Διάβασα χθες εμπεριστατωμένο άρθρο στο «ΒΗΜΑ» σύμφωνα με το οποίο ο Αλέξης Τσίπρας οσονούπω επιστρέφει με δικό του πολιτικό κόμμα, προφανώς για να μας σώσει. Σπουδαία κίνηση με προοπτική που την περιμένουμε με αγωνία. Δεν ξεχνάμε, φυσικά, ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός είναι ο άνθρωπος που, δέκα χρόνια πριν, αυτές τις μέρες, αφού με το ψέμα ότι θα έσχιζε τα μνημόνια πήρε την εξουσία, έπαιξε στα ζάρια τη χώρα και, με το παρανοϊκής σύλληψης δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, παραλίγο να τη μετατρέψει σε ένα κράτος-παρία, μακριά όχι μόνο από την ευρωζώνη αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, χωρίς χρηματοδότηση και με τους πολίτες σπαρασσόμενους.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να πιστεύει ότι προσδοκούμε την επιστροφή του με νοσταλγία – όλοι οι πολίτες και όχι μόνο κάποιοι μερακλήδες, όπως ο γράφων, που όντως τον νοσταλγούμε, επειδή μας λείπει η κωμική διάσταση της δημόσιας παρουσίας του. Σίγουρα τον αναμένει ο Μητσοτάκης – στον οποίο έκανε δώρο δυο πρωθυπουργικές θητείες, την πρώτη για να γλιτώσει η χώρα την ύφεση και τη δεύτερη για να μην ξαναζήσει το αριστερό παραμύθι.
Αλλά η κοινωνία; Η κοινωνία σίγουρα προσδοκά την επιστροφή του, επειδή σήμερα έχουμε περί τα επτά συριζογενή κόμματα και, όντως, μας λείπει ένα ακόμα. Γουέλκαμ, Αλέξις.