Οταν έγινε το πρώτο Συνέδριο των Δελφών, οι προβολείς ήταν στραμμένοι στην ελληνική κρίση. Στις γενεσιουργούς αιτίες της ήταν η γήρανση του πληθυσμού – ένα γνωστό πρόβλημα που όμως φάνηκε να εκρήγνυται ξαφνικά και να οδηγεί σε γενικευμένη διαταραχή, οικονομική και πολιτική. Το πρόβλημα της γήρανσης δεν αφορά μόνο την Ελλάδα – όλες οι ανεπτυγμένες χώρες την αντιμετωπίζουν. Αυτό που βρισκόταν σε εξέλιξη εδώ, οι αντιδράσεις που πυροδότησε και το πώς αντεπεξήλθε η πολιτική δικαιολογούσαν το ενδιαφέρον: οι φουρτούνες της Ελλάδας λειτουργούσαν ως προειδοποίηση.
Δέκα χρόνια μετά, το γενικό πρόβλημα της ανταπόκρισης στη γήρανση παραμένει σε εκκρεμότητα. Βεβαίως, το Ασφαλιστικό (με την έννοια των αλλαγών στις συντάξεις) έχει φύγει από την επικαιρότητα στην Ελλάδα (αν και όχι, λ.χ., στη Γαλλία). Επιμένουν οι λοιπές προκλήσεις της μακροβιότητας – στην αγορά εργασίας, στις αγορές κεφαλαίου, στην καθημερινότητα. Ετσι, όταν μια γνωστή πρόκληση παραμένει ενεργή, έχουν αναδυθεί άλλες, άγνωστες και απρόβλεπτες: το περιβάλλον και οι καταστροφές (π.χ. «Daniel», πυρκαγιές), η υγεία (πανδημίες), η τεχνολογία (τεχνητή νοημοσύνη), η γεωστρατηγική και ευρωπαϊκή παρουσία στην άμυνα.
Η Ελλάδα και ο κόσμος αντιμετωπίζουν συσσωρεύσεις κρίσεων, οι οποίες εκδηλώνονται ταυτόχρονα και συνεπώς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν μεμονωμένα. Η διαχείρισή τους είναι πολύ απλούστερη αν οι κρίσεις είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους από το ό,τι αν μια κατάσταση σε έναν τομέα πυροδοτεί έξαρση σε άλλον. Τίθενται θέματα ανθεκτικότητας, αν η ανταπόκριση σε μια κρίση κάνει την ανταπόκριση στην επόμενη πιο εύκολη ή πιο δύσκολη. Τίθενται θέματα συνεργασίας και συντονισμού· με τη συνεργασία διευρύνεται ο κύκλος πιθανών εμπλεκομένων και μπορεί να διασπείρεται ο κίνδυνος. Τίθενται θέματα ύπαρξης κοινών εφεδρειών – με την προσθήκη συμβαλλομένων μειώνεται το απαιτούμενο ύψος εφεδρείας για τον καθένα. Τίθενται θέματα εκ των υστέρων κοινωνικής στήριξης – το πώς ανταποκρίνονται τα συστήματα κοινωνικής προστασίας για να απαλύνουν τις επιπτώσεις και να επιτρέψουν την ανάκαμψη. Σε κάθε περίπτωση, ένας κόσμος απειλούμενος από διαφορετικές κατευθύνσεις είναι πιο σύνθετος, απρόβλεπτος, αλλά και διασυνδεμένος, με την έννοια ότι οι κρίσεις μεταδίδονται γεωγραφικά και χρονικά.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι συζητήσεις των Δελφών ήταν και είναι πολλαπλά χρήσιμες: Εμβαθύνουν σε ένα συγκεκριμένο θέμα κάθετα – πώς το ίδιο θέμα αντιμετωπίζεται σε διάφορα μέρη. Επιτρέπουν συγκρίσεις μεταξύ φαινομενικά άσχετων θεμάτων, που απαιτούν όμως όμοιους πολιτικούς χειρισμούς – τη συνειδητοποίηση ότι π.χ. τα κονδύλια που απαιτούνται για άμυνα δεν θα είναι διαθέσιμα για νοσοκομεία, την εμπλοκή της ευρύτερης κοινωνίας. Τέλος, στο περιθώριο των επίσημων συναντήσεων επιτρέπουν τη δικτύωση μεταξύ ατόμων από διαφορετικές χώρες, αντικείμενα, ιδιότητες.
Η εμπειρία των δέκα χρόνων δείχνει ότι και να μην υπήρχε το Συνέδριο των Δελφών, θα έπρεπε να είχε εφευρεθεί.