Μία εβδομάδα πριν, με το σφύριγμα της λήξης του πολωνού διαιτητή Σιμόν Μαρτσίνιακ σαββατόβραδο στο ΟΑΚΑ, η πρώτη του έγνοια ήταν να περπατήσει ως τον αντίπαλο πάγκο για να αγκαλιάσει ζεστά τον – αντίπαλο προπονητή – Μίλαν Ράσταβατς. Και όταν ήρθε η ώρα της συνέντευξης Τύπου του τελικού Κυπέλλου Ελλάδας που πιστοποίησε το νταμπλ; Δεν παρέλειψε πριν από όλα να αναφερθεί στον ΟΦΗ. «Θέλω να τους συγχαρώ που έφτασαν ως εδώ. Ξέρω ότι κανείς δεν θυμάται τον ηττημένο σε μια τέτοια αναμέτρηση, αλλά έκαναν σπουδαία πορεία. Και μας δυσκόλεψαν» είπε με την μπάσα φωνή του σε μια ακόμη υπενθύμιση πως ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είναι πριν από όλα κύριος με το «Κ» κεφαλαίο.
Αδιαμφισβήτητος Δανδής του ποδοσφαίρου, αλλά και κάποιος που έχοντας υπηρετήσει τριάντα χρόνια μπροστά στους πάγκους, έμαθε από την πίκρα της ήττας να απολαμβάνει τη νοστιμιά της νίκης. Πώς το έγραψε κάποτε ο Αλμπέρ Καμί; «Την εμπειρία δεν τη δημιουργείς. Δεν μπορείς να την αποκτήσεις κάνοντας πειράματα». Την εμπειρία πρέπει «απλά να την υποστείς» και τα άσπρα μαλλιά του 64χρονου Βάσκου αν μη τι άλλο επιβεβαιώνουν πως από εμπειρία άλλο τίποτα. Από την εποχή που ξεκινούσε με την Αράτια ανώνυμος στα «τοπικά» της Βασκονίας (1994) ως την κατάκτηση του Europa League με τη Σεβίλλη (2023), τότε που περνούσε χάντρες στο κομπολόι του τον Ερικ Τεν Χαγκ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), τον Μάσιμο Αλέγκρι (Γιουβέντους) και τον Ζοζέ Μουρίνιο (Ρόμα).
Θαύματα
Και από την ώρα που ο Βαγγέλης Μαρινάκης έκανε το «κόλπο» μιας ολόκληρης εποχής πείθοντάς τον να αφήσει για πρώτη φορά την πατρίδα του, μέχρι τη βεβαιότητα ότι εδώ στα μέρη μας έβαλε ήδη το σημάδι του για πάντα. Ποιος αμφιβάλλει άλλωστε ότι κάθε φορά που το ημερολόγιο θα γράφει 29 του Μάη, κάποιος, κάπου, θα ξεκινά να λέει εκείνη την ιστορία που κόντρα σε όλα τα προγνωστικά καταλήγει με τον Ολυμπιακό κυπελλούχο Ευρώπης. Κάτοχο του Europa Conference League. Και ότι θα εστιάζει «στη γριά αλεπού» από το Θαλδίβαρ, «που είναι άμεσος και ειλικρινής όπως το ποδόσφαιρό του», όπως έγραφαν για εκείνον κάποτε στην Ανδαλουσία. Αλλά που εδώ εμάς, δίχως να αλλάξει χαρακτήρα και τρόπο έκφρασης, μας έμαθε να πιστεύουμε στα θαύματα…
Για βιβλίο
Τι να (πρωτο)θυμηθεί κανείς για τη συμβολή του; Οτι ήρθε «δοκιμαστικά» για τρεις μήνες και ξύπνησε μια ομάδα που ως τότε έμοιαζε παραδομένη στη μοίρα της; Οτι με εκείνη την 1-4 κατραπακιά από τη Μακάμπι στο Φάληρο ουσιαστικά αποκλείστηκε πριν από τους «8», αλλά το βράδυ των γενεθλίων του ανταπέδωσε με 6-1 στην πιο «μεγάλη ανατροπή» όλων των εποχών στα Κύπελλα Ευρώπης; Οτι ενεργοποίησε στην Πόλη τον Βιθέντε Ιμπόρα και ότι τα γάντια του Κωνσταντή Τζολάκη που ο ίδιος εμπιστεύτηκε, σταμάτησαν τρία πέναλτι; Οτι ακόμη και σήμερα στο Μπέρμιγχαμ την Αστον Βίλα του φίλου του Ουνάι Εμερι δεν τη νίκησε ακόμη αντίπαλος σε ευρωπαϊκή βραδιά; Ή τη μαεστρία με την οποία «ξεχαρβάλωσε» στον τελικό τη Φιορεντίνα ωσότου ο Σαντιάγο Εσε γεμίσει στην περιοχή για τον Αγιούμπ Ελ Κααμπί και στα δευτερόλεπτα από την επαφή του μαροκινού αρχισκόρερ με την μπάλα ωσότου εκείνη καταλήξει στα δίχτυα..
Σαράκι…
«Αλήθεια κόουτς, το έχετε δει ξανά αυτό το γκολ; Το βλέπετε καμιά φορά όταν κλείνετε τα μάτια;» τον ρώτησα με αληθινή περιέργεια για λογαριασμό των «ΝΕΩΝ». Δεν μου το αρνήθηκε. Αλλά δεν το άφησε και εκεί. Το πέρασε από το «φίλτρο» του. Στην προκειμένη περίπτωση από το φετινό… σαράκι του, σε χρονιά νταμπλ, για εκείνη τη μία ήττα μέσα στο 2025 που έκλεισε τον δρόμο για τους προημιτελικούς του Europa League. «Είναι αλήθεια πως ήταν σπουδαίο αυτό το γκολ και σίγουρα το θυμάμαι συχνά. Ο Αγιούμπ μας βοήθησε πάρα πολύ σε εκείνη τη διαδρομή με τα πολλά του κρίσιμα γκολ και φυσικά με αυτό στον τελικό κόντρα στη Φιορεντίνα. Και αν δεν έλειπε έναν μήνα με τον τραυματισμό του, αν ήταν παρών σε εκείνα τα δύο παιχνίδια με την Μπόντο/Γκλιμτ ποιος ξέρει τι θα μπορούσε να έχει συμβεί και φέτος; Ενδεχομένως να είχε σκοράρει όπως το συνηθίζει. Και ίσως να είχαμε πάει μακρύτερα στο Europa League. Και αυτό είναι κάτι που έχω σκεφτεί αρκετές φορές»…
Το Σούπερ Καπ
Με ζεστό χαμόγελο, πλάι στη καλή (μας) Μαρίνα του Ολυμπιακού, αλλά και με αντίστοιχο τρόπο απάντησε και στην ερώτηση αν η νίκη κόντρα στους Ιταλούς της Φιορεντίνα, αυτή η κατάκτηση τροπαίου που την Πέμπτη 29 του Μάη έχει γενέθλια, ήταν η σημαντικότερη της καριέρας του με βάση τον «συντελεστή» δυσκολίας. Με την υπενθύμιση μάλιστα ότι από το 2011 και πέρα οι Ερυθρόλευκοι έγιναν η πρώτη ομάδα που κατέκτησαν ευρωπαϊκό τίτλο δίχως η προέλευσή τους να είναι από την Αγγλία, την Ισπανία, την Ιταλία και τη Γερμανία. «Εχετε γίνει συλλέκτης τίτλων την τελευταία διετία από τη Σεβίλλη και έπειτα» του είπα και άρχισα να απαριθμώ τις επιτυχίες του για να καταλήξω στην ερώτηση. Με διέκοψε όμως με νόημα: «Ξέχασες τον τελικό του ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ με τη Μάντσεστερ Σίτι στο Γ. Καραϊσκάκης» μου είπε. Δεν το ξέχασα. Εκείνον όμως παρότι η ομάδα του αντιστάθηκε (1-1) τον έχασε στα πέναλτι (4-5) τον Αύγουστο του 2023. Αρα τίτλος δεν ήρθε: «Ναι, αλλά όπως είπα και για τον ΟΦΗ είναι κρίμα να μη θυμάται κανείς τον φιναλίστ ενός τελικού. Σου αξίζουν συγχαρητήρια διότι έφτασες ως εκεί» εξήγησε. Και πώς να διαφωνήσεις μαζί του.
Η πιο μεγάλη νίκη
«Είναι αλήθεια αυτό που είπες. Οτι ο Ολυμπιακός έγινε έπειτα από χρόνια η πρώτη ομάδα που κατέκτησε ευρωπαϊκό τίτλο δίχως να προέρχεται από τα μεγάλα πρωταθλήματα. Αρα ναι, μάλλον ήταν το πιο δύσκολο» συμπλήρωσε, επιβεβαιώνοντας έμμεσα την πιο μεγάλη νίκη της καριέρας του. Στη Σεβίλλη πήγε Μάρτη το 2023. Τη βρήκε σμπαράλια να κοιτάζει από τον γκρεμό τον υποβιβασμό. Απέκλεισε μαζί της Γιουνάιτεντ και Γιουβέντους πριν από τη Βουδαπέστη και τον τελικό με τη Ρόμα. Πλάι στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ όμως Europa League και (παλιά καλά) UEFA, η Σεβίλλη έχει επτά στο ράφι της. Επτά από το 2006 και πέρα. Αυτό που έκανε με τους Ερυθρόλευκους του Πειραιά δεν είχε προηγούμενο. Και ποιος ξέρει αν ποτέ θα έχει και επόμενο. Οι Πειραιώτες μέχρι πέρυσι είχαν δύο παρουσίες σε προημιτελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Και τις δύο τον προηγούμενο… αιώνα.
«Ηρθαμε…»
Ο Μεντιλίμπαρ φτάνοντας στα μέρη μας βρήκε ένα ρόστερ με επιλογές των δύο προηγούμενων προπονητών της σεζόν (Ντιέγκο Μαρτίνεθ, Κάρλος Καρβαλιάλ) και μια ομάδα που είχε χάσει την κατεύθυνσή της. Με λίγες αλλαγές σε πρόσωπα – όπως η αναβάθμιση του Κωνσταντή Τζολάκη σε πρώτο τερματοφύλακα – αλλά με μια διαφορετική θεώρηση τακτικά ο Ολυμπιακός σύντομα ήταν… άλλος. Η πρόκριση κόντρα στη Μακάμπι ήταν το πρώτο σημάδι. Ο αέρας στην Πόλη με τη Φενέρ το επόμενο. Και έπειτα δεν είχε επιστροφή. «Ηρθαμε να νικήσουμε» είπε στη συνέντευξη Τύπου πριν από την Αστον Βίλα, που προφανώς και ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί όχι για την πρόκριση στον τελικό αλλά για την κατάκτηση της διοργάνωσης: έβαλε τέσσερα διαλύοντας την περίφημη «παγίδα» οφσάιντ του φίλου του Ουνάι Εμερι. Οταν οι Αγγλοι ήρθαν στο Φάληρο για να επανορθώσουν; Εχασαν πριν το καταλάβουν και το δεύτερο.
Και όταν πλέον προέκυψε το αντάμωμα του τελικού με τη Φιορεντίνα που έναν χρόνο πριν είχε φτάσει ξανά ως εκεί, αλλά έχασε το τρόπαιο από τη Γουέστ Χαμ στην Πράγα; Υπήρχε πλέον μια σιγουριά, μια αδιανόητη αυτοπεποίθηση ότι η δουλειά θα ολοκληρωθεί στην εντέλεια. Οι δύσμοιροι Βιόλα είχαν ανάμεσα στα άλλα την ατυχία να είναι αυτή τη φορά ο τελικός δεκαπέντε χιλιόμετρα από τον Πειραιά. Πώς να… γλιτώσουν; «Θυμάμαι πρόσωπα. Την έκφραση ευγνωμοσύνης και χαράς. Τις εκφράσεις στα πρόσωπα του κόσμου. Θυμάμαι ακόμη όσα ακολούθησαν όταν φύγαμε από το γήπεδο. Τον τρόπο που πανηγυρίσαμε αυτή τη νίκη. Ο Ολυμπιακός κέρδισε για πρώτη φορά έναν ευρωπαϊκό τίτλο και ξέρω πως αυτό είναι πολύ σημαντικό. Οσα ακολούθησαν όμως εκείνο το βράδυ…» συμπληρώνει ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, που εν τω μεταξύ έναν χρόνο μετά, έχει… τρυπήσει πάλι το ταβάνι.
Αποθέωση
Διότι μετά την κατάκτηση του Conference League, ήρθε η ολική επαναφορά της ομάδας του στην ελληνική κορυφή. Το νταμπλ που λέγαμε, 19ο συνολικά, μα πρώτο από το 2020. Και έγινε με +16 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα. Εγινε με προκρίσεις επί των Πρασίνων, αλλά και επί της ΑΕΚ (με εκείνο το αδιανόητο 6-0) το «σταύρωμα» μέσω Κυπέλλου πριν ο ΟΦΗ ορθώσει το ανάστημά του στον τελικό. Εγινε με τους δύο πιτσιρικάδες, τον Χρήστο Μουζακίτη και τον Μπάμπη Κωστούλα, πριν ενηλικιωθούν να συναντώνται με τον Παναγιώτη Ρέτσο και τον Κωνσταντή Τζολάκη φτιάχνοντας μια απίθανη «σύνθεση» στην πρώτη γραμμή απευθείας από την παραγωγή του Ρέντη. Με το Γ. Καραϊσκάκης να καταπίνει τα sold out σαν στραγάλια. Με τα διαρκείας της σεζόν 2025-26 να εξαφανίστηκαν από τον Μάη. Με το κοινό να αποθεώνει τον σεβάσμιο «Μέντι».