Την ευκαιρία να κλείσει θριαμβευτικά μια ούτως ή άλλως απίθανη σεζόν, έχει απόψε ο Ολυμπιακός. Και τη γοητεία της τελευταίας παρτίδας με φόντο την κατάκτηση ενός Κυπέλλου δεν την αρνήθηκε ποτέ κανείς. Σιγά μην αποτελέσει εξαίρεση ο «συλλέκτης» Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ που όσα τρόπαια του αρνήθηκε το ποδόσφαιρο για δεκαετίες, του τα επιστρέψει απλόχερα την τελευταία διετία: Το Europa League με τη Σεβίλλη (2023). Το Conference League με τον Ολυμπιακό (2024). Τη Super League (2025) και πλέον, γιατί όχι, και το Κύπελλο Ελλάδας…
Θα είναι περίπου 30.000 φίλοι των Πειραιωτών απόψε στο ΟΑΚΑ για την αναμέτρηση με τον ΟΦΗ και εάν και εφόσον θα χειροκροτήσουν ζεστά τον Βάσκο «αναμορφωτή» και το φοβερό του «γκρουπ» που απολαμβάνει πλέον τη δική του εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια ομάδα που κατέκτησε το πρωτάθλημα με +16 από τον δεύτερο Παναθηναϊκό, εξασφάλισε μια θέση απευθείας στη league phase του Champions League, έπαιξε όμορφο ποδόσφαιρο και κυρίως: δημιούργησε τους δικούς της νέους ήρωες που πάντα είναι πολύτιμοι σε αυτή την ιστορία. Παιδιά σαν τον Χρήστο Μουζακίτη και τον Μπάμπη Κωστούλα που προστέθηκαν πλάι στον Αγιούμπ Ελ Κααμπί, τον Κωνσταντή Τζολάκη και τον αρχηγό Παναγιώτη Ρέτσο στο εξώφυλλο των 100 χρόνων. Ή σαν τον Ζέλσον Μαρτίνς που μαζί με τον Ροντινέι, τον Τσικίνιο και τον Νταβίντ Κάρμο αποτέλεσαν τον ισχυρό «κορμό» ενός συνόλου που μετέτρεψε τη συνέπεια σε σήμα κατατεθέν.
Ξέρει…
Φυσικά ένας τελικός έχει πάντα τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά. Ο ΟΦΗ είναι προκαταβολικά κάτι σαν ορισμός του αουτσάιντερ, βρίσκεται μπροστά όμως στο σημαντικότερο ματς της σύγχρονης ιστορίας του. Νιώθει πως μια ενδεχόμενη νίκη θα είναι πιθανότατα η μεγαλύτερη που κατάφερε ποτέ. Ηδη λοιπόν προετοιμάζεται για αυτό το παιχνίδι εδώ και έναν μήνα, όταν και εξασφάλισε το εισιτήριο για τον τελικό. Το κίνητρό του εγγυάται πως θα εμφανιστεί καλά διαβασμένος και έτοιμος για όλα. Με τα χαρακτηριστικά που απαιτούν αποστολές σαν αυτή. Απλά ο Ολυμπιακός δεν είναι ο αντίπαλος που θα ήθελε. Ούτε ιστορικά. Ούτε ειδικά με τη φετινή αγωνιστική version του. Στα χρονικά της διοργάνωσης οι Ερυθρόλευκοι μια φορά την «πάτησαν» με αντίστοιχο σενάριο, το 1976 όταν έχασαν στον τελικό από τον Ηρακλή του Βασίλη Χατζηπαναγή. Οταν πρέπει να διαχειριστούν την ετικέτα του φαβορί το κάνουν συνήθως με άνεση: Το θυμάται η Ξάνθη (2015), ο Αστέρας Τρίπολης (2013), ο Ατρόμητος (2012), ο Αρης (2008, 2005). Και ο ίδιος ο ΟΦΗ σε εκείνη την σαν σήμερα παρτίδα του 1990 (4-2) στο ΟΑΚΑ, στο τελευταίο ματς του Λάγιος Ντέταρι με τα ερυθρόλευκα.
Σαρωτικός
Και αν κάποιος πει… περσινά ξινά σταφύλια και πως τέλος πάντων οι παραδόσεις δεν παίζουν ποδόσφαιρο; Το αποψινό είναι το 53ο ματς της σεζόν για τους Ερυθρόλευκους σε όλες τις διοργανώσεις. Σε ένα σύντομο rewind; Η διαπίστωση προκύπτει αβίαστα. Απ’ όταν βρήκαν τα πατήματά τους προς τα τέλη Οκτώβρη και πέρα, μοιάζουν ασταμάτητοι: Τους τελευταίους επτά μήνες έχασαν μόλις ένα ματς που πραγματικά τους στοίχισε, αυτό στο «πλαστικό» του Μπούντε κόντρα στην Γκλιμτ: Και αν δεν είχαν μόλις 2 γκολ σε 47 τελικές στα δύο ματς με τους Νορβηγούς με θέα στους «8» του Europa League; Θα την είχαν σβήσει και αυτή τη μια μουντζούρα στον έλεγχό τους. Κατά τα άλλα; Ετρεξαν ένα απίθανο σερί με 18 νίκες και 8 ισοπαλίες από τις 27 Οκτώβρη ως τις 6 Μαρτίου. Κράτησαν ολόκληρη τη χρονιά αήττητο το «Γ. Καραϊσκάκης» (17 νίκες, 7 ισοπαλίες). Τερμάτισαν στην πρώτη 8άδα της league phase του Europa League έχοντας την καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης και τον πρώτο σκόρερ (ακόμη και σήμερα, ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί έχει τα ίδια γκολ, 7, με τον Μπρούνο Φερνάντες της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ). Και βέβαια σάρωσαν στα εγχώρια ντέρμπι κόντρα στους Big 4 αντιπάλους. Αυτό το τελευταίο μάλιστα έπαιξε τον ρόλο του για το μενού της βραδιάς στο ΟΑΚΑ.
Τους… τελείωσε
Βλέπετε εκτός των άλλων ο Ολυμπιακός για να φτάσει ως τον τελικό του Κυπέλλου κατάφερε φέτος να αποκλείσει διαδοχικά τόσο τον Παναθηναϊκό (με εκείνο το απίθανο buzzer beater του Χρήστου Μουζακίτη) όσο και την ΑΕΚ την οποία και διέλυσε με εκείνο το ξεγυρισμένο 6-0 που από τις 26 Φλεβάρη ως το τέλος της σεζόν δεν της επέτρεψε να σηκώσει ξανά κεφάλι. Περιλαμβάνει και αυτό το σενάριο του φετινού τελικού Κυπέλλου. Οτι για να φτάσει ως εκεί η ομάδα του Μεντιλίμπαρ χρειάστηκε να αποκλείσει στη σειρά δύο βασικούς αντιπάλους της. Και αυτό έχει πάντα τη σημασία του. Αρκετοί μάλιστα συμφωνούν ότι με έναν τρόπο η φετινή διοργάνωση του Κυπέλλου έκρινε σε μεγάλο βαθμό και το πρωτάθλημα. Μετά τον αποκλεισμό του στο ζευγάρι Αιωνίων ο Παναθηναϊκός έχασε και τον Super League βηματισμό του. Και για την ΑΕΚ τα είπαμε: Αλλάζει σεζόν με την αμφιβολία για το πόσο μεγάλη ζημιά έπαθε τελικά εκείνο το βράδυ στο «Γ. Καραϊσκάκης»…
Κύπελλο σημαίνει νταμπλ!
Συνολικά οι Πειραιώτες έχουν κατακτήσει 28 φορές το Κύπελλο Ελλάδας. Συνήθως όμως το κάνουν «ζευγάρι» με τον τίτλο του πρωταθλητή. Το επισημαίνουν τα 18 νταμπλ που συναντά κανείς στο παλμαρέ τους. Μάλιστα υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα κατάσταση σε εξέλιξη από τον προηγούμενο αιώνα. Τα εννέα τελευταία Κύπελλα ο Ολυμπιακός τα πήρε σε χρονιές που κέρδισε και το πρωτάθλημα: 1999, 2005, 2006, 2008, 2009, 2012, 2013, 2015, 2020. Για να γίνει κατανοητό; Την τελευταία φορά που κατακτήθηκε μόνο το Κύπελλο και όχι το πρωτάθλημα ήταν 1992: Ο διπλός τελικός με τον ΠΑΟΚ (1-1, 2-0)! Εκείνο το τρόπαιο το σήκωσε πρώτος ο Ολεγκ Μπλαχίν, μάλλον ο καλύτερος προπονητής μιας λάθος εποχής (πέτρινα χρόνια). Και εδώ όμως προκύπτει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Γιατί ο Ολυμπιακός εδώ και πενήντα χρόνια κερδίζει το Κύπελλο σχεδόν μόνο με ξένους προπονητές στον πάγκο του. Το 1981 με τον Καζιμίρ Γκόρσκι. Το 1990 με τον (πεθερό του Ντέταρι) Ιμρε Κόμορα. Το 1999 και το 2005 με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς. Επειτα με τον Τροντ Σόλιντ (2006), τον Χοσέ Σεγκούρα (2008), τον Ερνέστο Βαλβέρδε (2009, 2012), τον Μίτσελ (2013). Και μετά με τους Πορτογάλους Βίτορ Περέιρα (2015) και Πέδρο Μαρτίνς (2020).