Η στάση της Ελλάδας απέναντι στις αγριότητες του Ισραήλ στη Γάζα είναι μία ενδιαφέρουσα άσκηση διπλωματίας, ηθικής και πολιτικής φιλοσοφίας. Βλέπει έναν γίγαντα, που τυγχάνει και ο καλύτερος της φίλος, να σακατεύει γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά. Και το μόνο που κάνει είναι να απευθύνει συστάσεις για αυτοσυγκράτηση ή να μουρμουρίζει ότι θα ήταν καλό να μη γίνονται τέτοια πράγματα. Ναι, συμφωνούμε. Είναι μία ανήθικη στάση που προσβάλλει τις αξίες πάνω στις οποίες οικοδομείται, υποτίθεται, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, αλλά και η εθνική ρητορική περί προσήλωσης στο δίκαιο. Αν θέλετε, εγείρει και θέμα εκπροσώπησης – η εγχώρια κοινή γνώμη είναι εξοργισμένη, αλλά το θυμικό της δεν αντανακλάται στους κυβερνητικούς χειρισμούς. Το ερώτημα είναι αν όλα αυτά έχουν κάποια πρακτική αξία στο πεδίο. Ας υποθέσουμε ότι η Ελλάδα αντιδρά, μαστιγώνοντας, με ανακοινώσεις, το Ισραήλ. Εχει να κερδίσει κάτι; Οχι. Θα προκαλέσει μία ρωγμή στην πιο ουσιαστική σχέση που διατηρεί στην περιοχή. Και, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχει περίπτωση να αποτελέσει καταλύτη των εξελίξεων. Από την άλλη, όμως, όσο παραμένεις στη σιωπή, όσο δεν σηκώνεις το χέρι ζητώντας να ακουστείς, τόσο επιβεβαιώνεις το μικρό σου μπόι. Η Ελλάδα στέκεται δίπλα στο Ισραήλ, υιοθετώντας μία προσχηματική, μασκαρεμένη στάση ουδετερότητας. Οταν στέκεσαι ουδέτερος σε αντίστοιχες περιστάσεις, τότε είναι σαν να δηλώνεις τη στήριξή σου προς τον ισχυρό. Και είναι και κάτι ακόμα: όταν δεν μιλάς, είναι σαν να παραδέχεσαι ότι ο λόγος σου δεν έχει δα και καμιά μεγάλη αξία. Εξω από τον φράχτη σου εξελίσσεται μία σφαγή και εσύ απλώς παρατηρείς. Δεν βγάζεις καν φωτογραφίες με το κινητό. Οχι, δεν είναι παράλογη η στάση της κυβέρνησης, όσο και αν ελέγχεται για την ηθική της. Είναι μία στάση που αντιστοιχεί στα κυβικά μας. Τόσοι είμαστε και μέχρι ένα σημείο μπορούμε να πάμε. Εν ανάγκη θα κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με τον Νετανιάχου και με τον Σίσι, της Αιγύπτου. Και απλώς θα προσέχουμε μη φάμε, κατά λάθος, εννοείται, καμιά ανθρώπινη σάρκα.