσοστό 30,4% στην εκτίμηση ψήφου.
Και οι δύο δημοσκοπήσεις συγκλίνουν δείχνοντας μικρή κάμψη του κόμματος της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ενώ ως φαίνεται «τσιμπάει» ελάχιστα το ΠΑΣΟΚ.
Τα ευρήματα και των νέων δημοσκοπήσεων είναι ένα ακόμα μήνυμα για την αντιπολίτευση. Σε συνθήκες αυτού που λέμε κανονικότητα, το κυβερνών κόμμα εξακολουθεί να περιβάλλεται από την εμπιστοσύνη μιας πλειοψηφίας που, ακόμα κι αν έχει δυσαρέσκειες για κάποια ζητήματα (βία στα πανεπιστήμια, δημόσια ασφάλεια, δημόσιες συγκοινωνίες και, ιδίως, η αίσθηση ότι λειτουργεί μια κυβέρνηση δύο ταχυτήτων, κάποιοι που ιδρώνουν τη φανέλα και κάποιοι που απολαμβάνουν την εξουσία), την εμπιστεύεται επειδή είναι το μόνο σχήμα που εγγυάται τη σταθερότητα και την ανάπτυξη.
Κάτι που είχε τα φόντα να εγγυηθεί και το ΠΑΣΟΚ – αλλά αντί να παίξει θεσμικά, ο Νίκος Ανδρουλάκης και η ηγετική ομάδα γύρω του προτίμησε να ανεβεί στα κεραμίδια της διαμαρτυρίας και να ανταγωνιστεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κατανοώ γιατί. Οταν ο αρχηγός επικαλείται μηχανιστικά υποδείγματα πολιτικής από την Ιβηρική, υποδείγματα που ήδη έχουν καταδικαστεί στην Πορτογαλία και δοκιμάζονται σοβαρά στην Ισπανία, δεν του μένουν και πολλές άλλες προσιτές στην κουλτούρα του πολιτικές προτάσεις. Δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ, η σημερινή ηγεσία του αδυνατεί να συνθέσει ένα μείγμα πολιτικής για την κανονικότητα. Εν μέρει και λόγω περιορισμένων αναφορών. Μια μεγάλη διαφορά του Μητσοτάκη από τον Ανδρουλάκη έγκειται στο ότι οι ορίζοντες του πρώτου είναι ανοιχτοί, ενώ συνεχίζει να ενημερώνεται, να διαβάζει, να μπορεί να κατανοήσει τι παίζεται παγκοσμίως.
Αντίθετα, ο δεύτερος συνεχώς κάνει αναφορές στη θητεία του ως ευρωβουλευτή (που δεν τη λες και θριαμβική) ενώ για τον κόσμο έχει μια ανάλυση αριστερή, ξύλινη δηλαδή και στερεότυπη. Αδυνατεί να μιλήσει για την οικονομία, για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, αδυνατεί να φιλοτεχνήσει την εικόνα μιας χώρας του δυτικού κόσμου που σε περιόδους παγκόσμιας αταξίας οφείλει να μείνει σταθερή στον προσανατολισμό της, χωρίς να χάσει ούτε το δικαίωμα να επικαλείται τις δημοκρατικές αξίες της ούτε όμως και τη διεθνή θέση της. Μπερδεύει την πολιτική με τον βολονταρισμό και απλώς κουνάει το δάχτυλο.
Τα ίδια δεν κάνει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Τα ίδια, με πιο γκροτέσκ τόνους και με μεγαλύτερη θεατρικότητα. Αλλά, σε αντίθεση με τον Ανδρουλάκη, εκείνη έχει στόχο: όσο πιο πολλές από τις ψήφους που το 2015 πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Και φαίνεται ότι τον στόχο της τον κατακτά, συνήθως υποβοηθούμενη από τον Νίκο Ανδρουλάκη, που στις κρίσιμες φάσεις πρόθυμα γίνεται παρακολούθημά της.
Ο Μητσοτάκης πρέπει να του χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη.