Τι είναι τελικά το τραγούδι; Από φωνή… κορμάρα; Αυτό πάντως κυριάρχησε επί πολλά χρόνια και δημιούργησε πρότυπα. Πολλές κοπέλες με τέτοια… προσόντα κατέκλυσαν τις σκηνές και ίσως και να ζήλευαν που κάποιες άλλες έβγαζαν ακόμα περισσότερα στο τσίρκο που λέγεται Γιουροβίζιον. Το δεύτερο συνθετικό αρκούσε. Εφτανε και περίσσευε για να κάνουν πάταγο! Λιγωμένα κορίτσια που ξάπλωναν στα πατώματα, ημίγυμνα αγόρια που αποθεώνονταν από το ξαναμμένο κοινό, περσόνες που κατέφευγαν σε ακραίες γελοιότητες για να ξεχωρίσουν. Αυτή ήταν η συνταγή, συν ένα μπαλετάκι για το μπούγιο. Και ξαφνικά ήρθε ένα κορίτσι που τόλμησε να είναι αλλιώς. Μαζεμένο μαλλί, γυαλιά που θεωρήθηκαν κακόγουστα, σεμνότατο ντύσιμο, ευγένεια, ήθος, ευπρέπεια, όλα κόντρα στην πολυδιαφημισμένη απρέπεια που κυριαρχούσε χρόνια. Το μπούλινγκ που δέχτηκε η εκπρόσωπος της Ελλάδας στη Γιουροβίζιον ξεπερνούσε κάθε όριο. Ακόμα και τηλεοπτικοί αστέρες προεξοφλούσαν τη συντριβή της, μιλώντας για πάτο του βαρελιού!
Και τότε η Κλαυδία, το κορίτσι από τον Ασπρόπυργο με τις προσφυγικές ρίζες, η… θεούσα, η… άσχημη, η… χάλια, αυτή που θα ήταν μύγα μέσα στο γάλα, ένα ξένο σώμα μέσα στο ιλουστρασιόν περιβάλλον, ήρθε να χαστουκίσει όλα τα στεγανά του χώρου. Γιατί ανεβαίνοντας να ερμηνεύσει το «μίζερο τραγούδι» της, όπως είχε εκληφθεί από πολλούς, άφησε μια ψυχή θάλασσα να σκεπάσει τα πάντα! Μέσα σε ελάχιστα λεπτά με την «Αστερομάτα» της άφησε άναυδους ακόμα κι αυτούς που τη χλεύαζαν! Δεν ήταν φωνή, ήταν λυγμός, ένας ωκεανός συναισθημάτων που τρύπωσε στα τρίσβαθα της ψυχής! Ενα κύμα η φωνή της, ένα τσουνάμι που έκανε τους περισσότερους να κοκαλώσουν! Το θρηνητικό άσμα της, ο ύμνος της, αυτή η ελεγεία επί σκηνής, μια μέθεξη. Σχεδόν ακίνητη, κολόνα δωρικού ρυθμού, άφησε να ξεχειλίσει η φωνή, το μοναδικό εργαλείο όταν μιλάμε για τραγούδι. Μια ερμηνεία-ήλιος, χαστούκι στα πρότυπα. Μήτε ντεκολτέ και μίνι μήτε προκλήσεις νίκης μήτε τίποτα. Μόνο πρόσωπο και φωνή. Στα είκοσι δύο της, έτσι;
Το ποτάμι, η καθάρια φωνή της, η μοναδική ερμηνεία, καθαρή αφτιασίδωτη ερμηνεία, πλημμύρισε τα σπίτια, τα μπαλκόνια, τα αυτοκίνητα. Κόντρα στο σύστημα. Κόντρα στα προγνωστικά. Κόντρα στη νομιμοποιημένη υποκουλτούρα. Και, κυρίως, κόντρα στο ρεύμα που διαμορφώνει καταστάσεις και συνειδήσεις.
Την είχαν προετοιμάσει οι πονεμένοι από τη ζωή γονείς της με μια και μόνη φράση.
«Καλή επιτυχία, κράτα κάτω το κεφάλι και το έχεις».
Την είχαν γενικά προετοιμάσει από μικρούλα.
«Μόνο με σκληρή δουλειά θα φτάσεις κάπου. Αλλιώς δεν πας πουθενά, όσο ταλέντο κι αν έχεις».
Και εκείνη, φτιαγμένη από ένα μοναδικό μέταλλο, το έκανε πράξη, ξέροντας ότι παλεύει κόντρα στο ρεύμα, την… ακανόνιστη κανονικότητα.
Κι εκεί στας Ευρώπας, που όλα είναι αλλιώς, μέσα σε ένα τρίλεπτο με ένα μόνο όπλο, την καθάρια φωνή της, καθήλωσε τον κόσμο προκαλώντας ανατριχίλα. Κι όπως της είπε η σπουδαία Μαρίζα Κωχ, «όλοι είμαστε συγκινημένοι και αυτό συνδέεται με τη συγκίνηση που εσύ εξέφρασες επί σκηνής. Ησουν ένας ανοιχτός χάρτης προχθές για την Ελλάδα μας. Ολα τα συναισθήματα τα πρόσφερες. Αυτή η ανακατάταξη των πάντων δεν ξέρω πού θα μας οδηγήσει, αλλά είμαστε όλοι αφυπνισμένοι, και αυτό έκανε η Κλαυδία με το τραγούδι και την παρουσία της».
Ναι, μπορεί να προχωρήσει και να θριαμβεύσει η αξιοπρέπεια, το ήθος, η εντιμότητα, η καθάρια ψυχή. Γιατί υπάρχει κι αυτός ο δρόμος, έστω κι αν παραμένει δύσβατος. Η αληθινή τέχνη γιατρεύει την ψυχή. Αυτό έκανε τούτο το κορίτσι στα είκοσι δύο της. Τα υπόλοιπα δεν έχουν καμιά σημασία.