Τι θα έκαναν οι πολίτες-καταναλωτές κάποιας χώρας εάν ξαφνικά διαπίστωναν πως δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν τις πληρωμές με τις τραπεζικές κάρτες τους και δεν είχαν πρόσβαση στους λογαριασμούς τους, επειδή είχε διακοπεί η σύνδεση με το Internet; Τι θα έκανε η νέα γενιά στην περίπτωση ενός γενικευμένου και παρατεταμένου μπλακάουτ, όπως αυτό που έπληξε πρόσφατα την Ιβηρική, κάτι που θα σήμαινε πως δεν θα είχε πρόσβαση στα δημοφιλή και αναπόσπαστα από την καθημερινότητά της social media; Και τι μέτρα μπορούν να λάβουν οι κυβερνήσεις, τόσο για να αποτρέψουν τέτοια περιστατικά όσο και για να τα διαχειριστούν στην περίπτωση που εκδηλωθούν, χωρίς να προκληθούν μεγάλες κοινωνικές αναταράξεις και η ζωή των πολιτών – νέων και μεγαλύτερων – να συνεχιστεί με όσο το δυνατό πιο φυσιολογικούς ρυθμούς;
Τα ερωτήματα αυτά δεν είναι πλέον θεωρητικά – κάθε άλλο. Η πολεμική απειλή, που μοιάζει να ρίχνει βαριά τη σκιά της πάνω από την Ευρώπη και τον πλανήτη, έχει και την ψηφιακή της διάσταση, ενώ η αστάθεια των ηλεκτρικών δικτύων στην εποχή της πράσινης ενέργειας και του κυβερνοπολέμου απαιτεί άμεσες και πειστικές απαντήσεις. Και σίγουρα διαφορετικές από εκείνες τις οποίες περιλαμβάνει η οδηγία της Κομισιόν προς τους πολίτες για «προμήθειες 72 ωρών» για την περίπτωση πολέμου ή μεγάλης φυσικής καταστροφής.