Μεταξύ μας; Την ιδέα για αυτά τα πρώτα γενέθλια μας την έδωσε «εμμέσως» ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ. «Θυμάμαι ακόμη τις εκφράσεις στα πρόσωπα των ανθρώπων» έλεγε προ ημερών στα «ΝΕΑ» ο Βάσκος «γυρίζοντας πίσω» στα στενά της Νέας Φιλαδέλφειας και στη νύχτα που ο δικός του Ολυμπιακός μάς έμαθε πως αν πιστέψουμε στα θαύματα μπορεί τελικά κάποια στιγμή να δούμε ένα με τα μάτια ανοιχτά. Επιστρέφοντας στη νύχτα της 29ης του Μάη (2024) που οι Ερυθρόλευκοι έκαναν πράξη «το όνειρο τρελό» που δεκαετίες τραγουδούσε το κοινό τους: «Ο Θρύλος να σηκώσει το Ευρωπαϊκό». Το Conference League που μοιάζει να εκπλήρωσε μια προφητεία ακριβώς πριν από τα 100 χρόνια ζωής ενός αθλητικού κολοσσού.
Πίσω στον «Μέντι» όμως. Και στη διαπίστωση πως και για εκείνον και για εμάς και για τους περισσότερους τελικά ισχύει το ίδιο. Πως ακούγοντας ξανά ότι «κερδίζει ο Ιμπόρα και δίνει στον Εσε. Και αυτός σεντράρει για τον Αγιούμπ Ελ Κααμπί. Και… γκοοοοολ» για το 1-0 επί της Φιορεντίνα λες και αυτομάτως ξυπνά ένας σωρός από αναμνήσεις. Από τους ανθρώπους γύρω σου. Από την έκρηξη συναισθημάτων. Η ίδια που έβαλε για πάντα την 29η του Μάη στην ψυχή κάθε φίλου του Ολυμπιακού.
Τι λείπει; Το ποδόσφαιρο. Το ίδιο το παιχνίδι. Στην πρώτη επέτειο της κατάκτησης του Conference League λοιπόν μάλλον αξίζει μια αναφορά στην ίδια την παρτίδα. Αυτή που είδαμε ξανά από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό. Με τα μάτια καρφωμένα αποκλειστικά στον αγωνιστικό χώρο. Και πάνω από όλα με την ασφάλεια του happy end. Σε μια ιστορία που έφερε στο προσκήνιο ένα σωρό ιστορίες. Και αφανείς ήρωες.
Τελικά… τελικός 134′
Παράδειγμα: Εκείνο το βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν τέτοια η αγωνία που κάθε δευτερόλεπτο νόμιζες πως αντιστοιχεί σε αιώνα. Και όσο η «λευκή ισοπαλία» επέβαλλε τον «σκοτεινό» της ρυθμό. Και από τη στιγμή που ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί έδωσε το προβάδισμα στον Ολυμπιακό βάζοντάς τον στον δρόμο για την κούπα. Δεν ήταν όμως τελικά μόνο «αίσθηση». Ηταν και ο ίδιος ο τελικός που εξελίχθηκε σε… Μπεν Χουρ! Δύο λεπτά καθυστερήσεις ως την ανάπαυλα του πρώτου μέρους. Και άλλα επτά στο φινάλε της κανονικής διάρκειας. Συν πέντε παραπάνω μετά το 120′ της παράτασης. Σούμα; Ακριβώς 134 λεπτά με τις δύο ομάδες να μονομαχούν στο χορτάρι. Ατελείωτο…
Με τα πόδια στην Τρίπολη
Και τι συμβαίνει όταν τρέχεις 134′ λεπτά στον αγωνιστικό χώρο με την προσδοκία της πιο μεγάλης νίκης της ζωής σου; Τότε με βάση την επίσημη στατιστική του ματς ξεκινάς με τα πόδια από τη Νέα Φιλαδέλφεια και φτάνεις έξω από την… Τρίπολη. Αν πληρώνεις και διόδια; Αγνωστο. Το σίγουρο είναι ότι συνολικά οι ποδοσφαιριστές του Χοσέ Λουίς έτρεξαν 150,73 χιλιόμετρα στο χορτάρι της ΟΠΑΠ Αρένα. Οι Ερυθρόλευκοι είχαν λιγότερη κατοχή μπάλας (47%) από τους αντιπάλους τους. Είχαν μια χαρακτηριστική νευρικότητα στην «πάσα» (69%) μένοντας μακριά από τα συνηθισμένα τους. Ετρεξαν όμως τόσο πολύ σε όλους τους χώρους του γηπέδου που δεν επέτρεψαν στους Ιταλούς να εκμεταλλευθούν τέτοιες… λεπτομέρειες.
Με την ευκαιρία; Ο Ολυμπιακός δεν ξεκίνησε άσχημα, παρότι στην πορεία έδωσε την εντύπωση πως είναι αγχωμένος κ.λπ. Εχοντας ώθηση από το κοινό του αλλά και εκείνη την απίθανη αύρα του στη διοργάνωση, δημιούργησε προϋποθέσεις για να κάνει τη δουλειά μια ώρα αρχύτερα. Επεσε όμως στην περίπτωση του Πιέτρο Τερατσάνο. Ματσάρα έκανε ο ιταλός πορτιέρο – που φέτος έχασε τη θέση του βασικού στη Φλωρεντία από τον Νταβίντ Ντε Χέα. Και δύο απίθανες επεμβάσεις του σε τελικές του Ντανιέλ Ποντένσε (4′, 25′) κράτησαν το μηδέν στην πρώτη ενότητα της «παρτίδας». Ο 35χρονος το ξανάκανε και στην παράταση πριν του… προκύψει ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί (116′) έχει δείξει τρομερά αντανακλαστικά στο σουτ του Στέφαν Γιόβετιτς (95′). Ο λογαριασμός όμως τον πρόδωσε. Εξι τελικές όλες κι όλες οι Πειραιώτες εκείνο το βράδυ. Τρεις μεγάλες ευκαιρίες. Ενα γκολ (και τι γκολ). Και κάπου ανάμεσα ένας τερματοφύλακας – εναντίον όλων.
Η ματσάρα (και) του Τζολάκη
Μιλώντας για γάντια φυσικά, δεν γίνεται να μη βάλεις στην εξίσωση και εκείνα του νικητή. Διότι ναι, ματσάρα ο Τερατσάνο, και ο Κωσταντής Τζολάκης όμως αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Αντίστοιχα δύο δικές του σπουδαίες επεμβάσεις έπαιξαν τον ρόλο τους για το 0-0 της κανονικής διάρκειας. Στο 21′ όταν σταμάτησε το σουτ του Τζάκομο Μποναβεντούρα μέσα από την περιοχή. Και (κυρίως) στο 69′ όταν το transition από τη δεξιά πτέρυγα της Φιορεντίνα έβγαλε φάτσα με τον έλληνα πορτιέρο τον Κριστιάν Κουαμέ στον αριστερό διάδρομο. Ο Ιβοριανός (ευτυχώς) δεν βρήκε την μπάλα καλά από το ύψος της περιοχής. Αυτή πήρε μια περίεργη τροχιά και έσκασε στο χορτάρι για να σηκωθεί πολύ ψηλά. Ο Τζολάκης όμως τα είχε υπολογίσει όλα…
Συνολικά η Φιορεντίνα είχε… τριπλάσιες (17-6) τελικές στον τελικό με βάση τη στατιστική. Στην πραγματικότητα όμως εξαιρώντας τις δύο φάσεις που μόλις αναφέραμε με πρωταγωνιστή τον Τζολάκη, δεν κατάφερε να δείξει απειλητική όσο το ματς ήταν στην ισορροπία του 0-0. Αντίθετα είχε μια ομολογουμένως μεγάλη στιγμή μετά το 0-1 του Αγιούμπ Ελ Κααμπί. Στις καθυστερήσεις της παράτασης όταν ο Τζόναθαν Ικονέ βρέθηκε από δεξιά πριν από τη μικρή περιοχή του Ολυμπιακού. Με τα… δίχτυα. Ακριβώς στο 121′. Τρεις έπεσαν πάνω του σαν καμικάζι. Από ένστικτο. Ο – τόσο υποτιμημένος – Κίνι. Ο θεόρατος Βιθέντε Ιμπόρα με ένα τάκλιν από το… 1,90 μ. Και ο Νταβίντ Κάρμο που έξυπνα πήγε δύο βήματα πίσω από τους συμπαίκτες του για να σχηματίσει το… τελευταίο οχυρό. Η παρέμβασή του κράτησε το σκορ. Και τον… βάφτισε Σωτήρη. Σημειωτέον: στο φινάλε ο Κάρμο έπεσε πρώτος στο χορτάρι. Και έκλαψε σαν μικρό παιδί για αυτή τη νίκη
Η… διάσειση του Ρέτσου
Πήρε άριστα η άμυνα του Ολυμπιακού στον τελικό. Και ομαδικά. Και ατομικά. Μάλλον όμως ο καλύτερος όλων ήταν ο Παναγιώτης Ρέτσος του δευτέρου ημιχρόνου. Πώς το εξήγησε ο ίδιος, αργότερα; «Μάλλον με βοήθησε η… σύγκρουση με τον Μπελότι». Με το ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου ο έλληνας άσος συγκρούστηκε με τον Ιταλό στον αέρα και έμεινε στο έδαφος. Ετρεξε το ιατρικό τιμ πάνω του, εκείνος όμως ζαλιζόταν και ο Μεντιλίμπαρ αμέσως σήκωσε τον Ανδρέα Ντόι από τον πάγκο για να τον περάσει ως αλλαγή. Τελικά, ενώ μέχρι και ο Μπελότι έτρεξε στο πλάι του Ρέτσου για να του ζητήσει συγγνώμη, εκείνος σηκώθηκε. Και όχι μόνο έπαιξε αλλά διέπρεψε ως το φινάλε. «Στην αρχή νόμιζα ότι έχω πάθει διάσειση. Μου είχε συμβεί άλλη μια φορά στη Λεβερκούζεν. Ευτυχώς…» έλεγε περιχαρής στο φινάλε.
«Βάλτε την μπάλα στα κουτί» φωνάζει από τον πάγκο του συχνά-πυκνά ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ σε αυτούς τους 15 μήνες του στον Ολυμπιακό. Ζητεί από τους «δημιουργούς» να στέλνουν την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. «Εκεί συμβαίνουν όλα» συμπληρώνει την ατάκα του. Και η αλήθεια είναι πως έναν χρόνο πριν, αυτή την εντολή την ακολούθησε πιο πιστά από όλους ο Αντρέ Ορτα. Ηρθε από τον πάγκο στο 77′ αντί του Τσικίνιο. Και έκανε ό,τι δεν μπόρεσε ο συμπατριώτης του, ο Φορτούνης, ο Ποντένσε. Εβαλε την μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Στο 79′ βρήκε το κεφάλι του Ιμπόρα και από εκεί η μπάλα πέρασε άουτ. Στο 84′ έστρωσε για τον Ελ Κααμπί αλλά ο Μαροκινός δεν πρόλαβε για ένα κλικ. Και βέβαια στη φάση του γκολ, είναι εκείνος που κάνει την πρώτη σέντρα για τον Μαροκινό…