Η Τσέλσι είναι από την Τέταρτη το βράδυ η ομάδα που διαδέχθηκε τον Ολυμπιακό κι έγινε κάτοχος του Conference League. H επιτυχία της με το εντυπωσιακό τελικό σκορ 4-1 (που είναι λίγο υπερβολικό) είναι απολύτως δίκαιη: η Μπέτις που μπήκε με ενθουσιασμό στο ματς και προηγήθηκε νωρίς, κατέρρευσε στο δεύτερο ημίχρονο. Το ματς ήταν μια αναμέτρηση ενός μαθητή με τον δάσκαλό του: ο Ιταλός Μαρέσκα, προπονητής της Τσέλσι, νίκησε τον Πελεγκρίνι, προπονητή της Μπέτις – ο Μαρέσκα έχει υπάρξει και παίκτης του Πελεγκρίνι στη Μαγιόρκα και βοηθός του στη Γουέστ Χαμ. Τον κέρδισε, αλλά όχι απαραίτητα γιατί είναι νεότερός του και πιο μοντέρνος: τη διαφορά την έκανε ο πάγκος της Τσέλσι που ήταν καθοριστικός και σε όλη την πορεία της λονδρέζικης ομάδας προς τον τελικό. Η Τσέλσι κέρδισε το Conference League έχοντας πετύχει 46 γκολ και έχοντας δεχθεί μόνο 11 παίζοντας κατά βάση με τους αναπληρωματικούς της! Εχασε σε όλη τη διοργάνωση μόνο ένα ματς: στα προημιτελικά ηττήθηκε από τη Λέγκια Βαρσοβίας με 1-2 γιατί την είχε κερδίσει 0-3 στο πρώτο ματς και ο Μαρέσκα έβαλε στην ενδεκάδα τέσσερα παιδιά κάτω από 19 χρόνων. Χθες από τον πάγκο του ήρθαν παίκτες όπως ο Ρίσε Τζέιμς, ο Σάντσο, ο Λέβι Κόλγουιλ – τρεις άγγλοι διεθνείς. Οταν στο δεύτερο ημίχρονο ξύπνησε και ο καλλιτέχνης Πάλμερ η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.
Τέλος
Στο μεταξύ στο Μόναχο, όπου και βρίσκομαι για τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ που θα γίνει το Σάββατο ανάμεσα στην Παρί Σεν Ζερμέν και στην Ιντερ, μία και μόνη ανησυχία υπάρχει: να μην τριτώσει το κακό και γίνουν και εδώ επεισόδια. Τέτοια είχαμε στο Μπιλμπάο ανάμεσα στους οπαδούς της Τότεναμ και της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στο Βρόντσλαβ ανάμεσα στους οπαδούς της Τσέλσι και της Μπέτις. Η ομοιότητα είναι ότι στους δύο τελικούς υπήρχαν Αγγλοι και οι Αγγλοι έχουν δύο κακές συνήθειες: εμφανίζονται κατά χιλιάδες στις πόλεις που φιλοξενούν τελικούς χωρίς να έχουν εισιτήρια για το ματς και φυσικά μεθοκοπούν. Στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας δεν θα υπάρχουν Αγγλοι, αλλά οι ιταλοί οργανωμένοι οπαδοί της Ιντερ και κυρίως οι χούλιγκαν της Παρί Σεν Ζερμέν δεν είναι τα καλύτερα παιδιά. Η γερμανική αστυνομία δεν αστειεύεται, αλλά ο σκοπός είναι να μη συμβεί το παραμικρό. Μοιάζει δύσκολο.
Τόσο
Δεν θυμάμαι κανένα αθλητικό γεγονός να έχει αλλάξει τόσο πολύ όσο ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ στην πορεία των χρόνων. Εχω την τύχη να έχω παρακολουθήσει πολλούς από κοντά. Θυμάμαι ο πρώτος που είδα ήταν στο γήπεδο Σαν Νικόλα του Μπάρι το 1991. Είχε κερδίσει στα πέναλτι ο Ερυθρός Αστέρας την Ολιμπίκ Μαρσέιγ: ήταν ένα άθλιο παιχνίδι με ελάχιστες φάσεις – οι τελικοί σπανίως έχουν ωραίο θέαμα. Στο γήπεδο υπήρχαν 55 χιλιάδες θεατές – δεν ήταν καν ασφυκτικά γεμάτο. Τα εισιτήρια κόστιζαν όσο στα ματς του ιταλικού πρωταθλήματος. Υπήρχαν λίγοι Σέρβοι (γύρω στους 5 χιλιάδες) και λίγο περισσότεροι Γάλλοι (γύρω στους 10 χιλιάδες): οι άλλοι στις εξέδρες ήταν Ιταλοί. Υπήρχε κίνδυνος επεισοδίων και κάποια είχαν γίνει πριν από το ματς. Δεν υπήρχαν τότε ειδικοί χώροι στην πόλη διαμορφωμένοι για να περνούν τη μέρα τους παίζοντας, πίνοντας μπίρες και αγοράζοντας σουβενίρ του τελικού οι οπαδοί των ομάδων: αυτά τα πρωτοσυνάντησα στο Μόναχο το 1997, όταν είχα δει την Ντόρτμουντ να κερδίζει τη Γιουβέντους με 3-1.
Φόβος
Το 1995 το γήπεδο Ερνστ Χάπελ της Βιέννης ήταν το πρώτο που θυμάμαι να είναι αποκλειστικά σχεδόν γεμάτο από οπαδούς των δύο ομάδων: η Μίλαν είχε ηττηθεί από τον Αγιαξ με 1-0 και υπήρχαν εκτός γηπέδου κάποιες χιλιάδες Ολλανδοί, αλλά όλα ήταν ήσυχα. Την τελευταία φορά που θυμάμαι φόβους για επεισόδια ήταν το 2008 στη Ρώμη. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ που ήταν στον τελικό και έχασε από την Μπάρτσα του Μέσι είχε βάλει μισή ντουζίνα γκολ στη Ρόμα την οποία είχε αποκλείσει στους προημιτελικούς: υπήρχαν βεντέτες οπαδών, είχε πέσει ξύλο και είχαν υπάρξει μαχαιρώματα. Εκτοτε ο τελικός ήταν ωραίο πανηγύρι.
Κανόνας
Το 2010 στη Μαδρίτη οι οπαδοί της κάθε ομάδας είχαν το δικό τους πάρκο διασκέδασης, ενώ δίπλα από το Μπερναμπέου είχε στηθεί για πρώτη φορά από τους διοργανωτές ένας πολυχώρος με μπαρ και μπουτίκ – το UEFA Village. Από τότε η δημιουργία του είναι κανόνας με ελάχιστες εξαιρέσεις. Το 2013 στο Γουέμπλεϊ, στον γερμανικό τελικό Μπάγερν – Ντόρτμουντ (2-1) υπήρχαν συνολικά τρία πάρκα, δύο για τους γερμανούς οπαδούς και ένα για τους λονδρέζους και τους ουδέτερους. Στο Μιλάνο το 2016 είχε υπάρξει «μουσείο τελικού Τσάμπιονς Λιγκ» με πολλά και ωραία βίντεο. Στο μεταξύ, όταν ο τελικός άρχισε να γίνεται Σάββατο χάρη σε μια ιδέα του Μισέλ Πλατινί, τα εισιτήρια είχαν ακριβύνει, πολλά τα έπαιρναν οι χορηγοί, η UEFA δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει ούτε τις ομοσπονδίες: ένα τριήμερο σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή πόλη, όπου μπορούσες να δεις και τον τελικό και η γυναίκα σου να κάνει ψώνια, ήταν για πολλούς ποδοσφαιρόφιλους όνειρο ζωής! Στο πέρασμα των χρόνων άλλαξε φυσικά ακόμα και το τελετουργικό της έναρξης: σήμερα παρακολουθείς όλο και πιο εντυπωσιακά πράγματα – κάποτε υπήρχε μόνο η ανακοίνωση των ενδεκάδων.
Φασαρίες
Οταν τα εισιτήρια ακρίβυναν πιστέψαμε πολλοί πως βρέθηκε τρόπος αντιμετώπισης και των επεισοδίων – όντως οι φασαρίες άρχισαν να λείπουν. Για να πας σε ένα τέτοιο ματς πρέπει για αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχεία και εισιτήρια για το ματς να χαλάσεις για μια διήμερη διαμονή γύρω στα 1.000 ευρώ, αν θες να πάρεις και αναμνηστικά για τα πιτσιρίκια σου ή για σένα τον ίδιο. Ποιος χαλάει χίλια ευρώ για να πάει να τα σπάσει στο Μόναχο ή στο Μπιλμπάο ή σε μια άγνωστη πόλη της Πολωνίας, όπως έκαναν οι οπαδοί της Τσέλσι και οι Σεβιγιάνοι της Μπέτις; Η λογική λέει κανείς. Ομως το event δημιουργεί πλέον περιθώρια κέρδους για πολλούς. Αεροπορικές εταιρείες προσφέρουν φτηνά εισιτήρια. Η πιθανότητα να βρεις ένα φθηνό δωμάτιο για ένα βράδυ είναι χάρη στο Airbnb τεράστια. Οι πόλεις που φιλοξενούν συνήθως τον τελικό (και που δεν είναι πολλές, καθώς απαιτείται γήπεδο 5 αστέρων για τη φιλοξενία του και τέτοια υπάρχουν λίγα) κάποτε τον καλοδέχονταν. Αν αρχίσουν όμως πάλι επεισόδια, θα υπάρξει πρόβλημα. Εντυπωσιακά μεγάλο μάλιστα διότι δεν υπάρχει παντού η γερμανική αστυνομία όπως στο Μόναχο.