Η Τότεναμ πανηγυρίζει για την κατάκτηση του πρώτου ευρωπαϊκού τροπαίου της σεζόν: κέρδισε στο Σαν Μαμές του Μπιλμπάο με 1-0 τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Europa League και βρέθηκε από την κόλαση στον παράδεισο. Αν έχανε θα ζούσε τη χειρότερη σεζόν της ιστορίας της – κέρδισε και βρέθηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Και κυρίως έβαλε στη φτωχή τροπαιοθήκη της ένα σημαντικό Κύπελλο: όπως είπε πριν από το ματς ο προπονητής της, ο Αγγελος Ποστέκογλου, το να κερδίσεις κάτι με την Τότεναμ μοιάζει με ιεραποστολή. «Το πράγμα απαιτεί πρώτα από όλα πίστη και αντοχή στις κακουχίες» είπε.
Ψαλίδι
Δεν ήταν ένα όμορφο ματς ο τελικός του Europa League γιατί οι δύο ομάδες ήταν φέτος πολύ κακές και στο Σαν Μαμές είδαμε το γιατί. Η Τότεναμ δεν είχε τον Κουλουσέφσκι και τον Σον – δηλαδή τους δύο από τους τρεις βασικούς της επίθεσής της. Ο Ποστέκογλου ήταν υποχρεωμένος να ρίξει πολύ νερό στο κρασί του και να βασιστεί στους αμυντικούς του. Πιο πολύ και από το γκολ του Ουαλού Τζόνσον που έκρινε το ματς, μέτρησαν δύο σωτήριες επεμβάσεις που κράτησαν αυτό το φτωχό αλλά πολύτιμο 1-0. Ο στόπερ Βαν Φεν βγάζοντας με «ψαλίδι» την μπάλα πριν αυτή περάσει τη γραμμή έκανε το θαύμα της βραδιάς. Ο τερματοφύλακας Βικάριο στις καθυστερήσεις επεμβαίνοντας ψύχραιμα στην κεφαλιά του Λουκ Σο κράτησε τη νίκη. Στο ποδόσφαιρο του καιρού μας, όπου οι πιο πολλοί βλέπουν βιντεάκια στο Διαδίκτυο και πιστεύουν πως έχουν δει ολόκληρο το ματς κάνοντας και κριτική στους προπονητές, η προσφορά των αμυντικών εκτιμάται όλο και λιγότερο από όσο θα έπρεπε. Ενώ φέτος διανύουμε μια σεζόν που οι άμυνες για την ώρα κάνουν τη διαφορά σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η Ιντερ, έστω κι αν δέχτηκε έξι γκολ σε δύο ματς, με την άμυνά της απέκλεισε την Μπαρτσελόνα. Η Παρί σε δύο ματς με την Αρσεναλ δέχτηκε ένα γκολ. Η Ρεάλ Μαδρίτης χωρίς άμυνα αποκλείστηκε. Και η Τότεναμ με άμυνα πήρε τον πρώτο τίτλο της σεζόν στην Ευρώπη. Ο Ποστέκογλου τίμησε την ελληνική του καταγωγή. Στα τελευταία λεπτά του ματς η Τότεναμ έμοιαζε στο Σαν Μαμές με ελληνική ομάδα που έχει ταμπουρωθεί και κρατά την νίκη με χέρια και με δόντια.
Αγγελος
Νομίζω κάπου όλοι όσοι ήμασταν ουδέτεροι χαρήκαμε με την επιτυχία του Ποστέκογλου. Το βιογραφικό είναι γεμάτο από σκληρή δουλειά. Χθες σας έγραφα για την εμπειρία του στην Παναχαϊκή, όπου τον έφερε ο Ελληνοαυστραλός Κώστας Μακρής και τον απέλυσε ο Αλέξης Κούγιας, αλλά υπάρχουν πολλά άλλα ενδιαφέροντα στην πορεία του. Εχοντας ολοκληρώσει την καριέρα του ως ποδοσφαιριστής σε ηλικία μόλις 27 χρονών εξαιτίας ενός τραυματισμού, ο Ποστέκογλου άρχισε να εργάζεται σε μια τράπεζα. «Μια μέρα ήμουν στη δουλειά και με πήραν τηλέφωνο απ’ τη Μελβούρνη, την παλιά μου ομάδα» διηγείται. «Μου είπαν ότι αν θέλω έχουν δουλειά για μένα ως προπονητή, αλλά μόνο για τρία παιχνίδια. Ηταν τίμιοι. Μου είπαν πως θα πάρουν απόφαση για την επόμενη χρονιά μόνο μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, αλλά πως δεν είχα ελπίδες παραμονής». Αποφάσισε να δεχτεί την πρόταση και να αφήσει τη μόνιμη δουλειά του στην τράπεζα, σίγουρος ότι αυτοί οι τρεις αγώνες είναι η ευκαιρία του. Είχε δίκιο, διότι από εκείνο το τηλεφώνημα το 1996 ξεκίνησε μια καριέρα τεράστια. Το 2013 έφτασε στον πάγκο της Εθνικής Αυστραλίας, την οποία οδήγησε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας το 2014 και στη νίκη στο Κύπελλο Ασίας το 2015. Οταν τον κάλεσε η Γιοκοχάμα πήγε στην Ιαπωνία χωρίς δεύτερη σκέψη και παρέμεινε εκεί για τρία χρόνια, οδηγώντας την ομάδα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος έπειτα από δεκαπέντε χρόνια. Και μετά έφτασε στη Σέλτικ, στην οποία έκανε το τρεμπλ Σκωτίας (πρωτάθλημα, Κύπελλο και Λιγκ Καπ) με νίκες κόντρα στη Ρέιντζερς σε κάθε κρίσιμο ματς. Παντού τη δεύτερη σεζόν του κέρδισε έναν τίτλο. Το κατάφερε και στην Τότεναμ. Κι ας ήταν στο πρωτάθλημα η ομάδα του κακή: στην Ευρώπη έφερε εις πέρας την αποστολή. Ή ορθότερα, όπως λέει ο ίδιος, την ιεραποστολή.
Αμορίμ
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κλείνει τη σεζόν χωρίς τίτλο, αλλά αυτό είναι το λιγότερο: το χειρότερο είναι πως δεν μπορεί να κρατήσει απολύτως τίποτα. Ο πορτογάλος προπονητής της, ο συμπαθέστατος Αμορίμ, μοιάζει σε χρόνο-ρεκόρ με όλους τους προηγούμενους που ακολούθησαν μετά τη φυγή του σερ Αλεξ Φέργκιουσον. Είναι αγχωμένος από το βάρος της ομάδας, περιμένει το μεταγραφικό παζάρι για να ξοδέψει κι αυτός του κόσμου τα λεφτά και δεν αισθάνεται την ομάδα δική του. Ισως και να πιστεύει πως μια καθολική αποτυχία θα του δώσει τη δυνατότητα να φτιάξει την ομάδα από την αρχή. Δεν καταλαβαίνει πως καλώς ή κακώς και στην Αγγλία πλέον ο χρόνος που δίνεται στους προπονητές δεν είναι απεριόριστος. Κάνω μια εύκολη πρόβλεψη: δύσκολα θα βγάλει την επόμενη σεζόν. Θα τον συνθλίψει το άγχος του.
Final 4
Το άγχος είναι κατά τη γνώμη μου και ο μεγάλος αντίπαλος του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ, που με τη συνοδεία χιλιάδων οπαδών τους βρίσκονται στο Αμπου Ντάμπι για το Final 4. Διάβασα χθες τη συνέντευξη που έδωσε στα «ΝΕΑ», στον Κώστα Κοφινά και στον Γιάννη Λαμπίρη, ο κόουτς του ΠΑΟ Εργκίν Αταμάν: μοιάζει ο μόνος μη αγχωμένος, αλλά αυτό δεν αρκεί καθώς όλοι οι άλλοι είναι. Το καταλάβαινες από τις προσεκτικές δηλώσεις όλων χθες στη συνέντευξη Τύπου. Κανονικά θα έπρεπε ο Γιώργος Γεραπετρίτης να τους προσλάβει όλους στο υπουργείο Εξωτερικών καθώς στην τέχνη της διπλωματίας μοιάζουν καταπληκτικοί, αλλά δεν είχαν κάτι το διπλωματικό οι δηλώσεις: άγχη και φόβους μασκάρευαν. Ο Ολυμπιακός κουβαλά την υποχρέωση της κατάκτησης του τροπαίου έπειτα από τρεις σερί παρουσίες στο Final 4 που δεν συνοδεύτηκαν από την κατάκτησή του. Ο ΠΑΟ θέλει να κρατήσει τα σκήπτρα στέλνοντας ένα μήνυμα παντοδυναμίας. Ο Ολυμπιακός θα ‘πρεπε να καμαρώνει περισσότερο για την πρωτιά του στην κανονική περίοδο: μοιάζει να την έχει διαγράψει. Ο ΠΑΟ θα ‘πρεπε να έχει επαρκώς εξηγήσει στους οπαδούς του πως αυτό που κυνηγά είναι πολύ δύσκολο κι όχι να το εμφανίζει ως ένα είδος υποχρέωσης. Αναμφίβολα έχουν βάλει τον πήχη ψηλά και μπράβο τους. Αλλά όποιος αυτό το κάνει, καμιά φορά περνάει από κάτω.