Κρυφά το λένε τα πουλιά, κρυφά το… ξέρουν όλοι: οι πιο ισχυροί πυλώνες συντήρησης της κυβερνητικής εξουσίας είναι ακριβώς εκείνοι που θα έπρεπε να συνιστούν τη μέγιστη απειλή της: τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οχι απλώς «κάποια» κόμματα. Σχεδόν όλα. Και μάλιστα στο σύνολο του πολιτικού φάσματος: δεξιά και αριστερά. Πλην του χώρου που έχει καταλάβει και έχει εκδιώξει ή ρίξει στα μπουντρούμια. Του μόνου που πρέπει να φοβάται ο Πρωθυπουργός: την πραγματική Νέα Δημοκρατία.
Εδώ και πολύ καιρό, στην Ελλάδα δεν υπάρχει αντιπολίτευση: ούτε αξιωματική, ούτε άλλη, με λίγες εξαιρέσεις, όπως το ΚΚΕ, που όμως δεν ασκούν ουσιώδη επιρροή στις εξελίξεις. Το εντυπωσιακότερο όμως είναι ότι αυτό συμβαίνει με μία κυβέρνηση που εξαρχής έδινε και συνεχίζει να δίνει συνεχώς και αιτίες και αφορμές προς αποδόμησή της, που όμως ουδείς αποδεικνύεται σε θέση να αξιοποιήσει πέραν, το πολύ, του να φτιάξει κι εκείνος το δικό του μαγαζί. Και τέλος.
Διαμορφώνεται έτσι η εικόνα μιας αντιπολίτευσης «κλινικά νεκρής» στο σύνολό της. Κάτι που ευθέως οδηγεί στην επικράτηση μιας de facto ανάπηρης Δημοκρατίας. Και που με τη σειρά της επιτρέπει στην κυβέρνηση να ξεφεύγει συνεχώς όλο και χειρότερα σε όλα τα επίπεδα καθώς δεν αισθάνεται πολιτικά απειλούμενη. Το είχε άλλωστε από την πρώτη ώρα στο DNA της.
Συνεπώς, το ερώτημα που απασχολεί πολλούς είναι αυτονόητο: Γιατί τέτοια πρωτοφανής πολιτική ανικανότητα από παντού; Τι φταίει; Πώς εξηγείται; Και το δεύτερο, που καθίσταται πλέον πολύ πιο πιεστικό: μέχρι πού θα πάει αυτό; Η ανυπαρξία αντιπολίτευσης θα κρατά μία κυβέρνηση που θα έπρεπε να ελέγχεται πολύ αυστηρά και σε πάρα πολλά στο απυρόβλητο για… πάντα; Και αυτό παρά τις πολλαπλές δημοσκοπικές και μη καταγραφές δυσαρέσκειας της κοινής γνώμης που, όμως, για πρώτη φορά αυτή τη δυσαρέσκεια δεν ξέρει τι να την κάνει; Δεν έχει ιδέα πού μπορεί να στηριχθεί για να ελπίσει σε κάτι που θα ανησυχούσε λίγο έστω την κυβέρνηση μπας και μαζευόταν κάπως. Γιατί να την απειλήσει πραγματικά και να αποτελέσει αντίπαλο δέος, τίποτα δεν δείχνει ικανό.
Λοιπόν: υπάρχουν… «καλά» νέα για όσους ενδεχομένως βασανίζουν έτσι τη σκέψη τους από σεβασμό στο πολίτευμα και από αγάπη στην πατρίδα: δεν χρειάζεται πια να το κάνουν. Οι απαντήσεις δεν απαιτούν βαθυστόχαστες αναλύσεις. Αντιθέτως, είναι δυστυχώς θλιβερά ρηχές. Και η ουσία έχει να κάνει με το κοινό κύριο χαρακτηριστικό των αντιπολιτευτικών δυνάμεων που εκφράζεται άλλωστε ως πολυδιάσπαση παντού. Είναι ότι σχεδόν άπαντες ενδιαφέρονται μόνον για τον εαυτό τους και για να κρατήσουν το μαγαζάκι τους. Μακράν περισσότερο από ό,τι (υποτίθεται) για τη Δημοκρατία και τον τόπο. Και η κυβέρνηση το ίδιο. Αυτό είναι και το πρόβλημα άλλωστε. Ομως αυτής της έκατσε. Στους άλλους όχι. Οπότε τη Δημοκρατία και την Ελλάδα θα κοιτάμε τώρα για να βρούμε τρόπο να αποκτήσει η χώρα αντιπολίτευση; Ή το μαγαζί; Μα, σοβαρά τώρα, είναι ερωτήσεις αυτές;