Παρ’ όλα αυτά, από την κεντροαριστερή κινητικότητα κι από τη φούρια με την οποία επιτέθηκαν στην ιδέα ενός σαμαρικού κόμματος νυν και παρελθοντικοί εκπρόσωποι του υπερσυντηρητικού ποιμνίου προκύπτει μια εύλογη απορία: υπάρχει, άραγε, τόση ζήτηση όση υπονοεί η υπέρμετρη διάθεση προσφοράς; Υπάρχει, δηλαδή, εκλογικό σώμα που σκέφτεται να στηρίξει ένα νέο κομματικό εγχείρημα στην Κεντροαριστερά και κοινό για ένα τραμπικό κόμμα; Η απάντηση στο δεύτερο σκέλος του ερωτήματος είναι πιο εύκολη. Αφτιά έτοιμα να ακούσουν μια βαλκανική εκδοχή του MAGA ή μυαλά πρόθυμα να πιστέψουν πως οι νέοι, λευκοί, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου άνδρες πέφτουν θύματα ρατσισμού και σεξισμού από τους θιασώτες της πολιτικής ορθότητας υπάρχουν. Δεν είναι πλειοψηφικό ρεύμα. Αλλά τα ποσοστά τους – όπως φαίνεται από τα ποιοτικά στοιχεία των μετρήσεων της κοινής γνώμης – είναι τέτοια που επιτρέπουν σε μερικούς ακόμη να αυτοσυστηθούν σαν εκφραστές τους, ώστε να προστεθεί ένα επιπλέον κόμμα στα δεξιά της Κεντροδεξιάς. Ωστόσο, λείπουν πολιτικές προσωπικότητες ικανές να μιμηθούν με επιτυχία την πληθωρική περσόνα του δισεκατομμυριούχου που υποδύεται τον πολέμιο του συστήματος. Γιατί εδώ η πολιτική ζωή έχει κάνει τους δυνητικούς τους ψηφοφόρους πιο δύσπιστους απ’ όσο χρειάζονται οι πολιτευτές αυτού του είδους.