Ετσι κι αλλιώς θα έγραφα σήμερα για ένα φαινόμενο που βλέπω να εξαπλώνεται και να εγκαθίσταται ως κανονικότητα, χωρίς, δηλαδή, να προκαλεί αντιδράσεις. Ελάχιστη αφορμή ήταν ένα πάρτι που υπέπεσε στην αντίληψή μου. Αλλά μετά ήρθε το προεδρικό χαστούκι. Επαιξε, ξαναέπαιξε, το είδε ο κόσμος όλος. Το χαστούκι (τι χαστούκι, μπούφλα και με τα δύο χέρια ήταν) της Μπριζίτ στον Εμανουέλ Μακρόν. Τον συγκαταβατικό, μην πω υποτακτικό, τρόπο με τον οποίο εκείνος το αντιμετώπισε. Την προσπάθειά του να σώσει τα προσχήματα τείνοντάς της το μπράτσο του για να στηριχθεί κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου. Τη δική της γλώσσα του σώματος, σαν να του λέει μία φράση που αρχίζει από «άντε», τελειώνει σε «…σου» και δεν μπορώ να τη γράψω ολόκληρη. Σωματική βία φάτσα φόρα στις κάμερες λοιπόν. Ακόμη κι αν ήταν αστείο ή μια ιδιωτική στιγμή αποφόρτισης – όπως ισχυρίστηκε το Ελιζέ προσπαθώντας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα –, δεν αστειευόμαστε ή δεν αποφορτιζόμαστε με χαστούκια.
Αυτό που δεν μου έκανε καμία εντύπωση βέβαια είναι ότι το στιγμιότυπο διακινήθηκε μεν αλλά δεν καταγγέλθηκε από το μεγάλο διαδικτυακό κοινό ως πράξη βίας. Αυτό που θα συνέβαινε δηλαδή αν οι ρόλοι ήταν αντεστραμμένοι, αν ο Εμανουέλ μπούφλιαζε την Μπριζίτ. Την περίμενα αυτή την απάθεια. Δεν περίμενα όμως να γραφτούν άρθρα, όχι μόνο αναρτήσεις στα σόσιαλ μίντια, που θα προσπαθούσαν είτε να δικαιολογήσουν το γεγονός κάνοντας λόγο για ιδιωτικές στιγμές που απλώς έτυχε να τις πιάσει η κάμερα είτε να το σημειολογήσουν πολιτικά με αναγωγές στην κρίση που περνούν οι ηγέτες της Ευρώπης. Ακόμη και ότι η Μπριζίτ, ως πρώην δασκάλα, έχει συνηθίσει να αντιδρά με αυστηρό τρόπο. Είμαστε με τα καλά μας;
Οταν ο Εμανουέλ Μακρόν εκλέχθηκε, για πρώτη φορά, πρόεδρος της Γαλλίας, έσπευσα να «χειροκροτήσω», μέσα από τα κείμενά μου στην εφημερίδα, αυτό το ζευγάρι που αψήφησε ένα βαθιά ριζωμένο ταμπού, από τους θεμέλιους λίθους της πατριαρχίας. Που θεωρεί απολύτως φυσιολογικό να παντρευτεί ένας άντρας μια γυναίκα είκοσι τέσσερα χρόνια μικρότερή του αλλά όταν σε αυτή τη διαφορά μεγαλύτερη είναι η γυναίκα (όπως συμβαίνει με τους Μακρόν) παθαίνει αλλεπάλληλα εγκεφαλικά. Σιγά σιγά όμως άρχισα να συνειδητοποιώ κάποια πράγματα και όχι μόνο με αφορμή το προεδρικό ζεύγος της Γαλλίας.
Στρεφόμαστε – και πολύ καλά κάνουμε – ενάντια στην πατριαρχία, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις βλέπω ένα είδος πατριαρχίας με ψηλά τακούνια και πένσιλ φούστες να κυκλοφορεί εκεί έξω. Μια αυταπάτη. Ενα είδος «θηλυκής δύναμης» που προσπαθεί να επιβληθεί χρησιμοποιώντας απολύτως πατριαρχικά πρότυπα. Ακόμη και τη σωματική βία, όπως στην περίπτωση των Μακρόν. Που επιδεικνύει επιθετικά τη σεξουαλική διαθεσιμότητα όπως κάνουν οι άνδρες-«γύπες». Που την αποδεχόμαστε σιωπηρά εμείς οι γυναίκες από τότε που θεωρούμε και κάπως κολακευτικό τον χαρακτηρισμό «γυναίκα με… κοχόνες». Και που θεωρεί μαγκιά τα χαστούκια σε έναν άνδρα.
Η Μπριζίτ Μακρόν συμβολίζει, κατά τη γνώμη μου, αυτό ακριβώς. Εναν «πατριαρχικό φεμινισμό». Το αυστηρό ύφος της είναι σαν να υπενθυμίζει το ποιος είναι το αφεντικό. Αλλωστε εξαρχής διακινήθηκε η ιδέα ότι εκείνη τον έκανε πρόεδρο. Ωστόσο εδώ και πολύ καιρό αναρωτιέμαι αν η επιθυμία της ήταν να γίνει ο Εμανουέλ πρόεδρος ή εκείνη πρώτη κυρία της Γαλλίας.
Let’s party
Στον τίτλο όμως αναφέρομαι και σε ένα πάρτι. Αυτό που έκανε μια ηθοποιός η οποία έχει δημιουργήσει ένα επιτυχημένο σάιτ για μαμάδες, το οποίο, στην πραγματικότητα, λειτουργεί σαν διαφημιστικός αγωγός. Και στο οποίο οι μαμάδες εμφανίζονται είτε ως υστερικές είτε ως ψωνάρες είτε ως σαχλοκούδουνα. Αλλά ας πούμε ότι αυτό γίνεται για χιούμορ.
Το σάιτ λοιπόν έκανε χορηγούμενο πάρτι, μόνο για μαμάδες, όπου το σύνθημα ήταν «Μιλφάρα δεν γίνεσαι, γεννιέσαι». Και επειδή όλοι ξέρουμε τις σημαίνει «μιλφάρα», δεν θέλω να φανταστώ τι θα γινόταν σε ένα πάρτι με θέμα τη ανδρική σεξουαλική «ακτινοβολία». Κορίτσια, απελευθέρωση δεν σημαίνει «εξανδρισμός».