Ωστόσο, ακόμη και οι χώρες που συμφωνούν πως χρειάζεται γονικός έλεγχος διαφωνούν στον τρόπο με τον οποίο εκείνος θα ασκείται. Ας πούμε, η Ελλάδα (η οποία έχει πρωτοστατήσει στην πρόταση για συντονισμένη ευρωπαϊκή δράση) πιστεύει ότι μια καθολική απαγόρευση δεν θα δουλέψει και τάσσεται υπέρ ενός συστήματος εξακρίβωσης της ηλικίας και μέτρων που θα ωθήσουν τις πλατφόρμες να προσφέρουν υπηρεσίες οι οποίες δεν θα προκαλούν εξάρτηση στους χρήστες τους. Η Γαλλία, από την άλλη, έχει καταστήσει σαφές ότι επιθυμεί να βάλει απαγορευτικό μέχρι τα 15. Βέβαια, πολλές κυβερνήσεις συμμερίζονται τη διαπίστωση πως οι ευρωκράτες κινούνται πολύ αργά – άρα, ποντάρουν στην κινητοποίηση των ηγετών στις Συνόδους Κορυφής. Η ελληνική εμπειρία συμμετοχής στο κλαμπ των 27 έχει δείξει πως τα περισσότερα νομοθετικά εργαλεία που προσφέρει η Ευρώπη διαμορφώνουν τελικά μια άλλη κουλτούρα, όχι μόνο διοικητική αλλά και στην καθημερινότητα των πολιτών. Γι’ αυτό, αν η ΕΕ κατορθώσει να προωθήσει μια κοινή γραμμή άμυνας ώστε να προστατεύσει τους ανηλίκους από τον σοσιαλμιντιακό εθισμό, υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες οι ενήλικοι κηδεμόνες τους να συνειδητοποιήσουν τον ρόλο που οι ίδιοι οφείλουν να παίξουν: εκείνον του συναισθηματικά παρόντος στις ζωές των παιδιών τους.