Αν εξαιρέσει κανείς τις προστριβές για το ηλεκτρικό καλώδιο που επιδιώκεται να συνδέσει την Κρήτη με την Κύπρο, τα ήρεμα νερά στο Αιγαίο έχουν πλέον συμπληρώσει τριετία. Οι επακουμβήσεις του παρελθόντος που είχαν διαμορφώσει ένα σκηνικό σύγκρουσης φαίνεται να ανήκουν στο παρελθόν – παρά την επιφυλακτικότητα που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τις κινήσεις σε Αθήνα και Αγκυρα για τις πραγματικές προθέσεις των απέναντι. Ακόμη και τα επεισόδια με σκάφη της Ακτοφυλακής, πλοιάρια διακινητών και αλιευτικά που αναζητούν σαρδέλες και γαρίδες στα διεθνή ύδατα, έχουν μετριαστεί. Εάν ο βασικός διπλωματικός στόχος είναι το πλάνο προσέγγισης να έχει διάρκεια, σε έναν σημαντικό βαθμό δείχνει να έχει επιτευχθεί. Οι δίαυλοι λειτουργούν και οι φωτιές σβήνουν πριν πυκνώσει ο καπνός. Ακόμη και στο θέμα με το καλώδιο η Αγκυρα δεν έχει ενστάσεις για την πόντισή του, αλλά θέλει να έχει ενημέρωση, συνεπώς και λόγο, για τις κινήσεις που γίνονται σε θαλάσσιες ζώνες που δεν έχουν καθοριστεί – και, συνεπώς, εμφανίζονται από την πλευρά της ως διεκδικούμενες. Το ερώτημα είναι εάν σε αυτό το σκηνικό υπάρχει χώρος για εκείνο το βήμα που θα οδηγούσε όντως τα ελληνοτουρκικά σε ένα νέο επίπεδο. Οι συνθήκες, όπως αναγνωρίζουν οι κεντρικοί πρωταγωνιστές, δεν δείχνουν ακόμη ώριμες. Υπό αυτό το πρίσμα, ο προβληματισμός που καταγράφεται για τα μελλούμενα στα ελληνοτουρκικά δεν έχει να κάνει τόσο με το ενδεχόμενο επιστροφής στις αναταράξεις μέσα σε μια κατάσταση ακινησίας, όσο με τις ευκαιρίες που χάνονται.
Ουδείς αμφιβάλλει ότι οι κρίσιμες αποφάσεις θα έχουν την υπογραφή του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Και το νέο ραντεβού στην Αγκυρα, που – παρά τις καθυστερήσεις – όλες οι πλευρές διαβεβαιώνουν ότι θα πραγματοποιηθεί τις επόμενες εβδομάδες και, πάντως, προτού πιάσουν για τα καλά οι ζέστες του καλοκαιριού, θα γίνει προσπάθεια να συνδεθεί με ανακοινώσεις εμβάθυνσης της προσέγγισης. Αλλά είναι σαφές ότι οι ατζέντες Μητσοτάκη και Ερντογάν δεν είναι ίδιες. Αρτι αφιχθείς από τη Ρώμη στην Αγκυρα, ο τούρκος πρόεδρος επιχειρεί εκ νέου να εκπέμψει σήμα ότι είναι παίκτης σε ένα μεγαλύτερο τραπέζι, αν όχι στο τραπέζι των μεγάλων. Και με τη νέα φιέστα στα Κατεχόμενα, το Σαββατοκύριακο, θα επιβεβαιώσει ότι ο νέος κύκλος συζητήσεων για το Κυπριακό έχει την έγκρισή του περισσότερο για το θεαθήναι και τα μάτια των Δυτικών που θέλουν μια διαλλακτική Τουρκία και όχι γιατί επιδιώκει ή συμβιβάζεται με μια λύση πέρα από τις διχοτομήσεις. Είναι ζητούμενο εάν μια τουρκική υπεροψία θα σκεπάσει και τις συζητήσεις με τον Μητσοτάκη.
Οσο η Αθήνα θα δείχνει προς τη Χάγη για να αλλάξει πλήρως η εικόνα στο Αιγαίο και να καταγράφονται από τις επόμενες γενιές τα ελληνοτουρκικά ως σχέση και όχι ως πρόβλημα, όπως έχει σχολιάσει και ο έλληνας Πρωθυπουργός, ο Ερντογάν θα επιδιώκει να παγιώσει την εικόνα μιας περιφερειακής δύναμης για την Τουρκία. Η τουρκική παραγωγική αλυσίδα, με αιχμή την πολεμική βιομηχανία και την αυτοκινητοβιομηχανία, του επιτρέπει να εμφανίζεται με τα δικά του χαρτιά σε κάθε διαπραγμάτευση. Οπως και να ελίσσεται, μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Η δυτική ανοχή σε όσα διαδραματίζονται στο εσωτερικό μέτωπο, άλλωστε, είναι ένδειξη ότι, σε αυτή τη φάση τουλάχιστον, δύσκολα θα βρεθεί αντιμέτωπος με μη ελεγχόμενες καταστάσεις. Η προφυλάκιση του Εκρέμ Ιμάμογλου είναι ένα τεστ που δοκιμάζει την ΕΕ και το ΝΑΤΟ περισσότερο από το Ακ Σαράι. Τα μηνύματα του Τραμπ, της Μελόνι και ηγετών από άλλες πρωτεύουσες που δύο χρόνια νωρίτερα δεν θα καλούσαν ούτε στο τηλέφωνο τον Ερντογάν, αναδεικνύουν μια ιδιότυπη συνθηκολόγηση που ο τούρκος πρόεδρος δεν θα αφήσει ανεκμετάλλευτη. Και περιμένοντας την πρόσκληση από τον Λευκό Οίκο, ο ίδιος είναι έτοιμος να αφήσει στην άκρη όλο τον σχεδιασμό για τα Eurofighter εάν βρει ξανά θέση στο πρόγραμμα των F-35.
Στο Μαξίμου και το νεοκλασικό της Βασιλίσσης Σοφίας γνωρίζουν τις ισορροπίες που διαμορφώνονται την ώρα που μεταβάλλεται και το αμυντικό ισοζύγιο εκατέρωθεν του Ατλαντικού. Αλλά κινούνται με τη βεβαιότητα ότι τα ήρεμα νερά συμφέρουν εξίσου την Τουρκία.