Τα βλέπω, τα παρατηρώ, είναι μόδα. Και, όπως έχει πει ο Ζαν Κοκτό, τη μόδα δεν πρέπει να την κατηγορούμε γιατί, η καημένη, πεθαίνει πολύ νέα. Η συγκεκριμένη βέβαια κρατάει ήδη κάμποσα χρόνια. Ισως διότι δεν πρόκειται ακριβώς για μόδα αλλά για fashion statement. Το οποίο σημαίνει ένα στοιχείο στην εμφάνιση κάποιου – ή και ολόκληρη η εικόνα του – που υιοθετείται συνειδητά για να υπογραμμίσει τη αισθητική φιλοσοφία, το στυλ, την προσωπικότητά του. Τώρα ποια ακριβώς αισθητική φιλοσοφία και τι είδους προσωπικότητα μπορούν να υπογραμμίσουν τα τεράστια και συνήθως «αρματωμένα» γυναικεία νύχια, δυσκολευόμουν να καταλάβω.
Πρόσφατα όμως, διαβάζοντας βαθυστόχαστα και αναλυτικά άρθρα περί του θέματος άρχισα να ψιλοκαταλαβαίνω. Πρώτα απ’ όλα ότι το να κοιτάξεις κάπως τα πέντε πόντων και με έναν απορροφητήρα (που λέει ο λόγος) κολλημένο στο καθένα νύχια μίας γυναίκας υπάγεται στο slut shaming. Που σημαίνει τον στιγματισμό της λόγω της σεξουαλικής συμπεριφοράς της. Δηλαδή, το πολύ μακρύ νύχι, το μπιρμπιλωτό, το παραφορτωμένο, υποδηλώνει σεξουαλική ελευθερία. Και αν τολμήσεις να πεις ότι δεν σου αρέσει, είσαι πουριτανός, οπισθοδρομικός και σεξιστής. Το να είναι δηλαδή απλώς θέμα αισθητικής δεν παίζει.
Να σοβαρευτούμε; Δύσκολο μου φαίνεται όταν βλέπω νέα κορίτσια, στρατευμένα στον αγώνα των σύγχρονων θηλυκοτήτων να λένε ότι τα πάρα πολύ μακριά νύχια τους τονίζουν την αυτοπεποίθησή τους και, γενικώς, δείχνουν δυναμισμό και ισχυρή προσωπικότητα. Γιατί ιδεολογική φόδρα σε ένα θέμα που έχει να κάνει με την προσωπική αισθητική; Ενα «έτσι μου αρέσει» δεν φτάνει; Κι εγώ πάλι που νόμιζα ότι έχουμε αφήσει πίσω μας, εδώ και πολλά χρόνια, ενδυματολογικά και στυλιστικά στερεότυπα που συνδέουν την εμφάνιση με την ηθική, τύπου «Φοράει ντεκολτέ άρα είναι ελευθέρων ηθών», λάθος έκανα; Οταν ισχύει κάτι, ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις. Και δηλαδή όποιες γυναίκες έχουν κανονικά νύχια, δεν είναι όσο θα έπρεπε δυναμικές και δεν έχουν ισχυρή προσωπικότητα; Κορίτσια, ο αντεστραμμένος ρατσισμός, πάλι ρατσισμός είναι. Και τέλος πάντων, καλό θα είναι να μην καπελώνουμε τα πάντα με την ταμπέλα του σεξισμού και του μισογυνισμού. Είναι πολύ σοβαρές έννοιες και η άποψη ότι οι λεπτομέρειες συνιστούν σημαντικότητα δεν με βρίσκει σύμφωνη. Διότι κάπως έτσι χάνεται η ουσία και κολλάμε στο έλασσον. Δυναμική και με ισχυρή προσωπικότητα μπορεί να είναι μια γυναίκα με μακριά, με κοντά, με άβαφα, με σημαιοστολισμένα ή με φαγωμένα νύχια. Είμαστε τώρα για να ανακαλύπτουμε κοινωνιολογικές διαστάσεις στο σέλακ και το ακρυλικό; Τι ελλείμματα έχουν αυτά τα κινήματα ώστε να σημειολογούν ακόμη και το μανικιούρ;
Η προσωπική μου άποψη, που μπορεί ουδένα να ενδιαφέρει, λέει ότι τα τόσο μακριά νύχια είναι και δυσλειτουργικά και εστίες μικροβίων. Λίγα χιλιοστά να μεγαλώσουν τα δικά μου και δυο φορές την ημέρα βγάζω από τις άκρες τους μια χωματερή.
Ο καλός μας ο καιρός
Δεν ξέρω γιατί τα τελευταία χρόνια μάς απασχολεί τόσο πολύ τι καιρό θα κάνει. Θυμάμαι ότι, σε παλαιότερες εποχές, η (πολύ σύντομη) κατάληξη μίας τέτοιας συζήτησης ήταν η φράση «Γιατί σε ενδιαφέρει ο καιρός; Εχεις απλώσει τραχανά;». Ναι, ξέρω η κλιματική αλλαγή, τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Μόνο που φτάσαμε να θεωρούμε ακραία και τα κανονικά. Δηλαδή, οι βροχές στο τέλος Μαΐου, δεν είναι ακραίο φαινόμενο. Είναι «ανοιξιάτικη βροχούλα, ανοιξιάτικη βροχή» που τραγουδούσε κάποτε ο Βαγγέλης Γερμανός.
Από αρχαιοτάτων χρόνων ο καιρός ήταν οδηγός ζωής. Καιρός για σπορά, καιρός για θέρισμα, καιρός για ψάρεμα. Και στα κατοπινά, καιρός να σηκώσουμε τα χαλιά, καιρός να βγάλουμε τα καλοκαιρινά, καιρός για πέδιλα. Εχω όμως την εντύπωση ότι, τα τελευταία χρόνια, η μανία με τον καιρό, οφείλεται στο διχαστικό διαδικτυακό περιβάλλον. Εκεί που οι χρήστες χωρίζονται σε χειμωνάκηδες και καλοκαιράκηδες και συναγωνίζονται ποιος θα προλάβει να αναγγείλει την πρώτη σταγόνα της βροχής.